Er zijn mensen die menen dat er een soort van geheime agenda bestaat. Opgesteld door de allerrijksten van deze planeet, uitgevoerd door regeringen zoals de onze. Je kunt ervan vinden wat je wil, maar ze bestaan echt, en zijn niet zomaar overtuigd van hun gelijk. Nee, wij, de rest van de bevolking zijn allemaal ziende blind.
Zouden de aanhangers van deze theorie ook t.v. kijken?
Ik hoop van wel. Want dan zouden ze snel terugkomen van hun dwaling. Want wij hebben machthebbers die zichzelf niet eens tot de orde krijgen geroepen, laat staan ons, het volk, onderdrukt. Want zo’n geheime agenda uitvoeren staat of valt met discipline. Stug doorwerken richting doel, zonder je te laten afleiden. Wij krijgen het in dit land niet eens voor elkaar om een fatsoenlijke regering te formeren. En heb je je club eenmaal bij elkaar, dan gaat een deel ervan alweer lopen zodra een lobbyclubje meer salaris biedt. Of blijkt de functie toch iets te zwaar en haakt men ziek af.
Ze proberen het wel. Ons manipuleren. Maar helaas, zonder succes.
Vandaag ook weer. In de tweede kamer worden de plannen van het kabinet voor volgend jaar besproken. Met een soort Jedi mind trick (Star Wars: “These are not the drones you are looking for”) probeerde Rutte het nog wel even: Het kabinet liet weten een sobere begroting te hebben opgesteld, maar dat er 1 miljard euro beschikbaar was voor flankerend beleid, dat in samenwerking met de andere partijen een bestemming mocht krijgen. Een complete gotspe. Want daar gaat de tweede kamer over, want die is wel missionair.
Het lijkt de arrogantie van de macht, maar is feitelijk de openbaring van de onmacht.
Want men probeert vanuit het kabinet zoveel mogelijk door te regeren, op basis van de oude coalitieafspraken. Helaas, want voormalig partner ChristenUnie naait alweer zijn eigen naad. En dat maakt ze alleen nog maar meer vleugellam. En zo zal het blijven, indien er een minderheidskabinet komt.
Dus, ik weet niet hoe de agenda-denkers het voor zich zien, maar zo gaat het ‘m niet worden.
Want hoe graag ik ze gelijk zou willen geven, gaat het ‘m zo niet worden. We hebben geen krachtige leider, maar eerder een goedlachse onbenul. Die heeft dan weer een clubje vrienden verzameld met weinig verstand van zaken. Voorbeeld: Sander Dekker, minister van ehhmm, iets in de rechtsgeleerdheid. Die heeft zijn baantje uitsluitend te danken aan zijn loyaliteit jegens de @MinPres. Maar een krachtig leider kiest lui die passen bij de taak die voorligt. Verstand van zaken heeft en daardoor het doel dichterbij brengt. Wijs mij 1 kabinetslid aan die voldoet aan die eis.
Kortom, ook deze theorie ontkracht zichzelf. Vooral dankzij de incompetentie van onze machthebbers, krachtig beleid te voeren.
Althans, dat vind ik.
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
Je hebt de afgelopen dagen via je social media kanaal op Instagram je oprechte zorgen geuit aangaande het gevoerde beleid hier, maar ook wereldwijd. En dat heb je geweten ook. Want de haat was weer groot te noemen.
En dat is, waar het het door jou geuitte commentaar betreft, ontzettend onterecht. Want je uit, als een van de weinige, slechts jou prima onderbouwde mening. Daarbij leg je jou keuze niet aan een ander op, of verklaar je die dom, wappie, of Bill Gates. Niks van dat alles! Wederom als een van de weinige, laat jij iedereen in zijn waarde. Daarmee bevestig je mij nog maar eens dat ik niet voor niets al jaren fan ben. Van jou, je werk en je liefdadigheidswerk. En ik ben niet gauw fan. Ik waardeer goed werk.
In de kern, en ik las het gisteren, dus verwoord het in eigen woorden, heb je gemeld dat jij je niet hebt laten vaccineren, en bezwaar gemaakt tegen de corona app voor toegang, en jezelf de vraag gesteld of al die stakeholders zoals overheden, big pharma, regionale overheden, mainstream media en de rivm’s van deze wereld wel oprecht zijn in hun doelstellingen en communicatie. Ook heb je al eerder onderzoek gedaan, waarop je je beslissing hebt gebaseerd niet te kiezen voor vaccinatie.
De belangrijkste zin die ik onthouden heb is: “Willen ze ons wel echt gezond hebben? Of willen ze ons een vaccin opdringen? Wederom, in mijn eigen woorden.
