Er is diepgaand onderzoek gedaan naar de jeugdzorg van de afgelopen halve eeuw. En wat blijkt? Wij hebben jeugdzorg waar je bang van wordt. En dat is bijna niet te bevatten. Mishandeling, misbruik, geweld en intimidatie waren aan de orde van de dag. En dit terwijl kinderen in de jeugdzorg al extra kwetsbaar zijn. De vraag is: WTF is er in godsnaam gebeurd?
De goeie niet meegerekend
Nou heb ik jarenlang pleegzorg van dichtbij mogen meemaken, omdat mijn schoonouders toendertijd aan crisis- en pleegopvang deden, en dat was vooral veel en hard werken uit pure liefde voor heel kwetsbare kinderen. Daar kwamen geen misstanden voor. daar werd alleen maar liefdevol opgevangen. Daarom, de goeie niet meegerekend in dit stuk. Die hebben er alleen maar heel hard voor gewerkt, hun pleegkind een beetje terug in het gewone leven te brengen.
Maar wat er zich op sommige plekken afspeelde.
Maar wat er zich op sommige plekken afspeelde, tart werkelijk iedere beschrijving. Vernederingen om maar te vernederen, mishandelingen, zowel door begeleiders als door kinderen onderling. En zo kan ik nog duizend voorbeelden aanhalen. Allemaal hebben ze een ding gemeen; Geen mens controleerde hoe het met die kinderen ging, nadat ze ergens geplaatst werden. Ook ik heb in mijn praktijk, sinds 2012, schrijnende verhalen gehoord en gezien. Vooringenomenheid bij Veilig Thuis, ondanks duidelijke aanwijzingen toch de ouder die het probleem veroorzaakt blijven bevoordelen, en zo voorts en zo verder. Belachelijk, en niet uit te leggen als jij als instituut er bent ter bescherming van een kind.
En er is geen verklaring voor.
En er is geen verklaring voor zulk gedrag van diegene die er zou moeten zijn voor het kind. Alsof men het niet wil zien, of het niet kan zien. Ook op scholen zie ik dat gebeuren. Als het niet in het straatje past, doet men er niks mee. Nogmaals de goeie daargelaten. Ik meldde weleens een sexting geval aan de directie van de school, met zoveel mogelijk details als ik kon geven. Ik kreeg niet eens antwoord, en maanden later, toen ik er weer moest zijn, bleek men niks met de melding gedaan te hebben. Daar ging het imago van de school voor op het belang van de individuele leerling. Als voormalig over het hoofd gezien slachtoffer, maakt mij dit woest. De schade die gemaakt wordt, werkt in veel gevallen namelijk levenslang door.
En als ouder kun je niks
Als ouder kun je niks. Je mag zo’n falende jeugdzorgwerker niet eens ter verantwoording roepen. Of zoals een vader die ik sprak het zei: “Onterecht plaatsen ze mijn kinderen uit, dat bleek na 30 dagen al meteen. Ondertussen was mijn jongste misbruikt in het pleeggezin, en dan mag ik het kreng dat mijn kind dat aandeed niet eens haar kop van d’r romp trekken”. Want geweld lost niks op. En dat klopt, maar wat hier bedoeld wordt, is dat zo iemand ook niet eens haar ontslag krijgt, en het dus gewoon nogeens kan doen, bij een ander gezin. En dat is nou vechten tegen de bierkaai. Bergen macht, en niet of nauwelijks ter verantwoording te roepen.
Verbeter de controle en houdt veroorzakers verantwoordelijk
Laat jeugdzorg onder tuchtrecht vallen, zorg dat misbruik door hulpverleners nooit verjaard. Verbeter de controle en houdt veroorzakers verantwoordelijk. Dat is het punt dat ik maar wil maken. En geen verjaring omdat verhalen vaak pas laat of in ieder geval later tot uiting komen. En straf de schuldigen keihard, zodat anderen het wel uit hun hoofd laten. Want dit moet gestopt worden. Tegen elke prijs, wat mij betreft.
