Maand: mei 2020

Zoals u al eerder hier heeft gelezen, kan ik met veel plezier kijken naar de jeugd van tegenwoordig. Het verwonderd me hoeveel meer ze weten als ikzelf op dezelfde leeftijd, maar bijvoorbeeld ook dat ze veel wijzer zijn op het gebied van, ouderwets uitgedrukt, de bloemetjes en de bijtjes of modern uitgedrukt, de usb-stick van papa en de 3D printer van mama, en het desondanks later, en bewuster daadwerkelijk gaan uitproberen.

En in tijd van nood, is de achtjarige nabij..

En nu hoorde ik ook weer een knap staaltje kinderkracht. We hebben het over de achtjarige Devon (gefingeerde naam). Van Devon is op school bekend dat hij nagenoeg alles weet van computers, gameconsoles en aanverwante producten. Of eigenlijk, zo vermoedde men altijd, de papa van Devon weet daar alles van, en Devon leert daar van, maar praat vooral papa na. Onder de kinderen van de school gingen wel verhalen over heldhaftige reddingen van eigenlijk opgegeven x box of PlayStation consoles door Devon zelf, maar over het algemeen werd door het lerarencorps aangenomen dat de papa van Devon de eigenlijke held was.

Tot Corona

Want toen de crisis in volle omvang over ons heen kwam, moest tout onderwijsgevend Nederland in no-time het wiel opnieuw uitvinden. En op de meeste scholen ging dat redelijk. Op een paar scholen fantastisch, maar op een aantal scholen ging dat, in eerste instantie, slecht of zeer slecht. Op die laatste categorie scholen verrichtte men alsnog wonderen, maar kostte het wel heel veel meer energie. Devon zat op zo’n school uit die laatste categorie.

Bij het eerste contact moest de school dan ook mededelen dat het nog even ging duren.

Voordat er online lesgegeven kon worden, en er dus een rooster zou komen. Wel konden er alvast wat boekjes en opdrachten worden opgehaald, maar de benodigde uitleg, zover niet bekend bij de ouders, moest echt nog even wachten. De vader van Devon had bij het ophalen van de spullen aangeboden dat hij gebeld kon worden met elk probleem, en hij altijd klaar zou staan om te helpen. In dankbaarheid werd zijn mobiele nummer genoteerd, en binnen het uur voor het eerst gebruikt. Devon pakte aan. Na naar papa te hebben gevraagd, hoort de enige leraar met enige IT kennis dat papa even bezig is, maar dat terugbellen niet hoeft. De leraar mag zijn vraag aan Devon stellen. In een paar minuten legt hij zijn probleem uit in een terminologie die ik hier niet reproduceren. Teveel vaktermen en verwarrende informatie. Nadat de leraar klaar is, vraagt Devon een ogenblikje “om wat op te zoeken” en het wordt een minuutje stil aan zijn kant van de lijn. Als Devon terugkomt legt hij, zonder te haperen, in een paar minuten uit waar het probleem zit, en hij geeft de leraar drie mogelijkheden om het probleem te tackelen. In dezelfde vaktermen, en ook aanvullende vragen beantwoord hij vrijwel direct. Heel soms lijkt hij ruggespraak nodig te hebben, maar zeker weten doet men dat niet want als Devon het gesprek even onderbreekt wordt de microfoon aan zijn kant gedempt.

Ik herinner u als lezer er nog maar even aan dat we het hier hebben over een achtjarig manneke.

Kort en goed, die eerste dagen van de grote omschakeling, is de Devon helpdesk cruciaal gebleken. Niet alleen IT aanpassingen op school worden begeleid, ook ontvangt de school via Devon en diens vader, althans dat is nog steeds de gedachte, hele goede adviezen over de te kiezen online software om klassen tegelijk online te kunnen bedienen. Nog geen 12 uur nadat Google zijn tools gratis vrijgaf om online lesgeven mogelijk te maken, had zijn school het geïmplementeerd.

Eenmaal opgang wist elke leraar welk nummer gebeld moest worden bij eventuele problemen.

Heel soms moest men even wachten omdat Devon dan zelf les had, en dus bezig was, maar binnen minuten was ie er om het probleem op te lossen. Toen dat voor de derde keer gebeurde vroeg de juf in kwestie uit nieuwsgierigheid toch maar eens door bij de moeder van Devon, die op dat moment steevast de telefoon aannam. En ze kon het bijna niet geloven, maar de moeder bezwoer haar toch echt dat het al die tijd Devon zelf was geweest die alle vragen had beantwoord. Zijn vader was niet eens thuis geweest omdat die in het hele land locaties bezocht om problemen te verhelpen rondom IT in coronacrisis, en al weken amper nog thuiskwam.

