Het podcast bij dit blog vindt u hier
“Auntie May, is that an angel?” (Peter Parker tegen tante May, over zijn buurmeisje Mary Jane Watson. uit de eerste Spiderman film)
Ontmoetingen die waardevol zijn.
Dat je op social media heel waardevolle ontmoetingen kunt hebben, is mij afgelopen week maar weer eens gebleken. Op een van mijn social media kanalen verscheen de vraag welke taart ik zou zijn, mocht ik een taart zijn. Ik beantwoord die vraag met kwark banaan geloof ik, en vraag acuut aan de mij verder vreemde vraagsteller, een jongedame, wat zei voor een gebak zou willen zijn. Tompouche, en daar had ze een prachtige uitleg bij, die mij liet lachen. En je snapt, mijn interesse was gewekt, dus ik bekijk even haar profiel.
En zo kwam ik aan een titel
En zo kwam ik aan een titel voor dit blog. Want een engelengezichtje op de profielfoto, en in de beschrijving een stukje tekst over haarzelf, wat me redelijk van de wijs bracht. Want de jongedame in kwestie bleek een ernstige neurologische aandoening te hebben, waardoor zij niet alleen geregeld helse pijnen moest ervaren, maar ook nogeens een groot deel van haar visus in moest leveren. Voor de leek: Visus is het percentage van functioneren van je ogen. 100% visus dan kun je een bepaalde grootte letter op een vaste afstand met gemak lezen. kun je een kleinere letter op dezelfde afstand goed lezen komt je visus dus hoger te liggen, kun een grotere letter op dezelfde afstand goed lezen dan is je visus minder als 100%. Tot zover dit college optiek voor beginners.
dr. Google
Onder de indruk van haar verhaal, ben ik even op consult gegaan bij dokter Google, om meer te weten te komen over haar, mij verder onbekende, aandoening. En hoe meer ik las, hoe verder ik onder de indruk raakte van haar humorvolle en positieve posts op haar social media tijdlijn. Want de aandoening is er een uit de champions league. Zo zwaar. Maar daar merk je zo op het eerste gezicht helemaal niks van als je deze jongedame ziet posten.
Brutale mens heeft de halve wereld
En brutaal als ik ben, ben ik eens een chat met haar begonnen. Gewoon, eens vragen hoe je dat doet, lijden en toch zo positief blijven. En meteen even mijn kennis aanvullen over haar aandoening, want ik leer graag. Nou, en dat gesprek is de reden van dit hele verhaal, omdat het mij, en hopelijk jullie leert dat het altijd erger kan, en positief in het leven blijven staan de enige manier is om met je beperking of gebrek om te gaan.
Positief denken helpt
Positief denken helpt echt. Het relativeert je lijden. Of dat nou psychisch of lichamelijk lijden is. De jongedame uit dit verhaal heeft goede en slechte dagen. Daar moet ze het mee doen. Een normale baan zit er niet in, dus is zij overdag veel alleen en gebonden aan haar huis en het rondje dat ze maakt met haar hond. Toch probeert zij, want dat zie je gewoon terug, steeds het mooie en het humorvolle te omarmen ter compensatie van wat ze moet missen in het dagelijkse leven.
Meditatie, en positieve bekrachtiging
Ik haal zelf veel uit meditatieoefeningen en positieve bekrachtiging. Sinds enige tijd houd ik een dagboekje bij waarin ik uitsluitend noteer waar ik blij van wordt en dankbaar voor ben. Het brengt mijn focus terug naar wat echt belangrijk is. Want ik heb meer als genoeg te klagen, maar daar schiet ik niks mee op. Dat bekrachtigen wat ik goed doe, wat me goed lukt, en de groei die ik daardoor maak, zijn de zaken die ik meeneem in het positief bekrachtigen van mijzelf. En dat helpt. Ik heb meer geduld, een sterkere focus op waar ik heen wil, en een betere nachtrust en minder diepe depressies.
Waardevolle ontmoeting
De waardevolle ontmoeting van afgelopen week, wees mij er nog maar eens op dat het de enige weg is om te gaan. Want stil in een hoekje gaan zitten wachten tot het over is, is een heilloze exercitie als je een chronisch lijden hebt. Daarom, dank je wel voor je tijd deze week, je humor en kracht jongedame. Het was mij een ware eer je te leren kennen. Dikke knuffel,
Stefan Vlaminckx