De afgelopen 4,5 jaar zijn er 1600 kinderen verdwenen uit de opvang voor asielzoekers in Nederland. 1600 minderjarigen waarvan niemand weet waar ze zijn, hoe ze zijn verdwenen en wat er van hen terecht is gekomen. 1600. Ik moest er echt even van bijkomen toen ik het las.
Want niet een van hen haalde het AmberAlert
Want niet een van hen haalde het AmberAlert, werd gezocht via een politiebericht of haalde de krant. Ook nu niet. De melding kwam van de overheid, maar geen enkel media opende er mee, geen dikke vette chocoladeletter kop verscheen er op de voorpagina van een krant. En dat is op zijn zachts gezegd raar.Want Nederland is deelnemer in de mensenrechtenverdragen van de Verenigde Naties, en het kinderverdrag stelt toch duidelijk dat kinderen recht hebben op bescherming. Maar dat is niet wat me het meest verbaasde aan het bericht over de 1600 verdwenen minderjarigen.
Het feit dat er niemand opstaat om te protesteren
Wat me het meest verbaasd is dat niemand opstaat om te protesteren. Geen kinderrechtenorganisatie, geen georganiseerd protest van iemand. Alsof wij als maatschappij het eigenlijk wel best vinden. En dat terwijl het gaat over kinderen. Want dat er volwassenen bij hun volle verstand, ervoor kiezen de illegaliteit te verkiezen boven het doorlopen van de juiste procedures, nou vooruit. Maar je maakt mij niet wijs dat je diezelfde keuze kinderen laat maken. Die maken zulke keuzes ook niet zelf. Die wordt hen ingefluisterd door volwassenen met een doel, een belang om dat te doen.
Waar zijn ze gebleven?
Waar zijn ze gebleven? Geen mens die het weet. Op aandringen van deze of gene is er ooit weleens wat onderzoek verricht, maar zonder resultaat. Daarom ook had men deze minderjarigen beter moeten beschermen, want nu zijn ze weg en niet meer te vinden. En als illegaal in Europa heb je nergens recht op. geen gezondheidszorg, onderwijs of een dak boven het hoofd. En daardoor zijn zij feitelijk vogelvrij verklaard en ligt dwang en afhankelijkheid van anderen op de loer, met alle gevolgen van dien.
Of dat nog veranderd is nog maar de vraag.
Of dat nog gaat veranderen is nog maar de vraag. Want technisch is er nauwelijks een politieonderzoek mogelijk is. Geen of te weinig aanknopingspunten. Ook is er geen enkel initiatief waar te nemen tot het beter beschermen van deze kwetsbare groep. Waarom dat zo is, is mij een raadsel. Want voor ieder ander kind in Nederland had men allang beschermende maatregelen genomen. Ik denkl dat de bal bij de politiek ligt. Afwachten waar men mee gaat komen.
Wikipedia is een internetencyclopedie, die wereldwijd door auteurs op vrijwillige basis wordt geschreven. De inhoud moet te controleren zijn en mag geen onrecht doen aan derden. Wikipedia wordt gepubliceerd onder een vrije licentie, zodat de inhoud elders opnieuw te gebruiken is.Wikipedia
Enthousiasme de nek omgedraaid
Vol trots kondigde ik gisteren de geboorte aan van het allereerste artikel op Wikipedia met uitleg over het nieuwe VN verdrag rechten van de mens met een beperking. Geschreven in gemakkelijk te begrijpen taal. Vol enthousiasme had ik het in een vorm gegoten van vraag en antwoord. En netjes erbij vermeld dat de gebruikte informatie kwam uit werk van de Coalitie voor inclusie en van LFB Wolvega. Want ere wie ere toekomt, zij zijn beide een kei in het verwoorden van de inhoud en betekenis van het verdrag, in begrijpelijke en dus duidelijke taal. Voor mijn werk als VN ambassadeur van het verdrag jat ik dan ook schaamteloos uit hun werk. Want waarom het slecht zelf verzinnen, als je het ook elders kant en klaar kan halen? Uiteraard altijd met een nette bronvermelding en, zoals ook hier, een link naar de bron. Binnen het uur draaide een vrijwilliger van Wikipedia mijn enthousiasme echter de nek om.