Want, we hebben nu 1,5 jaar corona maatregelen achter de rug, en jij hebt, en daar vinden wij elkaar, nauwelijks iets gehoord van al die stakeholders, over het belang van een gezonde leefstijl, voldoende beweging, de kracht van voldoende slapen. Maar ook: Het totale gebrek bijvoorbeeld in de media, aan praktische informatie over hoe dat je doet, overgaan op een gezonde leefstijl. Welke groentes en fruit kunnen je helpen bij het versterken van je immuunsysteem, en tips en tricks voor hen die niet zomaar al die dure verse producten kunnen betalen. Je hebt het gemist en dat is een volkomen terechte vaststelling.
Het was en is beleid vd angst. En een media die ineens blind en kritiekloos achter 1 bron aanloopt. Acuut werden alle kranten, Staatscouranten. Tenminste in Nederland.
Dan nog het punt van jouw woonomgeving, gezinssamenstelling en levensstandaard. Je woont niet als god in Frankrijk, maar als godin in Friesland (boppe). Ik heb wat van je vlogs gezien, en volgens mij zag ik daar een groententuin. Sowieso ruimte en frisse lucht. En ik heb jullie er nog niet op betrapt dagenlang voor de PlayStation te hangen. Dan heb jullie jonge kinderen die, zo blijkt uit mijn eigen onderzoek, er allang voor hebben gezorgd, normaal gesproken, dat jij en Sunnery (goed geschreven?) in contact zijn gekomen met het virus.
Jullie eten en drinken beregezond. Zijn jong, bewegen voldoende en houden jullie mentale conditie op orde middels discussies in de keuken. Hihihi. Kijk, en als jullie ouders veilig zijn, dan denk ik dat ik in jullie situatie ook geen vaccin had genomen.
Laat ik je wel een stukje goede informatie als voorlichting meegeven: Het vaccin is geen gentherapie, maar omdat het een stukje lichaamsvreemd DNA bevat, valt de vergunning voor het middel dan wel onder die wet. Dat lichaamsvreemde stukje DNA is een stukje coronavirus dat ze verpakken in minuscule vetbolletjes, en zo in het lichaam spuiten, waar het herkend wordt als indringer waartegen antistoffen moeten worden aangemaakt. En dat is hetzelfde als bij de ouderwetse vaccins.
Het is (ik praat steeds over Pfizer) inderdaad een experimenteel vaccin van een nieuw platform. Maar de ontwikkeling van dat platform is al bijna 20 jaar onderweg. Men heeft, samenvattend, een wetenschappelijk aanvaardbaar risico genomen door het zo te doen. En dat opzich is geslaagd. En nu, miljarden ingespoten dosis later, zijn ook de ernstige bijwerkingen met een microscoop te zoeken. Gemiddeld iets meer allergische reacties als op de oude methoden. Tot zover deze voorlichting.
waar wij als genuanceerd Nederlands burger met enig opleidingsniveau en een goede dosis scepsis, en nieuwsgierigheid tegen aanlopen, is dat mensen steeds vaker menen dat ze iedereen maar de **”**” mogen schelden, enkel omdat jou mening afwijkt van de hunne. Daar sta jij boven, daar sta ik boven. Ik woon zelfs boven.
Maar ik merk dat ze zelfs jou, miss ontwapenend van de eeuw, tegenwoordig verrot schelden. En het enige wat je er wel aan kan doen, is voorlichten, naar luisteren, dat weer serieus nemen en voorzien van eerlijke duiding en informatie. Da’s niet jouw taak. Maar deels wel de mijne.
Lieve schat, wij gaan de wereld echt niet veranderen. Maar wel een beetje mooier maken, vooral door onszelf te blijven. En Sunnery en ik zijn het er vast over eens dat jouw zelf een groter duit in het zakje doet dan onze zelf. Maar wij zijn dan weer beter in jou op handen dragen. Want dat doet ie. Chief op handen dragen. And we the fan people, volgen lijdzaam!! 😉
Ik vind jullie prachtige mensen. Ook waar het jullie maatschappelijke betrokkenheid betreft. Maar vooral, zoals jullie zo heerlijk nuchtere Friezen zijn gebleven.
Dank je wel en laat je niet buitensluiten maar haal ze naar binnen. Ruimte zat!
met vriendelijke groet,
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
Stefan Vlaminckx
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving.
en stiekem grootste Doutzen fan zuidelijk van de Maas.
Vandaag is het namenmonument voor slachtoffers van de holocaust onthuld. Voor mij (geboren 1972) voelt het als de laatste kans. De laatste kans om nog dank u wel te zeggen. De laatste kans om onze welgemeende excuses te maken.
U vraagt zich wellicht af waarom ik vind dat diepe dankbaarheid op zijn plaats is.
