Maand: september 2020

Geplaatst op

Wanneer opkomen voor iemands rechten niet wordt gewaardeerd

Al van het begin van mijn carrière, sta ik Ellie bij. Ellie heet eigenlijk anders, maar het is korter als Miranda of Natasja, en het beschermd haar privacy.

Ellie

Ellie dus. Ellie is een vrouw van middelbare leeftijd, bekend met zowel een LVB als een lichamelijke beperking, en een flinke depressie opgebouwd sinds drie jaar geleden haar beste vriend overleed. Al een jaar of acht help ik Ellie met problemen met het sociaal domein, justitie, begeleiding of bewindvoering. Samen met haar wijkagent ben ik een van de weinige die ze vertrouwt, en met wie ze graag samenwerkt. Ze belt me meestal ruim voordat de zaken totaal uit de klauwen escaleren… Meestal, als in niet altijd. En deze keer was ze echt aan de late kant…

24 uur voordat de deadline afliep.

Namelijk exact 24 uur voordat de deadline verstreek waarbinnen haar verhuizing naar een nieuwe woning gerealiseerd zou moeten zijn. En exact niets was er al gebeurd. Gesprekken met Ellie leverde als oorzaken op: Een conflict met de bewindvoerder, pas nieuw aangestelde begeleiders en het stilvallen van Ellie zelf. Ze ziet het allemaal niet meer zitten, en wil alleen nog maar dood. Nou ben ik van de praktische aanpak, dus laat haar weten dat ik dat heel goed snap, maar dat wij haar helemaal niet kunnen missen, en ik graag wil weten wat er allemaal precies speelt, en zo bekijken hoe we tot een oplossing kunnen komen.

We bekijken samen Onview, het portal waar mensen onder bewind hun gegevens kunnen inzien.

Bankafschriften, een budgetplan en al wat een bewindvoerder nog meer inzichtelijk wenst te maken, kun je terugvinden in Onview. In Ellies geval een budgetplan en afschriften van de verschillende bankrekeningen. Het budgetplan en afschriften roepen zo enorm veel vragen op, dat ik die vastleg in een mail aan de bewindvoerder. Een prima manier om erachter te komen waarom een bewindvoerder bepaalde keuzes maakt. En in dit geval bepaalde zaken juist niet doet. En toen maakte ik meteen mijn grootste fout in deze casus. Ik verstuurde die mail, uiteraard in goed overleg met Ellie, ook naar de bewindvoerder. Domme fout…

Want daar had ik beter mee kunnen wachten totdat alles rondom de verhuizing was geregeld.

Want vragen stellen is toch, in dit geval, een soort kritiek leveren. Want we vragen niet naar zaken die naar ons inzicht, goed lopen. Nee, juist de opvallende, afwijkende of ronduit foute zaken komen dan aan bod. En we kwamen nogal wat tegen, kan ik u melden. Nou, daar was de reactie van de bewindvoerder dan ook na: De luiken gingen dicht, met mij had bewindvoerder al helemaal niets te maken, en niets was meer mogelijk. Onview werd niet meer bijgewerkt en tijdens een gesprek met alle betrokkenen vandaag was de algehele consensus, althans het door de rest ingenomen standpunt dat ik Ellie in het conflict hield, waardoor er geen vooruitgang te boeken viel. Een niet zo slimme insteek die de hulpverleners daar namen. Want door mij op deze manier aan te vallen, terwijl ik met steun van Ellies advocaat slechts opkom voor Ellies basisrechten, in een conflict dat al gaande was toen mijn hulp werd ingeroepen, brak men het beetje vertrouwen dat Ellie probeerde te hebben in haar nieuwe begeleiders, acuut tot de grond toe af. Want ze weet precies wat goed en fout is, en dat ik al acht jaar precies zeg hoe het zit. Ook als Ellie veel liever iets anders hoort. Was bewindvoerder wel blijven communiceren, uitleg had gegeven, had ik weer argumenten gehad Ellie uit de ingenomen stelling te halen en was er vast meer vooruitgang geboekt als nu. Want nu voelt Ellie zich niet gehoord, noch serieus genomen en weggezet als lastig. Terwijl haar zorgen reëel zijn, haar vragen relevant en mijn inbreng hout snijdt. En dus is ze vandaag de gemaakte afspraken van tijdens het voornoemde gesprek, niet nagekomen. Gelukkig is ze wel iets anders relevants gaan doen rondom haar verhuizing.