Voldeed niet aan de eisen
In eerste instantie kreeg ik de melding dat het door mij geschreven stuk niet aan de eisen voldeed. Daar kon ik nog in meekomen. Maar de haast vileine (zeg maar gemene) reactie van een van de moderators, laat ik hem J van W noemen, was een regelrechte schoffering. Het stuk hoorde niet thuis in Wikipedia want ik maakte reclame. Voor mijzelf, de coalitie voor inclusie en de LFB Wolvega. Jazeker. Dus niet, zoals ik dacht, de vorm was het probleem. Maar de twee bronvermeldingen met link waren het eerste wat J van W aanhaalde. Haast vijandelijk heb ik zijn reacties genoemd in de discussie die erover ontstond. En dat waren ze ook zeker. Alsof ik voor eigen gewin en glorie even een stukje op Wikipedia knal, vooral om er zelf beter van te worden. Dat was echt beledigend en belachelijk.
Vervolgens stond het er al
Na mijn reactie op zijn niet goed gevallen opmerkingen, waarin ik vriendelijk om hulp vraag omdat ik het probleem niet zag, propte hij mijn gebruikerspagina op hun site vol met de gebruiksaanwijzing over hoe een stuk tot stand dient te komen. Geen verdere steun of begrip voor mijn standpunt dat er dan tenminste een gemakkelijk te begrijpen uitleg op Wikipedia zou staan, over het verdrag. Niks. Wel haalde hij mijn stuk definitief offline, door er een doorverwijzing van te maken naar een artikel over het verdrag, dat er al was. Maar daar kan ik amper doorheen komen, of het herkennen als zijnde de uitleg van het verdrag. Want dat artikel is geheel in ambtelijke taal geschreven. Ook kreeg ik te verstaan dat ik het niet moest wagen om alsnog mijn eigen tekst onder dat reeds bestaande artikel te zetten. En blijkbaar bepaald J van W dat allemaal zelf.
Het recht om informatie te krijgen in gemakkelijke taal, is een van de nieuw vastgelegde mensenrechten
Toen J van W mij in de verdere discussie, waarin ik zei dat het een nieuw mensenrecht was om in gemakkelijke taal informatie te krijgen, mij de mededeling deed dat niemand op Wikipedia een universeel recht had op informatie in gemakkelijke taal, was ik er klaar mee. De kortzichtigheid, gekoppeld aan zijn van meet af aan vijandelijke houding, deden mij besluiten dat ik mijn energie beter elders kan verbruiken. Blijkbaar vond een andere vrijwilliger het toch wel een beetje sneu voor mij, want die stuurde me nog een mail met de suggestie een account aan te maken op de wikipedia voor kinderen. Want daar kon ik met het door mij geschreven artikel wel terecht en was alles in gemakkelijke taal geschreven. Ik ben er maar niet meer aan begonnen om uit te leggen hoe stigmatiserend het is jegens de doelgroep.
Wikipedia, het internetencyclopedie voor mensen zonder beperking.
Het citaat waarmee dit blogbericht begint, is de beschrijving die staat bij de Googlevermelding van Wikipedia. Naar die letter gekeken, voldeed mijn artikel in ieder geval aan de eisen. Maar doordat eigenlijk een vrijwilliger van een organisatie dwars gaat liggen, loop je tegen een muur van onwil aan. En dat vooral door een gebrek aan kennis en inlevingsvermogen. Dat zal bij de verdere implementatie nog heel veel vaker voorkomen. En zeker waar het de groep betreft die ik vertegenwoordig, de psychisch kwetsbaren, is het gevecht nog maar amper begonnen, laat staan gewonnen. Voorlopig blijft Wikipedia helaas een internetencyclopedie voor mensen zonder beperking. En daar ben ik niet eens boos om. Maar ik vind het wel ontzettend jammer.
