Maand: augustus 2019

https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/nieuwsartikel/mentale-kwakzalvers.htm

Esther van Fenema, psychiater van het LUMC in Leiden vliegt in bovenstaand stuk in Medisch Contact, even flink uit de bocht. Want zonder enige nuance aan te brengen, gooit zij ervaringsdeskundigen op een hoop met, pak ‘m beet, kwakzalvers en de paranormale mediums zoals je die ‘s-avonds laat op tv kunt aanschouwen.

Luisterend oor

Dit mag je als professional in je eigen vakblad doen, want ook van Fenema heeft recht op haar eigen mening. Maar waar zij compleet aan voorbij gaat is het feit dat de ervaringsdeskundige iets te bieden heeft waar zij allang geen tijd meer voor heeft. Een luisterend oor. En de ervaringsdeskundige die als begeleider of coach voor eigen rekening aan de weg timmert, beter aansluiting vindt bij de cliënt als een professional die het allemaal uit een boekje heeft moeten leren.

Slechte adviezen

Ook zouden de adviezen van alle in het stuk genoemde ondernemers slecht zijn. Maar om mijn werk nou te vergelijken met dat van een alien genezer die met ons goedgezinde aliens een team vormt, gaat veel en veel te ver. En dat uit de mond van een BIG geregistreerd psychiater. Je zou haast gaan twijfelen aan haar capaciteiten.

Beledigend

Het is beledigend om zo over goedwillende, hardwerkende ondernemers te spreken met meer hart voor de gezondheidszorg als een BIG geregistreerd zorgverlener. Wij ontwikkelen op dit moment, met een aantal collega’s, een Value Based Healthcare concept voor de coachings- en begeleidingspraktijk. Omdat wij ons willen onderscheiden van de cowboys in zorgland.

Zonder winstoogmerk, maar met resultaat gerichte coaching en begeleiding

Volgens het 8 fasenmodel van Movisie, met een clientvolgsysteem wat daar speciaal voor ontwikkeld is. Kijkend naar alle levensgebieden, en uiteraard in zéér nauwe samenwerking met de andere professionals rondom cliënt. Dan gaan we ook nog wetenschappelijk onderbouwd resultaten meten, en de invloed van het werk op het welzijn van cliënten.

Hoeveel professioneler wilt u het hebben?

Hoeveel professioneler wilt u het hebben mevrouw van Fenema? Dus voordat u weer op z’n Verstappens, ultra kort door de bocht gaat, zou het u sieren eerst alle verkeerde generalisaties uit uw blog te halen alvorens te publiceren. En wellicht zou u uw tekst eerst een dag kunnen laten liggen, zodat u hem de volgende dag nog eens na kan lezen. Zo is het mij geleerd. Jawel, bij het GGZ en door collega’s waar ik intervisie mee doe.

Alvast bedankt voor uw moeite!

Stefan Vlaminckx

Ervaringsdeskundige met bordje maar zonder tuin.

16 augustus 2019

Het verschilt in dit land nogal of je als man burgemeester bent of als vrouw. Zoveel wordt wel duidelijk na de grove aanval op burgemeester Femke Halsema van Amsterdam, door de krant van rechts Nederland, de Telegraaf.

Raad voor de journalistiek

Of de Telegraaf te ver is gegaan in haar berichtgeving over de minderjarige zoon van Halsema, is een mooie casus voor de raad van de Journalistiek. Mijn inziens zijn de journalisten verantwoordelijk voor deze media hype dat zeker wel. Men had zich meteen moeten realiseren dat het hier ging om een minderjarige en dat de geleverde informatie over de zaak door een ambtsmisdrijf naar buiten is gekomen.

