Maand: februari 2020

Nu, zes weken in het nieuwe jaar, merk ik nog niks van de verbetering die de WvGGZ moet brengen. Wel blijf ik er van overtuigd dat zonder verdere verbetering van deze wet, het ook met deze wet niet gaat lukken betere omstandigheden te bewerkstelligen voor de kwetsbaarste groep GGZ patiënten.

Vogelvrij

Want nog altijd ben je bij GGZ met dwang als burger feitelijk vogelvrij verklaard. Dat zie ik in de praktijk ook gewoon gebeuren. Want alles wat jij zegt of doet als patiënt, wordt gelegd langs de meetlat van het ziektebeeld. Dus elke stemverheffing is agressie, elke discussie wijst op decompensatie, en wordt soms zelfs als waanidee afgedaan als dat de betreffende behandelaar zo uitkomt. Ondertussen mag men de patiënten volpompen met de gevaarlijkste soorten vergif die er zijn. De zogenaamde A-typische anti psychotica, nieuwe generatie en reteduur, hebben nagenoeg allemaal verschrikkelijke, soms dodelijke bijwerkingen. En het toepassen van depot toediening gaat desnoods onder dwang, ook als jij als patiënt met valide argumenten komt om te kiezen voor een ander middel.

Zelfs je eigen advocaat helpt je niet.

Want die hecht meer geloof aan wat de psychiater zegt, dan aan wat jij te melden hebt. Dat heb ik zelf zien gebeuren. Zo ook de rechter. En dat is het meest schrikbarende aan de hele verplichte GGZ: Anoniem mag de burger zijn zorgen uitten. Vervolgens komt de GGZ die er een financieel belang bij heeft, beoordelen of er behandeld moet worden, en als jij als patiënt dat niet wil en onder dwang gebracht wordt mag diezelfde GGZ instelling beschikken over jouw leven. En die hebben er geen enkel belang bij jou zo snel mogelijk uit behandeling te krijgen.

Beweer ik hier nu dat psychiaters niet integer zijn?

Ik heb al vaker gezien dat er niet integer wordt gewerkt ja, dat klopt inderdaad. En de goeie hangen we apart zeg maar. Want die zijn er heus wel. Maar mijn grootste probleem is dat er niet gekeken wordt wat het beste is voor een patiënt, maar wat er het best geleverd kan worden aan een patiënt.

En dat moet nu eindelijk eens stoppen.

Want dat hele marktdenken is funest voor de kwetsbaarste groepen. De zware, zeer moeilijk te helpen patiënten vissen overal achter het net, met als argument dat het specialisme niet in huis is. De waarheid is dat zulke dossiers meer kosten als dat ze opleveren. Wat ook komt door de per handeling gefinancierde zorg (DBC).

Ook GGZ hulp naar de burger brengen lijkt niet te lukken.

Want niet elke kwaal hoeft binnen de GGZ behandeld te worden. Zelfhulpgroepen opzetten en in de eerstelijns zorg investeren zodat milde klachten niet verder als de huisarts komen, komt ook nog niet echt van de grond. Net zoals het omarmen van de meerwaarde die de ervaringsdeskundige kan brengen, niet wordt uitgenut.

Dan nog het diagnosticeren t.b.v. het tegemoetkomen van de schooljuf.

Dan loopt de jeugdzorg en jeugd GGZ helemaal vol met kinderen die naar de zorg worden verwezen omdat de schooljuf (of meester uiteraard, maar die worden steeds schaarser) een leerling te druk vindt of teveel aandacht moet geven, en de school daar zelf geen oplossing voor lijkt te hebben. Vroeger was je gewoon druk, tegenwoordig heb je dan ADHD. Ook laat men op school veel teveel de oren hangen naar de mening van de ouders. Want, mondig als ze tegenwoordig zijn, klaagt men ook als hun oogappeltje langs de druktemaker van de klas moet zitten. Want zo wordt oogappeltje nooit geen Einstein. En dat oogappeltje er wellicht helemaal de capaciteiten niet voor heeft, dat wil men al helemaal niet horen.

Kortom, er valt nog heel veel te verbeteren.

En tot die tijd zou de wetgever heel terughoudend moeten zijn in allerlei soorten dwang mogelijk te maken op basis van anonieme meldingen. Want ik wed om alles wat me lief is, dat als het niet meer anoniem kan, meldingen acuut opdrogen. En het pilletje pushen om de juf te pleasen moet ook maar eens stoppen.

Althans, dat vind ik.