En dat is nou wat ik bedoel met mijn bewondering voor kinderen van nu.

In mijn tijd had je minstens een afgeronde universitaire studie achter je kiezen alvorens je problemen kon oplossen die in dit verhaal door de achtjarige Devon werden opgelost. Zijn moeder kan het wel enigszins verklaren. Papa werkt normaal gesproken op zaterdag van heel vroeg in de ochtend (lees:nacht) tot maximaal 11 uur in de ochtend aan achterstallig werk dat hij graag af wil hebben. Daarna gaat ie namelijk samen met zijn oudste zoon, Devon’s broertje is zes, boodschappen doen voor de hele week en is het daarna echt weekend en heeft papa alleen nog maar aandacht voor zijn gezin. Nadat hij ze ‘s-maandags naar school heeft gebracht begint zijn werkweek weer. Mama wist ook pas kort dat Devon steevast ‘s-nachts met zijn vader opstond om samen op zolder te gaan zitten. Papa werkend, Devon kijkend en vragend.

Volgens zijn vader moet hij de opgedane kennis hebben opgepikt van zijn vaders scherm en telefoontjes met collega’s.

Want echt iets uitgelegd heeft ie hem nooit iets. Ja 1 ding: hoe je een gameconsole openmaakt zonder de warranty beveiliging te verbreken. Maar verder….

Het geeft mij maar aan hoe ontzettend krachtig en bijzonder die grijze massa van ons is, en hoe de jongste generatie die zoveel beter weet te vullen met kennis.

Althans, dat vind ik.

Lieve vrienden en vriendinnen,

Nu dat de maatregelen een versoepeling krijgen, het weer steeds mooier wordt en u al weken en weken achter elkaar hebt binnen gezeten, laat u duidelijk blijken dat u het zat bent, al dat coronagedoe.

Want u hebt het er even goed van genomen.

Zat u niet in het park, dan zat u wel in de trein naar Zandvoort. Liep u niet in het centrum van de stad, dan liep u wel in bos of andersoortig natuurgebied. En dat is nadrukkelijk niet de bedoeling, maar u hebt het gehad. En dat laat u op deze manier duidelijk merken.

Maar snapt u nou echt niet dat wat u wilt bereiken er niet komt als u zich nu niet inhoudt?

Want als komende weken de besmettingsgevallen weer gaan oplopen, kunnen nieuwe stappen richting normalisering van ons leven, niet gezet worden. Daardoor duurt het weer langer voordat de economie enigszins kan herstellen. En dat gaat op den duur ook u merken. Want wellicht is dat nu nog niet zo, maar hoe langer de economische activiteit op dit lage niveau blijft, hoe groter de kans dat het ook u uw baan gaat kosten. En dan heb ik het nog niet eens over de zorg en de capaciteit die men nog kan leveren om dit op te vangen. Want het is je reinste roofbouw wat u pleegt op de keihard werkende zorgmedewerkers omdat u het thuiszitten zat bent. Wat nu lijkt te gebeuren is daarom ook echt op het randje van wat je nog fatsoenlijk kan noemen. Om niet te zeggen zwaar asociaal in de richting van zorgverlenend Nederland.

Nee mevrouw, u wordt niet opgenomen ondanks dat het wel nodig is voor uw kankerbehandeling.

Maar helaas, uw buren moesten er persé even uit, wat geresulteerd heeft in meer opnames, waardoor wij de reguliere zorg nu niet naar behoren kunnen uitvoeren. Zou u het accepteren als dit tegen uzelf, uw dochter of zus gezegd zou worden? Nee, schande zou u ervan spreken.

En dan al die mensen in verzorgingshuizen, GGZ instellingen en gehandicapten woonvoorzieningen.

Die komen zo nooit meer buiten. En daar lijkt het gezonde werkende en eigengereide deel van Nederland schijt aan te hebben. U, diegene die nu echt het verschil kunnen en moeten maken, hebben allemaal hetzelfde ja maar argument: Ja maar, het moet echt even, voor mezelf, de kinderen, de coronakilo’s, of de hond. En maar schelden en zeiken als het dadelijk inderdaad nog langer gaat duren, alsnog uw baan eraan gaat, of uw dierbare naaste het loodje legt omdat de reguliere zorg maar niet goed op gang is gekomen.

