Beste Marcel,
Al een aantal keer heb ik je aangesproken op de keuzes die jij en jouw mensen maken, ten aanzien van het beeldmateriaal dat jullie uitzenden, bij de diverse onderwerpen in het journaal, en dan vooral overdag.
Benen die uit de modder staken, gillende varkens met gebroken poot.
Het is begonnen met de verslaggeving rondom de grote tsunami in 2004. Toen heb ik gevonden dat jullie het niet konden maken, om tijdens dagtv zo tot aan het acht uur journaal, beelden uit te zenden van benen van slachtoffers die recht omhoog uit de modder staken. Ook andere gruwelijkheden die destijds zichtbaar werden, zonder waarschuwing vooraf, en op tijden dat ook de allerkleinste kinderen tv kunnen kijken. Jij verdedigde je met het argument dat je vanuit journalistiek oogpunt eigenlijk niet anders kon want dat dat nou eenmaal hetgeen was wat er gebeurde. Ik heb als tegenargument aangedragen dat ik blijf vinden dat je dat niet kan doen overdag, of er tenminste een waarschuwing voorafgaand aan mee kan geven, zodat ouders van kleine kinderen kunnen zappen danwel hun kind anderszins kunnen afschermen voor dit soort gruwelijkheden. Een paar jaar geleden hield ik hetzelfde betoog, maar toen ging het over beelden van varkens, waarvan 1 met overduidelijk een gebroken poot, die door een of andere bruut van het slachthuis daadwerkelijk de slacht in werden geknuppeld. Dat is bij wet uiteraard verboden. En dat gaf de beelden hun nieuwswaarde.
En vandaag, midden in de grote vakantie, kwamen jullie met een onderwerp over de bosbranden in Australië.
En jawel Marcel, daar ging je weer. Ik kan jou met de beste wil van de wereld niet verwoorden wat je nou eigenlijk wilde vertellen over de bosbranden. En jullie je van geen kwaad bewust, vragen je vast af, hoezo Stefan? Dat zal ik je uitleggen. Omdat, beste Marcel, ik de volgende beelden tot mij kreeg, en daar zo ontzettend van gruwelde, dat ik niet alleen niet kon blijven kijken, ik werd er fysiek onpasselijk van. Een brandend bos. Overduidelijk Australië want midden in beeld, ingesloten door vuur, een koalabeertje. Ik had het ocharme wat zielig, nog niet bedacht of de vacht van dat beestje vat gewoon vlam en dat beestje begint te krijsen. ‘s-Morgens om 11 uur, midden in de zomervakantie, op NPO 1 in jouw journaal. Nou ben jij al een grijze duif, dus misschien leven je ouders wel niet meer, maar probeer even met me mee te denken: Zou ze trots op je zijn? Is dit hoe ze jou heeft opgevoed? Keihard en zonder ook maar kruimel gevoel in je donder waar het het potentieel publiek van jouw prachtige nieuwsrubriek betreft? In de zomervakantie, ‘s-morgens om elf uur? Ik wed er een goede fles wijn om dat er vanavond tenminste tientallen, maar enkele honderden of meer zou me ook niet verbazen, kleine kinderen die puur toevallig op het verkeerde moment keken, na een nachtmerrie over brandende koalabeertjes, gillend wakker worden danwel überhaupt niet kunnen slapen.
Volwassen vent, weliswaar met een chronisch ptss, die het al niet trekt..
Ik ben een volwassen vent, weliswaar met een ptss-c en ik trek het al niet. En dan hoeft je jezelf niet af te vragen wat zulke beelden met kleine kinderen doen. Ik heb dat ptss niet opgelopen door het kijken naar Sesamstraat. Nee, ik heb mijn portie gruwelijkheden echt wel gezien. En omdat ik weet wat gruwelijkheden zien kan doen met een mens, ben ik fel op dit onderwerp. Wat er bij mij maar niet in wil is dat noch jouw beeldredacteur, noch jouw redacteur op het onderwerp, je presentator of jijzelf, niet bedenken dat je wellicht andere beelden kan laten zien overdag. Het heeft er maanden en maanden achter elkaar gefikt daar in Australië. Dus was er vast wel een minder gruwelijk beeld te vinden dat paste bij het onderwerp. En dan ga je, mijn inziens, gewoon voor het schokeffect, de sensatie. Het meest aangrijpende beeld kiezen om maximaal te scoren met je verhaal. Wat ik jouw redactie weleens zou willen opleggen, is dat ze verplicht al die gruwelijke beelden eens aan hun eigen kinderen moeten laten zien. Rondje productconfrontatie van papa of mama’s werk.
Ik ga mijn mening eens voorleggen aan de raad voor de journalistiek.
Vragen wat hun er van vinden. Want ook volwassenen met een geestelijke handicap zien dit. Da’s dus naast kleine kinderen en dierenliefhebbers zoals ik. En laat ik nou net als VN ambassadeur een beetje opkomen voor de groep geestelijk gehandicapten en psychisch kwetsbare mensen. Ik vraag me af of de raad zich niet enigszins zou kunnen vinden in mijn stelling dat het beschermen van kwetsbaar publiek voor moet gaan op nieuwswaarde, tijdens dagtv, zo tot het half acht journaal van RTL. Want dat komt eerst. Dan weet ieder ouder, gehandicaptenverzorger, dierenliefhebbers en andere gevoelige zielen dat ze totdat RTL om half acht met hun bulletin komt, veilig tv kunnen kijken zonder koalabeertjes te zien branden, varkentjes gemarteld zien worden of tsunamidoden als tulpen uit de grond zien steken. Oja, ik vergeet nog dode baby’s zien aanspoelen vanuit Syrië..
Want ik heb het nu vaak genoeg geprobeerd, jou tot besef en inkeer te laten komen
Maar aan een dood paard moet je niet blijven trekken. En als de baas niet wil, dan moet je wel naar diens baas. Of in dit geval naar de raad met vakbroeders. En dan maar hopen dat die het wel willen snappen. Want ik ben er helemaal klaar mee.
Desondanks wil ik het graag onder het genot van een glas fris, want ik drink geen koffie, uit komen leggen aan jou en je redactie waarom ik het zo belangrijk vind dat jullie het leren.
Heb ik wel een aantal voorwaarden bij: Jij betaald het retourtje ‘s-Hertogenbosch-Hilversum. Je zorgt er ook voor dat ik even op het station wordt opgehaald. Jij, je beeldredacteur en jouw senior redacteuren zijn er om mee te doen aan het gesprek. Dan zorg ik voor echte Bossche bollen. Dan zal ik een klacht bij de raad van de journalistiek heroverwegen. Alhoewel het natuurlijk een mooie casus is om voor te leggen. Maar dat kunnen we dan ook samen doen.
Althans, dat vind ik.
Mijn contactgegevens:
nieuwestartervaringswerk@gmail.com
+31623624630