En dus ben je een slechte moeder

Nou, en dan verschijnt er drie pagina’s bagger in de krant, allemaal gevuld met (de verkeerde) feiten over jouw 15-jarige zoontje zijn eerste contact met de lange arm der wet. Gewapende inbraak werd beweert. Nou ligt dat iets genuanceerder. Halsema liet de politie acuut weten dat haar oogappel moest worden behandeld als ieder andere Amsterdamse blaag van die leeftijd. En dan ben jij dus een slechte moeder, omdat jij dit niet voorkwam.

Was een man nooit overkomen

En dat breed uitmeten, en de suggestie wekken dat er iets onder de pet of in de doofpot moest worden gestopt, dat was een man nooit overkomen. Want zo kleinburgerlijk zijn we dan ook nog, om te vinden dat het toch vooral de vrouw is die verantwoordelijk is voor de opvoeding een kind. En dat dus niet kan combineren met de verantwoordelijkheid die de burgemeester van Amsterdam heeft.

50 tinten belachelijk

De hele rel heeft maar één kleur. Maar dan wel in 50 tinten belachelijk. Het heeft gegarandeerd maar één doel gehad ook: Halsema beschadigen. Alsof, wanneer zij nu zou aftreden, er in Amsterdam wel een rechtse burgemeester zou worden benoemd. Dit bolwerk van progressief Nederland, stemt al honderd jaar links. En dat zal ook de Telegraaf niet kunnen veranderen.

Hopelijk worden zij keihard aangepakt

Ik hoop erop dat Halsema inderdaad naar de Raad van de journalistiek stapt. En hopelijk worden zij keihard aangepakt, die journalisten van wakker Nederland. Want dit soort riooljournalistiek hoort niet in een land als Nederland. En je bent ook gewoon geen knip voor je neus waard als je dit soort bagger als journalistiek verantwoord publiceert. Maar onder deze hoofdredacteur mochten zij zo diep zinken. Had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Maar zo zie je maar, een vriendelijke kop en vlotte babbel verhullen wel vaker een giftige binnenkant. Het zal je vader zijn. Want wat leert ie zijn kinderen nou? En komen die ook op de voorpagina van de krant bij hun eerste vergrijp? Want hoofdredacteuren hebben ook macht. En de bijbehorende verantwoordelijkheid.

Niet uit te sluiten

Niet uit te sluiten valt dat de minderjarige zoon van Halsema hier nog jaren last van heeft. Ik raad hem vanaf deze plek aan, alle ellende goed te documenteren, en als hij achttien is geworden een letselschadeadvocaat een flinke claim laten neerleggen bij de krant. Ik ben er zeker van dat, mits goed gedocumenteerd, een schadeclaim zeker niet kansloos is. En het OM Haarlem, die de zaak behandeld, zal in de strafmaat zeker rekening houden met alle publicaties. Die werken geregeld strafverminderend. Zeker als je publiekelijk wordt veroordeeld.

Mannen en vrouwen gelijk

Mannen en vrouwen gelijk vinden nog altijd dat de kinderen vooral een taak van de vrouw is. Dat bleek maar weer eens toen een vrouwelijke en zéér succesvolle ondernemer een stuk publiceerde op LinkedIn. Want ook vrouwelijke interviewers vroegen haar met enige verbazing of zij dat werk allemaal zelf had verzet om zo succesvol te worden. Nou, en zolang dat zo blijft zal het verschil tussen de behandeling van een mannelijke burgemeester met een boefje als puberzoon of een vrouwelijke burgemeester wel blijven. En ik vind dat best een trieste constatering in 2019 Nederland.

Stefan Vlaminckx

Als ervaringsdeskundige moedermaffia 0.5 wil ik je toch eens meenemen naar het verleden. Lang lang geleden in een buitenwijk hier ver vandaan, leefde een gemeenschap, bestaande uit voornamelijk gescheiden vrouwen met kinderen. Een straat verder alleen maar arbeidsmigranten. Een andere straat werd voornamelijk verhuurd aan traditionele Nederlandse gezinnen. We schrijven Den Bosch, eind jaren 70 van de vorige eeuw.