Het aanvullende mensenrechten verdrag voor mensen met een handicap in de praktijk brengen is nog heel moeilijk.

Voor veel hulpverleners en zorgverleners van mensen met een handicap, is het moeilijk om het gestelde in het verdrag te vertalen naar de dagelijkse praktijk. Voor de bewindvoerder in deze casus lijkt het verdrag helemaal niet te bestaan. En wat erin staat, staat er niet zoals ik het uitleg. Nee joh, dat heb ik verkeerd gezien. Ben ik verder ook helemaal niet in opgeleid, over voorgelicht of staat volledig fout weergegeven in de documentatie die ik daarover aanhaal. En dat is niet alleen maar jammer, maar helaas. Nee, het zorgt ervoor dat verschillende van Ellies mensenrechten met voeten worden getreden. Maar dat is lastig om te horen en dus ligt het aan mij allemaal.. Tuurlijk.

Maar hoe krijgen we Ellie nu het best geholpen?

We hadden de discussie inmiddels alweer gestaakt, en ons geschikt naar de grillen van de bewindvoerder om maar niet nog langer stil te blijven staan. Maar blijkbaar krijgt Ellie het niet gedaan om volgens de instructies van de bewindvoerder te handelen, want ze heeft nu al vier keer toegezegd te gaan doen wat ervan haar verwacht wordt, maar alle vier de keren is ze die belofte niet nagekomen. Ook niet als ik haar zeg dat dat voor nu het beste is, het niets afdoet aan haar argumenten, en we het conflict in zijn geheel door de kantonrechter zullen laten beoordelen. Ze zit echt vast, en dat doet ook deze jongen pijn om dat te zien. In normale omstandigheden vraag je dan aan bewindvoerder of begeleiding om een kleine motivatie om de boel op gang te helpen, maar dat kan nu ook niet, gezien het feit dat men met het gezamenlijke standpunt dat het allemaal aan mij ligt, iedere fatsoenlijke communicatie de nek heeft omgedraaid. En Ellie alleen maar banger, bozer en verdrietiger gemaakt.

Uiteraard blijf ik in goed contact en gesprek met Ellie.

Maar ik heb dit nieuw ontstane probleem toch maar gewoon teruggelegd bij de begeleiding. Want ik zie ook niet meer hoe ik Ellie nog gemotiveerd moet krijgen. Ja, door wekenlang dagelijks met haar te praten over wat er nog meer is als de ellende waar ze midden in zit. Maar of en hoe ik haar geactiveerd kan krijgen, zodat ze nu gaat doen wat nu van haar verwacht wordt, weet ik ook even niet. En dus mogen daar de betaalde krachten zich nu op stukbijten.

Het begrip en de inzet voor de rechten van kwetsbare mensen, reikt zover als de bereidheid van de hulpverlening groot is.

Want komt het ongelegen, of niet op het juiste moment, dan wordt de inbreng van de kwestbare genegeerd of geparkeerd. Dan komen ze er nog op terug… ooit… Dit terwijl het verdrag nu al sinds 2016 in werking is, na de ractificatie door de Nederlandse overheid, inclusief beide kamers van het parlement. Je zou zo langzamerhand verwachten dat iedereen doordrongen is van de inhoud van het verdrag en welke implicaties dat heeft voor de individuele cliënt, patiënt of bewoner. Maar deze casus bewijst toch maar weer eens anders. En dat is pijnlijk te noemen, vier jaar nadat het verdrag in werking is getreden.

Althans, dat vind ik.

Geplaatst op

Open brief aan Akwasi Owusu Ansah

Beste Akwasi,

Met stijgende irritatie heb ik kennis genomen van je voornemen om je eigen omroep te beginnen. In deze brief leg ik je uit waarom

Omroep Zwart

Allereerst die naam alleen al. Omroep Zwart. Wil je met jouw nieuwe omroepje werk maken van het tegengaan van polarisatie, en begrip kweken voor de positie van de zonbestendige medemens dan zou ik nooit hebben gekozen voor een naam met het woord zwart erin. Want een gekleurde medemens een zwarte noemen is, mijn inziens, net zo beledigend als hem of haar een neger (van negro, wat zwart betekent) noemen. Ik heb me op Curaçao uit laten leggen dat zij daar de kleur van de verschillende medemensen aanduiden door ze in te delen in verschillende categorieën chocolade: Ik zei de gek, val als speler van FC Roomwit in de categorie witte chocolade. Dan heb je nog caramel, melkchocolade, puur, en donkere chocolade. Dus wat mij betreft was omroep Choco een betere naam geweest. Dat hele black lives matters zou dus ook brown lives matters moeten zijn, als we elkaar nu toch de maat gaan nemen over wat we zeggen en hoe we ons moeten gedragen.