Ze verduisteren… Nu.nl berichtte afgelopen zaterdag dat twee Limburgse bewindvoerders zo’n €400.000,- hebben onttrokken aan de boedel van hun cliënten in de WSNP. Dus, je hebt al niets meer, en van dat kleine beetje dat je overhoudt om van te leven, jat je bewindvoerder ook nog eens een deel om daarvan lekker te gaan gokken. In het casino. En ik schreef het hierboven al: Dat is geen diefstal. Dat valt onder het veel milder gestrafte verduisteren.

Verzwarende omstandigheden

En natuurlijk zijn het feit dat je jat (want ik.blijf het diefstal vinden) van kwetsbare mensen, en je daardoor ook nog de schuldeisers hebt benadeeld, om over liegen tegen de rechter maar te zwijgen, verzwarende omstandigheden. Toch had ik liever het zwaarder gestrafte diefstal met verzwarende omstandigheid opgelegd zien worden. Want de straf op deze misdaden kan mij niet hoog genoeg zijn. Misdaden gericht tegen kwetsbare mensen, zouden voor mij zo ongeveer de enige reden zijn om te overwegen voor de doodstraf te zijn. Want ik ben ertegen, maar mensen in een kwetsbare positie feitelijk nog verder de ellende in helpen, daar kan ik echt woest over worden.

Het systeem deugt ook niet.

Het huidige controlemechanisme van de rechtspraak komt ook zwaar tekort. Voor het arrondissement waar ik onder val, was het ooit zo, dat 5 fulltime krachten ieder jaar 40.000 dossiers diende te controleren. 1 fulltimer viel af. Die stempelde namelijk de hele dag dossiers af, die niet voor controle in aanmerking kwamen. De andere vier deden gemiddeld 5 dossiers per werkdag. 4×5=20 dossiers per dag. 20×5=100 dossiers per week. Laten we ruim nemen en 52 weken tellen waarin er per jaar gewerkt wordt, en zo’n afdeling kan 5200 dossiers per jaar in zijn geheel controleren. Iets meer dus als tien procent van het geheel.

Netwerk cruciaal

Van cruciaal belang is het netwerk van de betreffende cliënt. Met toestemming van de betreffende cliënt kan iedereen meekijken met het werk van de bewindvoerder. En in mijn praktijk is gebleken dat het gunstige effect direct zichtbaar is, wanneer een derde zich gaat bemoeien met het werk van de bewindvoerder. Dus heeft u iemand in uw omgeving die in bewindvoering loopt en zich beklaagd, kijk dan niet weg maar kijk mee. Het helpt echt.

Geen vrij beroep

In tegenstelling tot wat ik in de commentaren las op nu.nl, is bewindvoerder geen vrij beroep in die zin dat er wel degelijk flinke eisen worden gesteld aan opleiding en ervaring. Ook dien je je financieel te laten doorlichten en je moet een VOG kunnen overleggen. Kortom, niet iedereen met rekenmachine ervaring kan bewindvoerder worden.

Verdubbel de strafmaat

Of verdriedubbel ‘m voor mij part. Want, als je een hulpverlener iets aandoet tijdens zijn werk, dan kun je een zwaardere straf tegemoet zien. Zo beschermen we politie, brandweer en ambulancepersoneel. Andersom moet dat ook gaan gelden: Als jij als hulpverlener moedwillig je kwetsbare cliënt, patiënt of klant benadeeld, moet je een zwaardere straf krijgen als wanneer je een “gewone” burger hetzelfde aandoet. Dit is te billijken omdat we groepen burgers al onderscheiden van elkaar door hen die namens de staat hulp bieden extra beschermen met een hogere strafmaat.

Kom op, kom op, kom op nou!

Kom dus op voor je kwetsbare medemens door mee te kijken. Kom op voor je eigen belangen door niet zomaar ieder antwoord van je bewindvoerder als waarheid aan te nemen. En kom op nou politiek, en maak strafverzwaring mogelijk voor gevallen zoals hier beschreven. Want controleren betaald u niet. En dit laten gebeuren wilt u ook niet. Wegkijken kunt u vanaf nu ook niet meer. Dus actie! U zult wel moeten. Want dat is het eerlijke verhaal.

Althans, dat vind ik.

Zoals u wellicht weet, kom ik graag spreken bij uw evenement, symposium of andersoortige bijeenkomst, als ik u iets kan leren door mijn ervaringen met u te delen. En dan heb ik het niet alleen over de ervaringen uit mijn eigen jeugd, maar ook ervaringen opgedaan in de afgelopen jaren, als hulpverlener voor, meestal, (een van) de ouders. Maar omdat ik u niet heel binnenkort ga treffen op zo’n bijeenkomst, ga ik u vandaag middels dit blog proberen iets bij te brengen. Want dat is wel nodig, althans dat vind ik.