En ik weet het, het is geen leuke boodschap, en misschien bent u drie alinea’s geleden al afgehaakt met lezen..

Maar het is wel waar dat u kortzichtige keuzes maakt als u nu bij uzelf denkt dat het maar eens klaar moet zijn. En dat gedrag is typisch voor het verwende volk dat wij zijn. We leven per slot van rekening in het op één na rijkste land ter wereld, dus wat kan ons nou gebeuren? Blijf vooral zo denken, en uw zal zien wat ons nou kan gebeuren. Hoogmoed komt altijd voor de val. U leest best aardig mijn column, en mocht u nou iemand kennen die er een beetje schijt aan begint te krijgen, stuur ‘m of haar gerust een link naar mijn blogs van de laatste tijd. Die over de Homo hypothecus, de IKEA family fans en de toiletpapierhamsteraars zijn stuk voor stuk nog altijd actueel. Ik hoop dat u het wil doen voor al die zorgverleners die zich nu de blubber werken. Zowel in als buiten de ziekenhuizen.

Althans, dat vind ik.

Afgelopen weken haalde boekingssite Booker.com het nieuws omdat zij 5500 Nederlandse medewerkers heeft en voor hen de loonkostenvergoeding aanvroeg. Dit deed men omdat me stelde dat nagenoeg 100% van de omzet was weggevallen en men anders toch echt mensen moest gaan ontslaan.

Ophef

De ophef die erover ontstond werd met name veroorzaakt omdat men het jaar ervoor nog 3,7 miljard euro had uitgekeerd aan de aandeelhouders, men enorm winstgevend is en zo scherp aan de wind zeilt, dat men maximaal de aandeelhouders laat profiteren, maar weinig op heeft met duurzaam en sociaal ondernemen.

Schrijnend

Het is ook wel te begrijpen dat er commentaar komt op de handelswijze van de hotelkamerpusher, als je het afzet tegen wat de gemiddelde kleine of middelgrote horeca of recreatieondernemer te verduren krijgt. Laat ik dat illustreren met het voorbeeld van een horecaondernemer die huilend in een video uitleg gaf over waarom zijn aanvraag voor loonkostencompensatie was afgewezen. Hij draaide prima met zijn restaurant, en besloot om afgelopen januari, de rustigste maand van het jaar na de drukke decembermaand, zijn toko eens grondig te laten verbouwen. En zo geschiedde. Tent dicht, alles eruit laten slopen en een mooi nieuw en fris interieur er terug in. Het zal vast prachtig zijn geworden. Of geen 2 maanden later breekt de coronacrisis in volle heftigheid uit. Nog niks aan de hand zou je denken, want de Staat trekt genereus de portemonnee, zo beloofd Rutte ons. En zelfs mij als linkse rakker viel het mee hoe dat dat werd vormgegeven. Rutte heeft tijdens de grote bezuinigingsoperatie na de crisis van 2008 altijd geroepen dat er vet op de botten moest voor het geval er iets ergs zou gebeuren of er weer een crisis zou optreden, want dan moest je ook ruimhartig de portemonnee kunnen trekken. Hij heeft wat mij betreft woord gehouden. Schrijnend voor de ondernemer uit mijn voorbeeld is echter wel dat voor de loonkostencompensatie cijfers moeten worden aangeleverd van de omzet over…. Januari 2020. Precies de maand waarin hij geen omzet draaide vanwege de verbouwing. Nou, en daarmee vergeleken, is zo’n aanvraag van de hotelboekingenmoloch eigenlijk gewoon pijnlijk om te zien.

Aanvullende voorwaarden

Groot voordeel van de aanvraag van Booking is dat de regering inmiddels aanvullende voorwaarden wil stellen aan de steun voor grote bedrijven. Nadeel is dat het probleem van de ondernemer uit mijn voorbeeld nog niet is opgelost. En het zou toch onbestaanbaar zijn als die 20 jaar hard werken in rook ziet opgaan. De grote graaiers van deze tijd, die uitsluitend voor de aandeelhouders lijken te bestaan, zouden eigenlijk verplicht moeten worden een degelijke buffer aan te houden, voordat ze allerlei belastingkortingen kunnen bedingen. En zo kan ik nog wel wat mooie aanvullende voorwaarden verzinnen.

Ondermijnend

Dit soort acties van de grote graaiers werkt ondermijnend waar het de motivatie van de gemiddelde Nederlander betreft om zich aan de maatregelen te houden en zich aan te passen aan de huidige situatie. En het is moreel verwerpelijk.

Althans dat vind ik.