Steunsysteem van moeders.

Wij speelden buiten. En er was altijd wel een moeder die er een oog op had. Of niet, want dat kon gewoon. Maar werd er een zoon of dochter gezocht, dan was dat binnen acht minuten geregeld. Want anders had het betreffende kind een probleem want dan was ze niet in de wijk gebleven. Op een dag moest ik van mijn moeder de buurvrouw op de hoek gaan waarschuwen dat er inspecteurs van de hondenbelasting door de wijk gingen. Toen die bij ons waren geweest, gingen er na een paar minuten opvallend veel mensen hun hond eens goed uitlaten. Kwam er een ex vervelen, trof ie niemand thuis, want al van verre gespot.

Tegenwoordig gaat dat anders

Je zou dat netwerk zonder Whatsapp moedermaffia kunnen noemen. Georganiseerde structuur, plegen strafbare feiten. Het kwam best in de buurt. Daardoor konden er wel gewoon touwtjes uit de deur hangen. En jij je huishouden doen, en je kinderen veilig laten spelen. De techniek is er flink op vooruitgegaan sinds die tijd. De moedermaffia niet zo las ik op social media. En dan is het zeker waar, dat weet iedereen. Tegenwoordig functioneert het steunsysteem amper nog. De meest gehoorde klacht is dat men elkaar liever de maat neemt, maar geen oog meer heeft voor elkaars noden. Jullie moeders klagen alleen maar over hoe een ander het niet goed doet in verzorging, opvoeding of onder sociale druk. Die laatste kan iedereen zich voor de geest halen: Da’s dat aparte mens die echt alleen maar zichzelf is, en wars is van normale conventies. Zij neemt de wereld daardoor anders waar.

Wat er niet goed gaat

De rest is vooral bezig met de ander, het werk, of hoe druk druk druk ze het hebben. En dan is je vergelijken met je buren, om te bepalen wat de maatschappij van je verwacht, en hoe dat zich moet afspiegelen naar de buitenwereld, je enige mogelijkheid nog. Want je hebt geen tijd. Druk druk druk.

Naar jezelf kijken

En naar jezelf kijken, dat is veel te confronterend. En dus is de moedermaffia geen geuzennaam meer voor een van de beste voorbeelden van inclusieve samenleving, maar een clubje zuurpruimen dat elkaar de maat neemt.

Terug in de tijd

Toen pakte je gauw je fiets, riep tegen je buurvrouw dat je de cocosmelk voor het eten van vanavond was vergeten, en je die gauw even ging halen. Meestal gevolgd door de vraag of buurvrouw ook nog iets moet. Dan vertrek je en komt het eerste halfuur niet terug. Achterdeur staat wagenwijd open, schuur niet op slot. En je kinderen weten van niks. “Hey buurvrouw, weet jij waar mijn moeder is?” was de standaard vraag van een kind dat een leeg huis aantrof bij thuiskomst. Nooit iets geks gebeurt.

Daar moet het weer naartoe

Om onze kinderen weer te laten bewegen, ons wat rust in huis te gunnen, en gewoonweg omdat het geweldig zou zijn, moeten we terug naar dat systeem van toen. En ik zal je uitleggen waarom dat de oplossing van heel veel problemen is.

Al 20 jaar populisme

Een aantal vaststellingen: Geert Wilders waarschuwt ons nu al zo’n 20 jaar voor onze buren met het islamitisch geloof. Ze radicaliseren, blazen van alles op, of zitten in de drugshandel. Maar nu woon je al die tijd al langs de van oorsprong Turkse familie links van je, en een Marokkaanse familie rechts van je, en al die tijd is er niks ontploft. Sterker, jouw buren vloeken ook gewoon mee als Charlie Hebdo wordt gereorganiseerd, of de Londonse metro wordt verbouwd door IS, ISIS, al-Qaida, of de jihad voor de bevrijding van het om de hoek gelegen Palestinapleintje. Het blijken toch net gewone mensen te zijn, en net zo hard te werken als jij.