Ik raakte geïnspireerd door een andere blogger, ook met een ptss overigens, om u eens een inkijkje te geven in de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Want eigenlijk was het best veel, en aangezien jullie houden van smeuige verhalen, kan ik eigenlijk niet anders als beginnen met typen.
De gevolgen van de Damocles maatregel
Zoals vaste volgers weten is mij in 2016 een maatregel opgelegd in het kader van artikel 13b opiumwet, de zogenaamde wet Damocles. Mijn huisgenoot had , mede dankzij mijn hulp, zijn amfetamineverslaving teruggebracht van 10 naar 1 gram per dag. Mijn ex en haar vriendin hadden het een goed idee gevonden om bij de politie te verklaren dat er bergen gestolen goederen en enorme hoeveelheden drugs aanwezig waren op mijn terrein. Sterker, ik hield er nog een pandje op na, waar vanuit ik mijn drugsimperium runde. Feitelijk werd ik weggezet als de amfetaminekoning van Oss. Niks was minder waar, en dat is ook gewoon gebleken. Bij doorzoeking van mijn huis en de bijgebouwen is exact 3,75 gram gevonden. Een hoeveelheid waar je op straat gewoon, bij het aantreffen door de politie, mee wegkomt tegen inlevering van het verboden middel. Onder artikel 13b mag de gemeente ervan uitgaan dat er gedeald wordt vanuit je huis bij het aantreffen van slechts 0.5 gram harddrugs of 1 gram softdrugs. Mag, moet niet. Maar onder de bestuurlijke vrijheid van de gemeente Oss, werd mij een bestuursmaatregel opgelegd, die sluiting voor twee maanden van mijn woning inhield met alle gevolgen van dien.
Want daar pluk ik nu nog de vruchten van.
En geen lekkere zoete vruchten, zo kan ik u melden. Want op dit moment is er een dagvaarding door mij uitgebracht, teneinde de woningbouwvereniging Brabant Wonen te dwingen mijn tijdelijke huurcontract, dat ik na twee door datzelfde Brabant Wonen gewenste schikkingen had gekregen onder voorwaarden, om te zetten in een contract voor onbepaalde tijd, en niet zoals zij willen, beëindigen omdat ik me niet aan de opgelegde voorwaarden zou hebben gehouden. Want zij eiste thuisbegeleiding, voor de duur van het contract. En wel begeleiding door de afdeling extramurale zorg van SMO verdihuis. Ik laat me al heel lang, geheel vrijwillig, begeleiden. Ook ten tijde van de politie inval. En wel door het Verdihuis, hier in Oss..
Joeri Sterringa, diender in het centrum van de hoofdstad, krijgt na een gruwelijke moord PTSS als diagnose
Ketenpartner
Echter, toen ik de maatregel in eerste aanleg aanvocht bij de rechter, zei de rechter dat de ketenpartners hadden geklaagd. Over de situatie bij mij thuis. Gek, bleek achteraf pas, want binnen het ketenpartneroverleg was er geen dossier op mijn naam aanwezig. Maar omdat SMO Verdihuis ook een ketenpartner is, en een die mij al begeleide, was mijn vertrouwen in deze zorgverlener weg. En iedereen met een GGZ achtergrond weet, dat als het vertrouwen weg is, er ook geen zorgrelatie kan blijven bestaan. Verdihuis ook. Want acuut droeg men het begeleidingscontract over aan de door mij uitgezochte nieuwe begeleider.
Nul verstand van zaken
Maar Brabant Wonen, met nul verstand van zaken waar het mijn stoornissen en rechten op vrije zorgkeuze betreft, heeft geen boodschap aan mijn patiëntenrechten noch aan mijn geestelijke gezondheid. Nee, ik heb geheel naar hun pijpen te dansen. En dus ging men met ons, mijzelf mijn advocaat en mijn thuisbegeleider, in discussie. Nou ja, in discussie, meer in de aanval. Want tijdens het overleg zaten wij tegenover een delegatie van een man of zeven, die mij een half uur lang uitsluitend hebben aangevallen. Toen was ik het zat. En heb ze gedreigd naar de rechter te stappen. Daarna negen maanden niks meer gehoord.