Slavenhandelaar

En beste Akwasi, dan nog het slavernijverleden. Ik vind het redelijk hypocriet van je dat nu juist jij, als Ashanti, je tot strafbare feiten verlaagd omdat je zogenaamd vind dat wij, van FC Roomwit, ons verleden als slavenhandelaar onder ogen moeten zien en daarom moeten stoppen met een traditie waarvan wij weten, voelen en denken dat die niets met racisme of discriminatie te maken heeft. Ik sprak me in een eerdere column al eens uit over mijn schaamte voor het feit dat mijn voorouders in de slavenhandel zaten en wij als volk ons zover verlaagd hebben. Maar ga jij je verdiepen in de materie, dan blijken jouw voorouders, het Ashanti volk, onze grootste leverancier van slaven geweest te zijn. Het was dus niet het eenzijdige mea culpa-achtige verhaal dat ik leerde op school, waar verteld werd dat “wij” slaven uit Afrika haalde en als werkkrachten verkochten in Amerika. Want dat was een te eenzijdig verhaal. Onze voorouders kwamen inderdaad met een schip aan de Afrikaanse kust om slaven in te schepen, maar toen hadden jouw voorouders de eerste selectie al gemaakt en de geselecteerden al samengedreven en opgesloten. Dus ik zou je, net als ik, maar eens een beetje inhouden als ik jou was. Als ik me moet schamen voor het verleden van mijn volk, dan jij toch zeker ook.

Dubbele tong

Dan je dubbele tong. Je wekte bij mij altijd de indruk een aimabele en vriendelijke kunstenaar te zijn, met een zekere motivatie om een betere behandeling en daarmee een beter leven te bewerkstelligen voor de zonbestendige medemens. Maar ondertussen blijk je een keiharde, tot geweld oproepende activist te zijn met en een slecht geheugen en een huichelachtige modus operandi. Want op tv, radio en in de krant klink je zo genuanceerd mogelijk. Maar wordt er door een interviewer doorgepakt, dan komt al snel het aapje uit de mouw. Ook schreef ik al eerder over de opsomming van geweldige eigenschappen die je meekreeg van je ouders en liet optekenen in het AD. Geen enkele zelfkritisch woord was er te vinden in dat stuk. Wel een grote uitnodiging je te manen vooral naar je eigen of in jou geval, het land van je voorouders terug te gaan. Want je was zo lyrisch over het land van je roots dat zelfs ik dacht: Wat doe je in godsnaam nog hier man?

Ten slotte

Ten slotte wil ik je even meegeven dat jij, met je hypocriete en huichelachtige gedrag geen enkele positieve bijdrage meer levert aan het verbeteren van de positie van de zonbestendige en overige uit import ontsproten medelanders. En dat dat wel nodig is, is wat mij betreft geen discussie. Ook daar heb ik me al eerder via dit blog sterk voor gemaakt. Wat jij zou moeten doen is met een welgemeend sorry afscheid nemen van het publieke debat en je verder gaan inzetten voor het voormalige thuisland in Afrika. Want ik weet niet hoe jij zo lyrisch kan spreken over het land van je voorouders. Want dagelijks sterven er onnodig mensen door de gebrekkige gezondheidzorg, vullen de elite van het land ongeremd hun zakken en valt er over de alledaagse veiligheid voor de gewone man op straat ook nog wel het een en ander te verbeteren. Maar jij zult je wel in de hogere kringen van die maatschappij hebben bewogen. En dan ziet de wereld er inderdaad anders en beter uit. Net zoals voor ons, als FC Roomwit speler, hier in Nederland. Je bent dus eigenlijk geen haar beter als mij.

Althans, dat vind ik.