Overtuigd van eigen gelijk

Want wat doet u als u als uitvoerend gezinsvoogd een kind onder OTS moet begeleiden en de rechter velt een vonnis, waarin u zich niet alleen niet kunt vinden, maar ook nog eens afwijkt van uw advies aan de rechter, omdat de rechter de relatie tussen ouder en kind zo belangrijk vindt dat zij een omgangsregeling uitspreekt, en ook zo snel mogelijk uitbreiding van de uren omgang wil zien? Dit terwijl u een veel geleidelijker traject heeft uitgedacht en dat samen met een collega organisatie had willen uitvoeren. Wat doet u dan? Gaat u netjes uitvoering geven aan het gestelde in de beschikking, of blijft u, overtuigd van eigen gelijk, koste wat het kost, uw eigen naad naaien?

Mijn ervaring zegt dat u niet zomaar uitvoering geeft aan iets waar u zich niet in kunt vinden.

En u zult wellicht zeggen dat dat ook logisch is, omdat u nou eenmaal bent opgeleid en aangesteld om het beste voor het betreffende kind te realiseren. En als de rechter dan lijnrecht ingaat tegen hetgeen u voorstaat dan is dat niet zomaar te billijken. Tot zover geen discussie, dat is een logisch gevolg van uw bevlogenheid en vakkennis gecombineerd met uw ervaring.

Maar in de casus waar ik het hier over heb, kon de hulpverlener het niet opbrengen zijn eigen gelijk te negeren.

En dat heeft geresulteerd in ernstige schade aan het kind, en een hele serie klachten. Klachten van de ouder, de begeleider van de omgangsregeling en het weer beëindigen van de omgangsregeling op dubieuze gronden. Want de informatie waar de rechter over kon beschikken gaf geen realistisch beeld van de daadwerkelijke situatie. Daarom heeft de betreffende ouder dan ook beroep aangetekend tegen de laatste uitspraak van de rechter, maar dat is wat de gezinsvoogd eigenlijk had moeten doen na het uitspreken van de hem onwelgevallige beschikking.

Maar de gezinsvoogd bleef gewoon doorgaan met zijn eigen plan erdoor te drukken

“Omdat ik dat kan doen”, zo liet hij een van de ouders weten. En alsof hij niet in de jeugdzorg werkte, probeerde hij op alle mogelijke manieren zijn zin er maar door te drijven. Niet het kind stond op de eerste plaats. Zijn gelijk en gekrenkte ego helaas wel. En daar komt de te leren les langzaamaan in zicht.

Want als professional heb je tools genoeg, je te verzetten tegen een uitspraak van de rechter.

Bijvoorbeeld hoger beroep aantekenen en de volgende rechter nog maar eens proberen te overtuigen op basis van jouw valide argumenten. Maar tot die tijd dient u zich wel neer te leggen bij wat het is, en ruimhartig medewerking te verlenen aan de op dat moment geldende uitspraak van de rechter. Want dat is wat er van een professional verwacht mag worden.

Nu draait het uit op een groot drama.

Want kind ziet ouder niet, jeugdzorgmedewerker moet zich komen verantwoorden bij de beroepsvereniging, en er moet een nieuwe gezinsvoogd worden aangesteld. Allemaal onnodig als er gewoon was meegewerkt.

En dat probeer ik u duidelijk te maken..

Maak gebruik van de middelen die u tot uw beschikking heeft om een uitspraak van de rechter te laten corrigeren als u dat nodig acht. Maar ga niet op eigen houtje een beschikking negeren. Want dan stelt u het belang van het kind niet meer voorop, maar wel uw eigen gelijk. En die inspanningen en energie kunt u beter stoppen in het uitvoeren van een gerechtelijke uitspraak en het nog beter optuigen van uw verweer ertegen. Want ouders worden alsmaar weerbaarder en zullen misstanden als deze steeds vaker in een klacht aan de kaak stellen. Zeker als ze hun kind in elkaar zien storten, zoals in dit voorbeeld.

Tot slot

Heb ik er zelf ook lang over gedaan om mijn kalmte te leren bewaren als er iets voorviel dat ik moeilijk kon billijken. Toch heb ik geleerd dat geduld beter werkt als drammen. En ik hoop u ook!

Althans, dat vind ik.