Schade blijven maken
Maar na die negen maanden kwam de mededeling dat mijn tijdelijke contract niet verlengd ging worden. En dat wachten wij niet af. Want schade blijven maken, dat is het enige wat ze doen. Want het hindert mijn verdere herstel. En zo wordt ik natuurlijk nooit het beste wat ik kan zijn. En dat is wel nodig. Zeker met mijn nieuwe taak. Maar daar leest u in het volgende blogbericht meer over.
Allereerst wil ik mijn waardering uitspreken voor het belangrijke en moeilijke werk dat u doet. Vandaar ook dat ik u een open brief stuur, en niet een gewoon blogbericht post. Uw werk is dusdanig van belang dat deze VN ambassadeur VN verdrag inzake de rechten van de mens met een beperking, zich hier gaat inspannen uw werk een stuk gemakkelijker te maken. Niet omdat het kan, maar omdat het moet.
Wie kan dat beter doen?
En wie kan dat beter doen dan iemand die, en ervaring heeft omdat hij zelf vrijwillig in beschermingsbewind zit, maar desondanks heel veel kennis en ervaring heeft opgedaan over uw werk. Middels een opleiding schuldhulpverlener, maar vooral door op te komen voor uw kwetsbare doelgroep, met als gevolg dat ik velen van u al weleens heb geschreven, gesproken en of geprikkeld.
Er is mij iets opgevallen
Geprikkeld het anders te doen. Want er is mij iets opgevallen dat het u alleen maar moeilijker maakt. Terwijl, dat wat mij opviel, een ware deugd is, die meer professionals zouden moeten bezitten. Namelijk, u bent aardig, voorkomend en meedenkend. Wil mogelijk maken.
Ziet zowel uw cliënt zijn belang, als dat van een andere partij, waarmee u te maken heeft, binnen u metier.
Uitleg voor de leek
Even voor de lezer die niet bewindvoerder is, maar wel geïnteresseerd, en deze brief daarom ook leest: De beschermingsbewindvoerder wordt door de rechter benoemd om de financiële belangen van mensen die dat om wat voor reden dan ook niet zelf kunnen, te behartigen en hen al doende te behoeden voor financiële rampspoed. Indien er al schulden zijn bij aanvang van het bewind werkt de bewindvoerder dan ook met de daarvoor aangewezen partijen samen, om gezamenlijk tot oplossingen te komen.
Een heel proces
Dat is een proces waar je veel en vaak met dezelfde partijen te maken hebt, en dus zaken als iemand in de toekomst nog nodig hebben en andere relationele bijkomstigheden, een rol spelen. En daardoor zal een bewindvoerder binnen de grenzen van zijn kunnen, proberen alle partijen zoveel mogelijk tegemoet te komen. Dat is aardig en professioneel gebruik. Maar ook nogal eens onevenredig nadelig voor de schuldenaar of diens gezin. Een belangrijke nuance in een verder zwart wit verhaal, dat hierna volgt.
Beter getraind in argumenteren
Die tegenpartij zit er even zakelijk in. Dat is meestal een deurwaarderskantoor, of een medewerker bijzonder beheer van een bank of hypotheker. En uitzonderingen daargelaten, uit eigen ervaring kan ik u melden dat met uitsluitend goed communiceren, er veel te bereiken valt. Ook als er niks of niet veel te halen valt. Toch is het wel zo dat een incassant (dus die voornoemde medewerker of deurwaarder), beter getraind is in het brengen van zijn argumenten met overtuiging, als de bewindvoerder. En dat is het probleem wat ik middels deze brief, bespreekbaar wil maken.
