Ik was nog hartstikke jong toen ik mijn opa en zijn beste vriend hoorde praten over dat het vroeger allemaal beter was. Ik heb zelf nu de leeftijd waarop ik toen mijn moeder die leeftijd had voor het eerst ook haar hoorde klagen. Dus filosofisch als ik ben, denk ik er al een tijdje over na, is het nu slechter of beter als toen ik klein was?
En ik denk dat het eindelijk zover is: Mijn generatie zal de geschiedenis ingaan als de eerste generatie die niet meer kan roepen dat het vroeger allemaal beter was.
Slechts enkele zaken kan ik noemen die beter waren toen, als de situatie nu gemeten bij kinderen van pak m beet, acht tot tien jaar.
Buitenspelen.
Ik zal ze snel benoemen: buitenspelen en de daarbij horende voordelen als meer bewegen, betere weerstand meer persoonlijke sociale interactie. En, dat is een puur persoonlijke opvatting, rechtlijniger en daardoor een duidelijker maar vooral simpeler opvoeding.
Want ik weet niet waar het mis is gegaan, maar wat zijn ouders van mijn generatie een stelletje mietjes zeg… Poehee.
Waarom niet? Omdat ik het zeg!
Kijk, als ik iets vroeg aan mijn moeder, dan had ik twee mogelijkheden: ja of nee. Zat verder niks tussen. Ik paste dezelfde methode toe op mijn destijds nagelnieuwe 15 jarige autistische stiefdochter, en die vond dat geweldig. Een man die beslissingen neemt en ook nog eens een die niet binnen een halfuur discussie als een blad aan een boom omdraait.
Duidelijkheid, het werkt echt.
Dat werd mij verklaard als zijnde het gevolg van mijn stiefdochters stoornis. Dat zou ik bij andere kinderen niet voor elkaar krijgen, zo werd mij bezworen. Nou, dan ken je Ome Stefan slecht… En of ik het voor elkaar krijg. En daar word ik alleen maar populairder van. Want, zo leerde een achtjarige mij, ik ben duidelijk. Niet altijd leuk, maar zo wist de blaag te melden: “ Dat is fijner als met mijn moeder, want die heeft geen ruggegraat”. Acht jaar oud.
En terecht! Zo praat je niet tegen je moeder
Waarop ik tegen hem zeg, dat als ik dat zo over mijn moeder zou hebben gezegd in het bijzijn van anderen niet zijnde mijn moeder, dan had ik hoogstwaarschijnlijk een waai aan mijn oren gekregen. Waarop die kleine in de lach schiet en zegt dat dat ook volkomen terecht is, want zo praat je niet over je moeder. Acht jaar oud….
Wandelen voor de lieve vrede
Om de sfeer niet verder te verzieken en het gezag van de ruggegraatlozen niet nog verder te ondermijnen, ben ik even een blokje om gegaan met de kleine man, want Ome Stefan had vragen. En hoe moet dat dan als jij later kinderen hebt? Daar was ie heel snel uit. Gewoon zoals jij. En dan heb ik het u zeggen tegen volwassenen maar helemaal niet meer aangekaart. We waren echt even gelijken die middag.
Vertel, vertel, hoe is het zo gekomen.
Ik vroeg om zijn verklaring van dat fenomeen. Opa en oma sloegen best hard, en geregeld viel er een tik. En papa en mama hadden gezegd tegen elkaar: dat nooit.
Acht jaar en de baas thuis
En dus ben ben jij nu de baas thuis?
Weer liggen we gevouwen. Dat wordt ons op school geleerd. Wat ik dan even snel onderhandelen noem. En op school wordt sinds een aantal jaren geleerd dat papa en mama ook niet meer mogen slaan van de wet. En van die samenloop krijg je hele bijdehante achtjarigen. Wel veel slimmer ook, Vul ik even aan. Want klappen tegen je hoofd blijkt toch wel iets te beschadigen.
Maar de duidelijke tot hier en niet verder onderhandelen mentaliteit wordt dus wel degelijk gewaardeerd. Dat zie ik bij een maat van mij ook. Die is net als ik. En zijn stuiterende adhd-er heeft er echt baat bij. Let wel, hij slaat ook niet maar het dreigement is niet van tafel…
Filosofie op je achtste
Goed, ik vertel mijn nieuwe maat van twee turven hoog waar ik over nadenk, en hij denk echt even mee. Jullie hadden nog geen computer? Waarop ik grap van niet, bij ons op school stond Google in rekken op de gang. Je noemde het een encyclopedie. Een hele grote berg uitgeprinte mails die met touw en lijm aan elkaar zaten. Ja, van die grote boeken stonden bij opa en oma nog steeds in de kast.
Werkstukken googlen
Hij maakt al werkstukken voor school die hij bij elkaar googled en thuis uitprinten en in een mapje doet.. Daarvoor fietste ik zeven kilometer naar de stad, kopieerde ik in de bieb of haalde folders bij het reisbureau en dan zeven kilometer terug en dan moest ik nog beginnen. En jawel we hadden wel een auto. 1. Nee zijn papa en mama hadden ieder een eigen auto.
Dat bedoel ik maar met vooruitgang.
Maar het allermooiste vind ik het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes. De romantiek is er wel een beetje af, maar het moderne verhaal is hilarisch. Want zijn zusje van vier had aan hem uitleg gevraagd over waar kindje drie vandaan ging komen. Ik wil deze trip langs memory lane ermee afsluiten. Komt ie:
Papa’s USB-stick
Op een dag heeft papa zijn usb stick in de usb poort van mama gedaan, en een softwarepakket geüpload. Daar heeft mama negen maanden voor nodig om dat helemaal te unzippen en te installeren. En als dat helemaal klaar is, dan komt de nieuwe baby zo uit mama’s 3D printer gevallen. Jawel, hij zei het echt. Acht jaar oud… Tuurlijk!
Zijn zusje moest ook weleens wachten als ze Pumba wilde kijken op YouTube. Totdat het cirkeltje stopte met draaien. Hij had maar niet uitgelegd aan zijn zusje dat laden en installeren niet hetzelfde waren….
Ik pieste bijna in mijn broek van het lachen.
Vrienden voor het leven.
We zijn vrienden voor het leven. Op basis van wederzijds respect. Acht jaar oud…. Ik kan bijna niet wachten op de volgende generatie. Die gaan als het zo doorgaat van basisschool regelrecht op hun eigen wonen, zo lijkt me. Nee, vroeger was echt bijna niets beter… Wel simpeler.