Geplaatst op

Kopie tekst van mijn brief aan de Nederlandse Bank inzake het VN verdrag rechten van de mens met een handicap en het beleid van banken aangaande onder beschermingsbewind gestelden

Hieronder treft u de tekst van mijn brief aan de Nederlandse Bank inzake het VN verdrag rechten van de mens met een handicap, en de problemen waar mensen onder beschermingsbewind, vier jaar na het ingaan van het verdrag, nog altijd tegenaan lopen. De brief is er gekomen omdat mij steeds verwijzen naar de Nederlandse vereniging van banken, en de vereniging op geen van mijn verzoeken om een gesprek is ingegaan. Ik botweg geen antwoord gekregen. Een probleem waar je als gehandicapte in de gehele maatschappij tegenaan kan lopen. Het boeit u niet, u wil het niet of u weet niet hoe om te gaan met mensen met een handicap of chronisch lijden.

De tekst:

Geachte mevrouw/mijnheer,
Als VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap heb ik de Nederlandse vereniging van Banken en een enkele individuele bank in Nederland benaderd, om in gesprek te komen over het gevoerde beleid ten aanzien van beschermingsbewind.
Want bij niet een bank in Nederland is het gevoerde beleid hoe om te gaan met de onder bewind gestelde persoon, in lijn met het gestelde in het voornoemde VN verdrag.
En op mijn verzoeken om in gesprek te gaan is het afgelopen jaar helemaal niet gereageerd. Mensen die beschermingsbewind genieten, worden door de banken chronisch terugverwezen naar hun bewindvoerder, en dat kan echt niet meer, nu het verdrag al vier jaar in Nederland van kracht is, na rectificatie door de regering en de staten generaal.
Want wat is het probleem?
Een onder bewindgesteld persoon mag weliswaar geen financiële verplichtingen aangaan, maar elk verzoek om informatie, het aanvragen van een nieuwe pas voor de leefgeldrekening bij verlies of diefstal en de daardoor noodzakelijke geldopnames van de leefgeld rekening ter overbrugging van de tijd dat een nieuwe pas wordt aangemaakt, dienen zonder enige hinder door de onder bewindgestelde zelf afgewerkt kunnen worden, en door de banken voortvarend worden verwerkt, net als bij een gewone klant.
Want dat is wat het verdrag zegt. En ik kan u uit eigen ervaring melden dat dat absoluut niet in orde is.
Ook de algehele bejegening door personeel van de banken is, door verkeerde instructies in combinatie met verkeerde beeldvorming, onder de maat te noemen.
Dat blijkt mij uit verhalen die ik de afgelopen jaren als maatschappelijk hulpverlener voor mensen in een kwetsbare positie, heb moeten aanhoren.
En u bent nu aan zet om mij, en alle andere mensen in beschermingsbewind, de hulp te bieden die wij op basis van het verdrag mogen verwachten, om deze problemen te tackelen. 
Want, zoals u hierboven gelezen heeft, ik heb mijn best gedaan om het via de geëigende kanalen en instellingen geregeld te krijgen, of in ieder geval in gesprek te komen, zonder dat dat enig resultaat heeft gegeven.
Wat zie ik als oplossing?
Dat we samen kijken of we alsnog ingang kunnen forceren bij de Nederlandse vereniging van banken om het zo voor alle banken in een keer goed te kunnen regelen. En dat u mij helpt zodat ik in gesprek met de vereniging, een opzet kan aanleveren waarin de noodzakelijke beleidswijzigingen staan opgeschreven, zodat ik de vereniging alleen nog maar hoeft voor te lichten over hoe zij hun personeel omturnen van dwarsligger naar dienstbare medewerkers zoals ze dat ook zijn voor andere klanten.
Maar mocht u een ander/beter voorstel hebben, dan hoor ik dat heel graag..
Ik heb dus best grote verwachtingen van uw instituut. Maar dat komt ook omdat de geconsulteerde mensenrechtenadvocaat mij zei dat ik die ook mag hebben, gezien bovenstaande feiten en omstandigheden.
Ik hoor dan ook graag van u en zie uw reactie met buitengewone belangstelling tegemoet.

Met vriendelijke groet,

Stefan Vlaminckx

Nieuwe Start Ervaringswerk, waar ervaring telt…

Geplaatst op

We hebben te lang te weinig gedaan, en nu komt er zes meter zeespiegelstijging aan.

Toen ik in mijn vorige blog schreef dat het u niets interesseert wat de vluchtelingen op Lesbos doormaken, kon ik niet vermoeden dat ik u deze week met de directe en verschrikkelijke gevolgen, zeker voor ons land, kon gaan confronteren van al die wegkijkende nonchalance van de afgelopen decennia. Namelijk over de gevolgen die het negeren van de klimaatsverandering voor ons gaan hebben. En ik kreeg er een knoop in de maag van, net als de auteur van het stuk waarop ik dit blog baseer.