Begrijpelijk maar vaak onterecht
Want dat is hard nodig. Want te vaak hoor ik een bewindvoerder zeggen: Ja, als de rekeningen betaald zijn, is het overige voor het uitkeren van leefgeld. Wat feitelijk onjuist is. Altijd, ook onder het gewone mensenrechtenverdrag, dient er te worden voorzien in de eerste levensbehoeften. Eten drinken en wonen met alles wat daarbij hoort dienen de eerste posten op iedere begroting te zijn. Gevolgd door alles wat met de kinderen te maken heeft. Die hebben namelijk ook hun eigen mensenrechtenverdrag, dat stelt, in mijn eigen woorden, dat zij in ieder geval niet de dupe mogen worden van de schuldenproblematiek van hun ouders. En dat zie ik heel genuanceerd. Een deel van de vaste lasten moet door hen worden opgebracht. Niet letterlijk, maar dat is meestal het argument als u als ouder, niet de hele kinderbijslag van uw bewindvoerder ontvangt.
Het kan altijd gekker
Het andere uiterste is een moeder met twee puberzonen van 1.90 m en 35 euro leefgeld per week. En dat jarenlang. Toen ik dat dossier ter hand nam en de betreffende bewindvoerder wees op de noodzakelijkheid van tenminste 75 euro leefgeld per week, kon dat ook meteen. Het argument dat zo te doen was de voedselbank. Daar kon mevrouw gebruik van maken. Geen mens, ook de bewindvoerder niet, heeft zich ook maar een keer op de hoogte gesteld van het daadwerkelijk aanvragen van de bijdrage van de voedselbank. Die was nooit gedaan namelijk. Uit schaamte.
Leefgeld eerst!
Goed, eten wonen en kinderen dus eerst. En onder het nieuwe mensenrechtenverdrag der kwetsbaren, dient dat zo snel mogelijk, maar vooral zo stabiel mogelijk gerealiseerd te worden. Mijn advies is dan ook aan iedere bewindvoerder in de stabilisatiefase om het leefgeld als eerste apart te zetten. Mijn financiële man, die voor ik in bewind ging, mijn financiële belangen behartigde, zette op de dag dat mijn WIA uitkering binnenkwam standaard € 220,- weg op de spaarrekening.
Nergens op rekenen
Maar dat eerste halfjaar moet je als schuldenaar niks verwachten, dan valt het nooit tegen. Als je een schuldenpositie hebt, met een beslaglegging, dan dient de bewindvoerder eerst te stabiliseren met meestal het beslag nog op de inkomsten, wat een helse klus is van vooral veel overeenkomsten beëindigen. Geregeld adviseer ik om de rechter om opheffing van het beslag te vragen, na de stabilisatie, omdat de bewindvoerder garantie genoeg is dat er maximaal wordt afgelost. Dat is, in mijn praktijk, nog nooit tot een zitting gekomen omdat er minnelijk werd geschikt danwel het beslag werd opgeheven, al dan niet van rechtswege.
Uit mijn eigen dossier(s)
Waar ik, toen ik zelf een grote schuldenberg op probeerde te lossen voor een cliënt, tegenaan liep, was dat elke deurwaarder tenminste een kleine maandelijkse aflossing eiste.
Maar, ook aan een wwb uitkering zitten grenzen, en dan ben je snel door je afloscapaciteit heen. Bij een wwb, die er uitsluitend is om je van de minimale behoeften te voorzien, is er meestal nul euro afloscapaciteit. Wat ik dan weer oploste door elke maand 50 euro in te plannen als aflossing. En radicaal al het overbodige weg te bezuinigen.
Nee blijven zeggen is moeilijk
Toch was het moeilijkst in die periode om nee te zeggen en te blijven zeggen tegen die schuldeisers die of moesten wachten, of die ik helemaal niks kon bieden. Maar dat is wel wat de beschermingsbewindvoerder dient te doen. Een budget sluitend maken en de rest beschikbaar te stellen aan de schuldeiser. En dus niet, om welke reden dan ook, nog maar 's 25 euro toe te zeggen aan aflossing per maand, die er eigenlijk niet zijn, omdat er dan iets anders noodzakelijks voor moet wijken.
