Vandaag op LinkedIn was de jeugdzorg met geldzorgen trending. Een jeugdzorginfarct dreigt. Toen vadertje Staat het hele sociale domein, alle AWBZ alsmede alle WLZ bij de gemeente over de schutting kieperde, heeft men meteen ook een kwart van het budget weggesneden. Efficiency was het toverwoord. Nou heb ik een hels respect voor de wijze waarop gemeenten het totnutoe hebben gedaan, maar 25% efficiency terwijl de zorg eerst door de ene en toen door de andere ambtenaar werd geregeld, daar heb ik nooit in geloofd
Vijf voor twaalf
Zo heet het vlak voor zo’n jeugdzorginfarct, vijf voor twaalf. Want meer cliënten, zwaardere of complexere zorg want de lokale zorgcowboys hebben natuurlijk eerst de krenten uit de pap gegeten, gesjoemeld of gefraudeerd. Daarnaast heeft men geen hogere vergoeding per cliënt ontvangen, en toen gingen ook nog de lonen omhoog. Welja, het moet ook niet heel veel gekker worden. Je zou bijna denken dat het zorgverlener pesten is. Maar dat zie ik toch anders.
Want wat dacht jij van de toename van het aantal cliënten?
Mijn generatie, de so 70’s show generatie, geboren tussen 1970 en 1980, bleken ineens ook niet meer voor hun kinderen te kunnen zorgen. Dat komt omdat onze ouders natuurlijk allemaal rare hippies zijn geweest, in de sixtees. Blowen, vrije seks en alles love and peace, Dan gaat met ferme hand opvoeden ook niet meer. En dat heeft blijkbaar doorgewerkt want de toename van het aantal cliënten is de laatste jaren, aldus het journaal, nogal explosief gestegen. Kijk en ouders van mijn leeftijd hebben kinderen midden in de puberteit tot midden twintig. En die kun je ook niet opvoeden, want die zitten de hele dag op insta, YouTube of kik. Geen wonder, die toename dus. Want de jongere kinderen zijn helemaal verrot. Die worden elke dag met de auto naar school gebracht, obesitasje met een lunch, drankje, oplader en accu pack op de rug, en neusjes allemaal richting het schermpje voor ze.
Of zou er iets anders aan de hand zijn?
Ja maar wat dan Stefan! Vertel het ons! Desnoods betalen we bij! Nou, ik heb zo mijn eigen theorie over de jeugdzorgcrisis. En die luidt als volgt; Toen ik klein was had je in elke klas wel een of twee rasechte druktemakertjes. Dat ging van het type stuiterbal, die niet stil kon blijven zitten, lekker fanatiek meedeed met gym en op de voetbalclub al bijna in de A1 stond vanwege zijn tomeloze energie en razende snelheid, tot het type klassenterrorist die de energie van de stuiterbal combineerde met een vechtlust waar Badr en Rico samen nog wit van waren weggetrokken. Maar die verdween meestal bij de eerste zwangerschap in groep 3 richting speciaal onderwijs. En de stuiterbal? Tsja, hij zat al op voetbal en af en toe stuurde de leraar hem weg voor een klusje om ff wat rust in de groep terug te brengen, en dat was dat. Zijn stuiterbal-zijn was een gegeven punt. In die tijd speelde drukke kinderen veel en lang buiten en ze zaten ook allemaal op voetbal. In 1988 zijn ze daar nog Europees kampioen mee geworden, dus dat was best goed opgelost zo.
Steef, we hangen aan je lippen. En toen? En toen?
Toen kregen wij dus kinderen. En onze eerste fout: we zijn er mee gestopt om ze te slaan. En dan bedoel ik niet ze in een of meer gerichte klappen bewusteloos de hoek in slaan, want dat was de reden dat we er ook daadwerkelijk een wet over hebben gemaakt. Kinderen sla je niet. Nee, ik bedoel de good old corrigerende tik, of het op de juiste toon en volume dreigen ze bewusteloos de hoek in te slaan. Dat ging niet meer sinds de wet was ingevoerd. Want acuut werden ze op school twee dingen wijzer: je ouders mogen je niet slaan. En je moet met je ouders onderhandelen als je iets wil.
En dat waren wij al snel helemaal zat.
En wat hebben we toen gedaan? Wij zijn dat lerarenkorps eens op hun punten gaan wijzen. Want hoezo kon ons oogappeltje niet naar het vwo? Dat maakt de rechter wel uit. En als ons oogappeltje last had van de stuiterbal naast haar, dan kon zij zich natuurlijk nooit concentreren op haar toekomst als Einsteintia, de kleindochter die de grote Einstein nooit gekregen heeft. En dus was de stuiterbal een probleem. En moesten de ouders van stuiterbal komen. En deed voetbal er niet meer toe. Harddrugs moest erin. Nou, en daar heeft de geestelijke gezondheidszorg toen heel snel ADHD voor uitgevonden en speed van een kekke naam voorzien, en vóila Ritalin was een feit.
En toen ging het daarna allemaal erg snel.
Want niet alleen jouw oogappeltje had last. Nee nee. Ook de kinderen die gewoonweg niet hoger weten te scoren als ondergemiddeld hadden een smoesje nodig waarom het na de cito toets toch geen atheneum ging worden. En dus werd elke dwarse scheet als snel een diagnose, stoornis of aangeboren afwijking. En zo liep de jeugdzorg helemaal vol met nieuwe klanten de afgelopen jaren. Want ons zal het niet gebeuren dat ons wondertje te horen krijgt dat ie de capaciteiten niet heeft. Het arme schaap heeft ook al geen ruggengraat en steeds slechtere ogen…
Begint het al te dagen, lieve kijkbuiskinderen?
Juistem! Labeltjes plakken, niet meer buitenspelen, prestatiemaatschappij. En prop die berg met stront nu nog maar eens terug in het paard. Dat gaat ‘m niet meer worden. Wat wel? Slaan in ieder geval ook niet. Blijft buitenspelen over. Gewoon wifi uit, mobieltjes tabletjes en laptops inleveren. Dit is een bal, dat spul heet modder, en die kleine bruine moorkoppen op jullie voetbalveldje kun je niet eten, maar helpen wel, mits tactisch ingezet, bij het maken van een goeie sliding. Succes!! Zes uur eten!
Ik dank u hartelijk voor uw aandacht!
Stefan Vlaminckx