Kantelpunt

Want we zijn een cruciaal kantelpunt voorbij, wat zoveel betekent als wanneer vandaag alle opwarming van de aarde zou stoppen, dit probleem daarmee niet meer uit de wereld te helpen is. Maar ik hou u wellicht te lang in spanning. Want waar praten we eigenlijk over?

De ijskap op Groenland smelt nu zo hard, dat ook als er geen tiende graad opwarming meer bijkomt, de winterperiode dit niet meer met neerslag in de vorm van sneeuw, kan aanvullen.

De gehele ijskap zal dus zeker wegsmelten. En dat mag je een groot probleem noemen. Want er ligt genoeg ijs om de zeespiegel wereldwijd met zes hele meters te laten stijgen. Zelfs als vandaag acuut alle opwarming zou stoppen, gaat de smelting nu zo ontzettend hard, dat dat in de winterperiode niet aan te vullen valt. Iedereen die dit leest zal het wegsmelten van het laatste ijs op Groenland niet meer meemaken, maar uw kleinkinderen’s kleinkinderen gaan toch echt het haasje zijn. Want spuit daar nog maar eens zand tegenop om de duinen in stand te houden. Om over het afvoeren van water nog maar te zwijgen, hier in de delta.

En dat Amsterdam dan helemaal ver onder de zeespiegel ligt, daar valt nog wel overheen te komen.

Maar ook hier in Brabant zal er veel moeten veranderen. Want al die busjes die dagelijks in file richting het westen vertrekken vanuit hier, omdat ze daar niet kunnen functioneren als wij de boel niet onderhouden, vervangen door onderzeeërs, zal nog een hele tour worden. Heel de Rotterdamse haven zes meter omhoog brengen, is zelfs voor hardwerkende Brabanders en Limburgers iets te hoog gegrepen. Kortom, we are fucked.

En daarmee is mijn heilige overtuiging, noem het mijn geloof, voor mij niets mystieks meer, maar een keihard feit.

Namelijk mijn geloof dat de natuur altijd een oplossing zal vinden om van een grote plaag af te komen. Want dat is wat wij, de mensheid, zijn voor deze blauwe parel in het grote niets dat wij het heelal noemen. En aangezien de grote stenen op waren, na die laatste die de dinosaurussen wegvaagde, komt moedertje natuur dan maar met een waterbom. Tenzij ze alsnog besluit dat een nieuwe ijstijd beter is. Want dat ruimt ook lekker op qua overbevolking. Kijk, en waar lees je dit? In dit geval in een column in een grote krant. De auteur beklaagde zich in zijn stuk er ook al over dat dit soort nieuws het journaal nooit haalt omdat brandende Koalabeertjes het beter doen qua shockeffect. En da’s toch ook klimaatgerelateerd? Nou dan.

We lijken, als weldenkende mensen, wel een konijn dat starend in een paar koplampen, niets meer kan als stil blijven zitten. Midden op de weg.

Kijk, en aan dit probleem gaan we niets meer kunnen doen. Al zouden we willen. Maar hoeveel van dit soort Kantelpunten moeten er nog passeren alvorens We, the people, nu eindelijk eens planeetneutraal worden? Dus niet klimaatneutraal, maar daadwerkelijk planeetneutraal. Want moedertje natuur is een bitch, waar Karma nog een puntje aan kan zuigen. Wel vind ik het goed om te zien dat we met al onze arrogantie, het niet weten te winnen van ons moedertje. Wel lukt het nog net om miljoenen en nogeens miljoenen plant- en diersoorten te vernietigen, maar da’s maar goed ook omdat evolutie ze niet in een paar honderd jaar kan omturnen naar waterplant- en diersoorten.

Onze 14 en 15 jarigen geven in onderzoeken aan dat klimaat, volgens hen, het grootste probleem van de mensheid is.

Helaas zo’n 80 jaar te laat, dat belangrijke besef, maar daar kunnen die jongelui niks aan doen. We hebben haar als een sletje uitgewoond onze planeet, en nu verlaat zij geschonden en misbruikt de business. Ze doet nog wel ff een aangifte terzake. De straf: Zes meter water in je mik erbij. En dat is slecht nieuws voor de loverboy die wij mensheid noemen.