Populaire posten
Persoonlijke verzorging, kleding en onderhoud aan de auto zijn hele populaire posten om binnen een budgetplan wat van af te knibbelen ten behoeve van het aflossen van een kleinere schuld. Want dat is ook in cliënt zijn belang is het argument.
Ja, zolang er geen ongelukken gebeuren. Maar een kinderverjaardag moeten overslaan omdat er in de klas niet getrakteerd kan worden op een kleinigheidje, gaat te ver. En ik weet heus wel dat de cliënt van de bewindvoerder er ook debet aan kan zijn dat budgetten moeilijk rondkomen. Het zit in de aard van ieder beestje opportunistisch te zijn. Dat is een soort oerdrang. Maar ook erg veel werk als je bewindvoerder bent.
Niet eten betekent niet aflossen
Maar mijn belangrijkste argument dat toch eerst cliënt zijn belang als het gaat over levensbehoeften voorop moet staan bij het opstellen van een budgetplan of begroting is even simpel als waar: Als een cliënt niet of niet voldoende verzorgd is, kan ie ook niet aflossen. Daar gaat de kost voor de baat uit. Als je niet goed genoeg te eten hebt, kun je je werk niet goed genoeg doen.
Veel macht geeft grote verantwoordelijkheid
En nog een veelgebruikte standaard is de zin: De schuldhulpverlener is leidend in deze.. Wat ook feitelijk onjuist is. De door de rechter benoemde beschermingsbewindvoerder is leidend. Die moet een sluitende begroting realiseren. En voor het berekenen van het bedrag dat daarvoor nodig is, het vtlb of een variant daarop, zijn er tools ontwikkeld die je invult met alle kosten en baten erin meegenomen.
Gebruik het goed
Elke tool laat regels vrij om kosten op in te vullen die niet kunnen worden geschaard onder een van de voorbedrukte kostenposten. Ik heb in de praktijk nog nooit een formulier gezien waarop ook daadwerkelijk iets op die plekken was ingevuld. Nog nooit, in zeven jaar ervaring opdoen niet. En dat vind ik opmerkelijk. In mijn eigen dossier kreeg mijn eerste bewindvoerder een compleet plan met sluitend budget aangeleverd. Toezeggingen van de schuldeisers erbij, maar ook met extra leefgeld per week omdat ik door ondervoeding eiwitverrijkt moest eten, wat duurder kost.
Er bleef niet veel over
Toen de bewindvoerder was begonnen bleef er van dat extra leefgeld niks over, verdween het hele plan met betrekking tot de schulden bij de schuldhulpverlener in de la, om er vervolgens twee jaar niet meer uit te komen. Let wel, er hoefde alleen maar begonnen te worden met uitvoeren van het plan om er na drie jaar vanaf te zijn. Na die twee jaar kreeg ik een brief. Schuldeisers waren niet akkoord, dus de wsnp moest worden ingeroepen.
Boosheid en frustraties
U begrijpt mijn frustratie en woede. En toen ik er zelf achteraan ging, hoe dit zo gekomen was bleek de grootste schuldeiser inderdaad twee jaar niks gehoord te hebben, desondanks wilde die zijn toezegging aan ons niet intrekken. Op de papieren die de schuldhulpverlener mijn voorlegde stond dat de grootste schuldeiser niet akkoord was, met een handtekening. Ik heb dat stuk aan de schuldeiser voorgelegd. Die bezweerde mij en bevestigde dat op schrift dat dat stuk niet door iemand in zijn dienst was afgetekend. Dan praat je over valsheid in geschrifte.
Wat voorbeelden
Dit is een voorbeeld uit mijn eigen dossier. Overigens zijn mijn schulden ontstaan doordat mijn stoornis mijn vermogen tot het bewaren van een goed overzicht hinderde. En ik in een hypomane episode veel en veel te veel heb uitgegeven. Vandaar ook mijn vrijwillige keuze voor bewindvoering. Lang verhaal kort, ik heb via de rechter, omdat twee kleine schuldeisers dwars lagen, een dwangakkoord bedongen, waarbij ik, wederom zelf gekozen, vijf jaar aflos zodat schuldeisers twee keer zoveel ontvangen als bij een traject van drie jaar.