Van je buren moet je het hebben

Nou, dus die hele islamofobie, door Wilders zorgvuldig gevoed en in stand gehouden, kan zo langzaamaan wel de allesbrander in. Ook kan je vaststellen dat we allemaal alleen maar ons best proberen te doen. Ook heb je eigenlijk best graag goed contact met je buren, de wijk en zijn inwoners. En als jij nou gewoon eens een beetje ontspant, dan zal je buur vast ook wel ontdooien, en kom je elkaar vanzelf buiten tegen.

Geen tijd meer.

En als dat gaat werken, heb je geen tijd meer te klagen. Want dan ben je, naast zorgen voor je gezin, alleen nog maar bezig met elkaars noden. En elkaar waarschuwen als er weer eens belastingfraude kan worden gepleegd. Thuis houd je tijd over want je jaagt de blagen, net als de buren, lekker naar buiten. Om wat te doen? Kijk maar ff. Het begint meestal met modder aan je schoenen. Jij bent al productiever als je thuis werkt. En is het nog rustiger ook. En kijk je uit de raam, dan zie je hun conditie en afweersysteem groeien. Plus dat ze er socialer van worden.

Misdaadcijfers liegen er niet om

In zo’n inclusieve mini samenleving dalen de misdaadcijfers, verbeterd het leefklimaat en zijn minder andersoortige incidenten. Een klein nadeel: belastinginkomsten dalen onverklaarbaar. Vooral bij de hondenbelasting. Maar verder alleen maar voordelen.

Als ambassadeur inclusieve maatschappij, bemoei ik me graag met de mensen thuis

En vandaar dat ik hier pleit voor de terugkeer naar de tijd van toen. Dat klinkt alsof ik oud begin te worden en alles van vroeger als beter ga bestempelen, maar dat is niet zo. Slechts de terugkeer van de ouderwetse echte moedermaffia, en buitenspelende kinderen. Sociale controle en weer touwtjes uit de brievenbus, die Jan Terlouw zo terecht benoemde als een teken van de achteruitgang van de huidige maatschappij. Verdere verduidelijking van mijn standpunt vindt u in het bijbehorende podcast met dezelfde titel als dit blog. De link erheen vindt u bovenaan deze pagina.

Stefan Vlaminckx

U vindt het podcast van dit blog hier

Het was me het weekje wel.. Voor het eerst is er een psychiater opgestaan die roept dat voor de patiënt risicovolle medicatie dient te worden afgebouwd zodra patiënt stabiel is. Want het kan je zomaar 15 jaar van je leven kosten.
Dit roepen ik en wat cliënten van mij al een tijdje. Ik ben blij dat een gerenommeerd psychiater dat nu ook vindt. Want dan komt er wellicht een verandering op gang.

Pride Amsterdam

Ook was afgelopen weekend Pride Amsterdam weer een feit. Onder andere om te vieren dat iedereen hier zichzelf mag zijn. Ik hoorde het iemand op tv zeggen. Het programma voorafgaand aan de live registratie van de Amsterdam Pride, vroeger GayPride, deed alvast anders geloven. Want geen praktiserend homostel haalt het nog in zijn hoofd om te zoenen in het openbaar. Zelfs hand in hand lopen was er niet meer bij op straffe van een hele berg klop. Meestal van jonge en soms allochtone jongens. Maar ook scheldpartijen en bekogeling kon je deel worden bij te frivole uitingen van je gay-zijn.