Ik wens ons veel sterkte. We zullen het nodig hebben

En met ons bedoel ik de mensen die het de komende 2 eeuwen voor het zeggen krijgen. En sorry. Wij egoïstische ik-bakken, wij wisten het wel eerder. Maar toen de buurman een auto kocht, moesten wij er ook een. En die buurman kocht de afgelopen eeuw nog veel meer. En je wilt toch bijblijven? Want waarom zouden wij wel, als hij.. En zo lieten we decennia lang de boel de boel. Sorry. Ook namens Rutte en de rest van de regering. De grote vervuilers, die nooit betalen. Ook namens hen sorry. En onze diepe, diepe excuses aan de Waddenzee. De wat? Ja heel vroeger, toen ons land nog niet Limburg aan zee heette, lag er hier ver ver vandaan een uniek stuk natuur met wat eilanden erom. Ze noemen het nu anno 2220, kerkduik. Omdat je er zo leuk naar kerken kunt duiken. Vat u ‘m?

Ik niet.

Althans, dat vind ik.

Geplaatst op

De Kardashians stoppen ermee.

Deze week bereikte ons het trieste nieuws dat de Kardashians ermee stoppen. Waarmee precies weet ik niet, maar het schijnt op tv te komen, en je kan er miljarden mee verdienen. Ik ken de kont van een van die Kardashians en ik weet dat er een ooit een sportjock was en nu als vrouw door het leven gaat.

Maar u heeft er massaal naar gekeken, want iedereen kent de Kardashians of heeft ervan gehoord

Ik moet het hebben van wat er toevallig in mijn Google nieuwsfeed over verschijnt en dat is niet veel kan ik u melden. Want zo’n algoritme geeft vooral veel van wat je al eens eerder gelezen hebt, en daar zitten de Kardashians bij mij niet bij kan ik u melden.

Dat is ongeveer net zoveel als dat u leest over de vluchtelingen in kamp Moria op Lesbos

Want als mij 1 ding duidelijk is geworden de afgelopen week is dat u dat helemaal niks interesseert. Wat daar aan humanitaire drama’s speelt, het zal u een rotzorg zijn. Zoals ik al in een eerdere column schreef maakt u zich drukker over het feit dat uw oogappeltje 2 dagen op een matras op de grond moet slapen nadat u zijn of haar kamer grondig heeft aangepakt, en er nog geen nieuw ledikant is aangeschaft, als over kleine kinderen die ook op een enkel matrasje moeten slapen op de grond, in een tentje ergens op een Grieks eiland, zelfs niet als dat matrasje in 10 cm water ligt, of het tentje zo allejezus opwarmt dat je zowat gekookt wordt. Want dat boeit u geen ene zier. Zolang ze maar niet deze kant opkomen.

En daar schamen wij, als rijkste of op een na rijkste land van Europa, ons helemaal niet voor.

Zeker nu niet. Want de boel is natuurlijk niet spontaan gaan branden. Nee, dat hebben “ze” zelf aangestoken. Wie u bedoelt met “ze” is mij niet helemaal duidelijk. Maar 1 ding weet ik zeker: Het waren niet de kinderen, noch hun moeders die het gedaan hebben.

Duizend excuses heeft u om ze maar vooral niet naar hier te halen.

Potentieel terroristisch, gelukzoekers, gevaarlijk en zo nog wat argumenten rechtstreeks uit uw onderbuik, heeft u om goed te praten wat nu eenmaal niet goed te praten valt. We hadden toch met zijn allen afgesproken, nadat we Auschwitz-Birkenau hadden ontdekt, zo mensen niet meer te huisvesten, en ze allemaal buiten de maatschappij te plaatsen vanwege een gezamenlijke afkomst of ander kenmerk dat men gelijk heeft. Toch? Ook hebben we in de jaren daarna universele mensenrechten met elkaar afgesproken en voor het kind daar nog een apart kinderrechtenverdrag bij geschreven. Toch? Want we zouden het voortaan toch anders gaan doen. Toch?

Maar hoe kan het dan zijn Nederland, dat wij niet blikken of blozen bij het aanbod om 100 kinderen op te nemen?