Ik kan u, na zeven jaar ervaring te hebben opgedaan, nog wel 500 andere voorbeelden aandragen van zaken die niet goed zijn gelopen, omdat er te veel wordt gevraagd van de schuldenaar. Meestal met grote psychosociale en maatschappelijke problemen voor het betreffende gezin en de kinderen. Want een bewindvoerder moet op een gegeven moment ook kunnen vertrouwen op de aan hem geleverde informatie. Want je hebt nou eenmaal maar een heel beperkt aantal uren per af te werken dossier. En dan kun je niet alle aangedragen argumenten op waarheid controleren. Dat weet de schuldeiser ook.
Oplossingen
De oplossing voor de misstanden, excessen of fouten en vergissingen, die ik u voor wil leggen is de volgende: In het nieuwe mensenrechtenverdrag staat beschreven dat iedereen met een beperking, ik zeg liever kwetsbaarheid, zijn leven moet kunnen leven zoals ieder ander, en als daar hulp bij nodig is, die hulp er ook moet komen. En nog eens gekozen door de betreffende persoon ook. Ook weer, met hulp van, maar de keuze ligt bij diegenen die het aangaat.
Bewindvoerder faciliteert
Als beschermingsbewindvoerder dient u dat leven, financieel, te faciliteren. Dat geeft u een grotere verantwoordelijkheid. Maar ook meer ruimte om de voor uw cliënt noodzakelijke voorwaarden in te vullen.
Power to the bewindvoerder!
De macht om dat te doen heeft u al. De rechter zal u in voorkomende gevallen, waarbij u met valide argumenten komt en overduidelijk de boel niet loopt te flessen, in het gelijk stellen, indien u om een uitspraak vraagt omdat u om welke reden dan ook, het budgetplan niet sluitend krijgt door de gevolgen van de schuldenproblematiek. In gewone mensentaal: De rechtspraak zal de afweging tussen uw belangen en die van een schuldeiser, in uw voordeel beslechten, indien u als facilitator, uw cliënt niet kunt bieden wat het verdrag wel als eis stelt.
Oproep
En ik roep u allen dan ook op kennis te nemen van het nieuwe mensenrechtenverdrag voor mensen met een beperking. Dat vervolgens als ijkmiddel in te zetten bij al uw activiteiten die gaan over de kwaliteit van leven van de door u te beschermen persoon.
90% van de aflossingstrajecten, wordt te veel gevraagd van de schuldenaar
Want de overgrote meerderheid van de afgesloten schuldhulp- of schuldaflossingstrajecten in Nederland verloopt zo dat de schuldenaar onnodig en onterecht te zwaar belast wordt en dus benadeeld. Dat vernam ik uit de mond van een eigenaar van een deurwaarderskantoor. En dat vond ik bij deze stelling de meest betrouwbare bron.
Het lijkt op roken van sigaretten
En zeg gewoon nee. Sorry, maar dat is niet in het belang van mijn cliënt. Want dat is waar u voor bent aangesteld, door de rechterlijke macht beschermt bent en heel redelijk voor wordt betaald tegen dezelfde tarieven als die uw collega's ervoor krijgen. Waarmee ik maar wil aangeven hoe belangrijk uw werk is. Als er voor een dienst vastliggende tarieven voor zijn ingesteld, en dus marktwerking wordt uitgeschakeld, dan weet je dat je een bijzondere positie in deze maatschappij invult.
Van een beetje slijmen, wordt niemand slechter
Beste, goedwillende en hardwerkende bewindvoerders, ga aan de slag met het nieuwe mensenrechtenverdrag. Met mensen met een beperking werken is zowel eervol als soms lastig. Maar het verdrag is uw steun in de rug om gewoon zonder discussie vanaf maand 1 van uw bewind met een sluitende begroting te kunnen werken.
Namens mijzelf en de rest van kwetsbaar Nederland, dank voor uw aandacht.
Belt u vooral met vragen, en ik help u vooruit. 0623624630