Rechte banaan

Ook voor anderen in deze maatschappij die afwijken van het gemiddelde in kleding, gedrag, overtuiging of levensstijl is er niet echt ruimte zichzelf te zijn. Want in Nederland, het meest geregelde land ter wereld volgens mij, is het een ware sport alles tot in de vezels te regelen, vatten in wetten, en te labelen en in hokjes te stoppen. Een tomaat is rond en rood, een banaan krom en een komkommer kaarsrecht. Maar ben je net als ik een rechte banaan dan kun je niet jezelf zijn. Want mijn traumatische verleden maakt mij anders dan anderen. En heb ik dus eens een depressie waardoor ik mijn gordijnen dichtlaat dan kan ik al snel rekenen op de ongewenste aandacht van anderen.

Alles een gevolg van mijn stoornis

En alles wat ik afwijkend doe ten opzichte van de rest van de straat, wordt acuut gepsychiatriceerd. Alles is een gevolg van mijn stoornis. Dat ik met een levensstijl van klachten uitzitten opnames en medicamenteuze behandeling weet te voorkomen, doet er niet toe. Bij depressie hoort antidepressiva en is ook het enige wat men weet te bedenken. Dus mezelf zijn? Nou nee. Maatschappelijk aanvaardbaar zijn, is het maximaal haalbare.

Singleschaamte

In het Parool een heel stuk over singles die zich blijkbaar kapot schamen omdat ze niet voldoen aan de maatschappelijke norm van samen. Dan is het mijn inziens nu zover met onze maatschappij, dat onze welvaart zulke absurde vormen heeft aangenomen, dat het hoog tijd wordt voor een flinke ramp of oorlog. Want niet alleen psychische klachten verdwijnen dan als sneeuw voor de zon, maar ook dit soort decadente bijkomstigheden als single schaamte. Wat een onzin!!

Ga je schamen!

Mensen die eraan lijden zouden zich inderdaad moeten schamen, dat wel natuurlijk. Schamen dat ze zulke gevoelens toelaten in plaats van er trots op te gaan dat ze het allemaal zelf kunnen zonder van iemand afhankelijk te zijn.

Project Empowering Business

Ik hoop deze week nog, in het kader van mijn project Empowering Business, het online helpen van mensen met een kwetsbaarheid door ze een eigen in te richten website te geven, mijn 25 ste domein aan dat project toe te voegen. HJWH.nl, mijn webhostingbedrijf, in samenwerking met een sponsor, host in opdracht van Nieuwe Start Ervaringswerk die domeinen. Zo gaven wij een stratenmaker die na een behandeling van zijn verslaving, een nieuwe bedrijfswebsite. Goed verhaal erop, mooie foto’s van zijn eerdere werk, en binnen de kortste keren zat zijn agenda vol met werk. En het laat kwetsbare mensen bezig zijn met het positieve in hun leven. Een goede afwisseling en positieve bekrachtiging.

Ook begint dat vruchten af te werpen

Ook dat begint vruchten af te werpen. Er is goed verkocht de afgelopen weken. En de opbrengst uit media en webhosting komt weer ten goede aan het werk voor NSE, en mijn VN ambassadeurschap. Zo leidt de mond op mond reclame tot inkomsten die ik weer besteed aan werk waarvoor ik niet betaald wordt.

Want ook op dat gebied is stilzitten er niet bij. Ik steun en ondersteun Noortje van Lith in haar inmiddels tweede poging veranderingen in de participatiewet gedaan te krijgen. Want wat blijkt? Als jij geen volle week kan werken als arbeidsgehandicapte met een kleine uitkering, dan val je onder de verplichtingen van de bijstand met alle ellende van dien. Plus je dan niet boven het minimum uitkomt terwijl je wel arbeid verricht. Noortje vindt het oneerlijk. Ik vind het op gespannen voet staan met het verdrag waar ik ambassadeur voor ben.