En dat op 1500 mensen op het Museumplein na, er verder niemand iets van zegt. Maar u hebt het dan ook erg druk met het de kantjes eraf lopen qua coronamaatregelen, en het kijken van het laatste seizoen van de stijliconen der Kardashians. Want na alle ellende van de afgelopen maanden, en de verpeste vakantie, bent u wel toe aan een verzetje.

Hallo? Is er iemand thuis?

Het lijkt erop van niet, want zoals het er nu naar uitziet, veranderd er niks in het standpunt van onze regering, niks in uw betrokkenheid, en niks in de ellende waarin wij de kinderen van kamp Moria in achterlaten. En het is wederom een moment waarop ik mij schaam Nederlander te zijn. Want wat zijn wij een hardvochtig volkje geworden. Om bang van te worden.

Althans, dat vind ik.

Stefan Vlaminckx
Geplaatst op

Een aquarium dat vooral vol zit van zichzelf

Op AD.nl mocht kopschopper/rapper/Ghanees Akwasi vandaag, in het kader van een zomerserie over welke eigenschappen je van je ouders meekrijgt en hoe die jou nu beïnvloeden, komen vertellen wat voor geweldige man ie nou toch eigenlijk is.

Want een veelheid aan uitstekende kwaliteiten passeerde de revue

Onder andere dat de juffrouw op de basisschool hem aquarium noemde en daar samen met de rest van de klas hartelijk om had moeten lachen, zonder dat hij daar dood aan was gegaan. En dat mag je best goed vinden van jezelf, niet doodgaan aan een onschuldig geintje. Maar, opportunistisch als onze rappende Sjimmie van de Rebellenclub is, wist hij die herinnering te misbruiken om er ons, van FC Roomwit, er nog maar eens op te wijzen dat wij de pigmentverwende mens helemaal verkeerd behandelen en als minderwaardig wegzetten. Had de juf een pigmentarme klasgenoot zijn naam verkeerd uitgesproken had ie dat vast niet 30 jaar later in de digitale krant laten zetten. Want daar moet zo’n pigmentarme klasgenoot maar aan wennen. Het was vast gewoon bedoelt als grapje..

En de oneindige opsomming van welke ouder hij welke geweldige eigenschap had meegekregen ging maar door.

En dat ie de irritante eigenschap vol zitten van jezelf ook van een van zijn ouders heeft, vergat ie gemakshalve maar even te vermelden. Net als te vermelden dat in de slachtofferrol blijven zitten, ook een eigenschap is, die hij vast heeft ontwikkeld met de genen die zijn ouders hem meegaven. Kortom, deze Ghanese halfgod had weer eens een goede dag. Want Akwasi praat graag over Akwasi als Akwasi daarnaast ook meteen FC Roomwit de maat kan nemen.

Waarmee maar weer eens wordt bewezen dat je nog zo’n mooie praatjes kan verkopen, maar dat ook pigmentverwende mensen racistisch en vooringenomen zijn.

Want hij zet de juf en indirect alle roomwitte medelanders weg en hemelt meteen de eigen groep waaruit dit lam gods is voortgekomen, tot grote hoogte op. Terwijl de Ashanti destijds de hofleveranciers waren van onze slavenverhandelende voorouders. En daarmee verzweeg hij ook nog de enge eigenschap in het eigen gelijk blijven zitten, die zijn ouders hem meegaven.

Dat verklaarde voor mij dan ook meteen waarom deze criticaster Nederland toch zijn land noemt.

Want hoe Nederlands wil je het hebben? Zeuren, en blijven doorzeuren over iets dat je verder niet kunt veranderen, is een goede Hollandse gewoonte. En dan wordt het, na dit staaltje Ghana en de Ghanese cultuur ophemelen, toch wel nodig om even te wijzen op het feit dat je net een echte homo sapiens bent. Want wereldwijd kijken die naar de eigen groep, als zijnde superieur ten opzichte van hen die niet tot hun groep behoren.

Maar wat me nog het meest verbaasd aan dit stukje Akwasi-verheerlijking voor en door Akwasi, wordt opgetekend en gepubliceerd door hoogopgeleide journalisten.

En die lezen over het algemeen hun werk eerst even terug, alvorens het te publiceren. En er zit ook nog een hoofdredactie die meekijkt. Maar niemand die bedenkt dat je zulke nonsens echt niet op zaterdagmorgen door de strot van je abonnees kunt douwen. Want die betalen jouw salaris. Dus die moet je niet belasten met de onzin uit de mond van een zelfingenomen nitwit.

Althans dat vind ik.