Schuldhulpverlening en bewindvoering

Ook in de wereld van schuldhulpverlening en dwangakkoorden is een ontwikkeling te melden. Want cliënt lost vrijwillig 5 jaar af ipv 3 jaar middels een dwangakkoord. Tijdens de behandeling door de rechter vier jaar geleden is een verzekeringspolis in stand gebleven waarmee feitelijk kapitaal wordt opgebouwd. De rechter oordeelde dat het kapitaalvernietiging was om het af te kopen tbv van de schuldeisers.
Nu vier jaar later, wil cliënt wel afkopen omdat er dringend geld nodig voor vervanging van de vloer in zijn huis, danwel een hele verhuizing nodig is, afhankelijk van hoe de procedure tegen zijn verhuurder verloopt. Die heeft cliënt aangespannen vanwege onenigheid over de interpretatie van gemaakte afspraken en het daarmee samenhangende wel of niet verlengen van een tijdelijk huurcontract. Ook daar lijken de nieuwe rechten van de mens met een kwetsbaarheid met voeten te worden getreden. In ieder geval wordt er in verhuurders verweer leugens na leugens verkondigd. Wij gokken vanwege het ontbreken van echte argumenten

Bijzondere bijstand

Terug naar dat verzekeringsgeld. Volgens de gemeentelijke schuldhulpverlener moet het gehele bedrag toekomen aan de schuldeisers want, er zijn voor woningstoffering en herinrichting andere regelingenf zoals bijzondere bijstand.
Wat ie dus zegt is dat cliënt een beroep moet doen op de gemeente om die onkosten vergoed te krijgen, en het geld wat ie er voor vrij kan maken afgeven. Kortom, de gemeente betaald de extra aflossing aan de schuldeisers.

Tegen zichzelf in bescherming nemen

Samen hebben we besloten die gemeente tegen zichzelf in bescherming te nemen en indien de schuldhulpverlening blijft bij hun standpunt, dat wij dan naar de rechter gaan om een oordeel te vragen. Lees cliënt zijn eigen geld te laten gebruiken ipv gemeenschapsgeld naar zijn schuldeisers te brengen.

Eindelijk, een volwaardig eigen bedrijf

En ik kan u melden dat ik onder beschermingsbewind en in een schuldaflossingstraject  toch gewoon voor mezelf ben begonnen, en dan bedoel ik vooral met een officiële KvK inschrijving. Begin volgende week heb ik een afspraak.

Mijn motto Niets is onmogelijk blijkt weer eens opgeld te doen.

Een welgemeend advies, tot slot

Ik zou u, in het staartje van de grote vakantie, een goed advies willen geven. Als u nou na de vakantie eens niet bezig gaat met wie er de grootste, mooiste, beste, intelligentste, hoog begaafde, of creatiefste heeft en ook aanvaard van uzelf en anderen dat u zowel feilbaar als misbaar bent. Ja hoor u ook, want als u onverhoopt een geüpgraded Boeing in uw nek krijgt, of u vliegt bij een auto ongeluk verder dan een hangglider op uw vakantieadres, omdat u geen autogordel droeg, dan zou het zomaar ineens einde verhaal kunnen zijn. En dan? Dan zullen uw nabestaanden zien dat na uw begrafenis het bedrijf gewoon doordraait, en sterker, men uw laatste functie wellicht niet opnieuw invult. Nou, als u zich bij die feiten neerlegt, zult u eerder kiezen voor het pad der geleidelijkheid in plaats van de rat race waar iedereen blijkbaar van denkt dat dat de norm is waaraan je niet kan ontsnappen.
Er is maar één ding waar je niet aan kan ontsnappen: Juist, de dood.

Een heel ander jaar

Dan heeft u een heel ander jaar, met een heel ander ritme en hetzelfde of misschien zelf meer werk af als wanneer u zich de trillende aders in uw nek werkt. Probeer het maar. Het zal je veranderen. Zelfs onderzoeken laten zien dat mensen die zich niet overgeven aan de ratrace maar hun balans beter behouden, productiever zijn. Dan ga je toch heel anders naar de wereld kijken lijkt me zo.

Ik wens u veel wijsheid dit komende arbeidsjaar!

Stefan Vlaminckx