Ik vind dat wij, iedereen die geboren is (ruim) na de tweede wereldoorlog, een hartelijk dank u wel dienen uit te spreken aan hen die direct begonnen zijn met het leggen van de basis voor, wat ik noem, het luilekkerland waarin wij nu leven, na de oorlog. Jaren en jarenlang hebben zij keihard gebouwd aan het herstellen van ons land, na 5 jaar bezetting door het Duitse naziregime. En er was eerst niks, daarna jarenlang niet veel, om daarna als beloning best weinig te krijgen voor al dat harde werk. Zuinigheid is decennia lang troef geweest, omdat het er gewoon niet was, of geïnvesteerd werd in zaken als research en ontwikkeling, infrastructuur, bedrijven, instellingen en kennis. Uiteraard ook in woningen en zaken als onderwijs en overige voorzieningen. Nederland werd een verzorgingsstaat die zijn weerga niet kende in de wereld. De ontdekking van de giga gasbel in Groningen hielp om de huidige levensstandaard te bereiken. Maar de absolute basis werd gelegd door hen die de tweede wereldoorlog overleefde en de generatie daarna. En die mensen mogen wij daar weleens volmondig voor bedanken. Want waar zij genoegen mee namen, qua levensstandaard, daar halen wij nu onze neus voor op. Dat noemen we nu shit hole countries, in de derde wereld. En al dat keiharde werken biedt ons nu ons luilekkerland, dat het rijkste land ter wereld is, als je alles meetelt, op misschien Zweden na. U heeft het afgelopen 1,5 jaar aan de den lijve ervaren. Als ik aan mijn Amerikaanse contacten meldde afgelopen jaar, dat iedereen weer betaald thuis zat die door corona hun werk niet konden doen, en de vaste lasten en andere onkosten ook nog grotendeels vergoed werden, werd ik niet geloofd. Dat de faillissementen daalde in plaats van stegen, deed mijn Amerikaanse contacten verbijsterd grijpen naar argumenten die zeiden dat het makkelijk praten was als je land enkele Central Parks groot is. Omdat ze er gewoon niet bij kunnen dat je ook als USA keuzes kan maken die dat ook voor hen mogelijk maken, zonder “a socialist country” te worden. Oja, en of we dan de Marshall hulp niet terug konden sturen.
En om het actueel te houden: Alle landen van de EU kunnen plannen indienen voor herstelondersteuning na de coronacrisis. 26 van de 27 landen hebben dat ook daadwerkelijk gedaan. En voor Nederland ligt 6 miljard euro klaar. Maar we hebben het blijkbaar niet nodig. Want drie keer raden welk land niets heeft aangevraagd? Wij zijn zo’n klein standbeeldje van een mannetje… Met zo’n enorme piemel eraan. Filfty rich, noemen ze dat in het Engelse taalgebied. En allemaal te danken aan de mensen die na de oorlog 200% werk leverde, en met 75% vergoeding genoegen namen.
En toen de Duitse bezetter eenmaal ons land hadden ingelijfd, begonnen zij ook onze Joden, Zigeuners, Roma en Sinti uit te roeien. En wij deden niet genoeg dat te stoppen.
En de overlevers die alsnog levend terugkwamen uit de holocaust hel, hebben we als oud vuil behandeld, zo leert de geschiedenis. Te weinig te laat is van toepassing. En nu we vandaag het namenmonument hebben onthuld, mogen wij onze verwende, goed doorvoede en hoog opgeleide breinen daar weleens bij stil laten staan. Want excuses zijn op zijn plaats. En net als bij het dank u wel zeggen, onze laatste kans dat te doen.
Waarom dit onze laatste kans is, is simpel te verklaren.
Want nu kunnen we dat dank je wel zeggen, en diepe diepe excuses maken nog doen aan de allerlaatste nog levende overlevers en doorpakkers uit die tijd. Nu zijn er nog een paar. Dat is over zo’n 10 tot 15 jaar voorgoed voorbij. En ik wil niet de geschiedenis in als dat verwende menneke dat nog geen dank u wel kon zeggen en van sorry niet wilde horen.
Althans, dat vind ik.
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
5 redenen waarom ons Nederland de grip niet terugpakt op de drugscriminaliteit.
Reden 1: Nederland is een logistieke grootmacht.
Als je distribueren wil leren, moet je in Nederland zijn. Met de grootste Europese haven en een van de allerdrukste luchthavens ter wereld, gewoon hier op ons grondgebied hebben wij naam en faam opgebouwd als de distributeur van Europa. Ook zijn we op dat gebied een naam van formaat wereldwijd gezien. Na tulpen en molens, onze waterwerken. Ook onze grote financiële sector is een oorzaak voor het niet onder de duim krijgen van de drugscriminaliteit, maar ligt zover buiten mijn kennis op dit gebied dat ik u daarvoor verwijs naar Follow the Money, die daarover veel hebben gepubliceerd.
Als je de kennis niet hebt, moet je die vergaren. Liefst bij de mensen die het kunnen weten.
Reden 2: Beleidsmakers, regering en tweede kamer weigeren te werken met mensen uit de branche.
Stel u wilt uw fiets zelf repareren, maar u heeft de kennis die benodigd is, niet. Een opleiding fietsenmaker is ook geen optie en dus gaat u het uw favoriete slager maar eens vragen. Toch? Of niet?
Nee, natuurlijk niet. Als u vragen gaat stellen over het repareren van uw fiets gaat u naar iemand die ook daadwerkelijk verstand heeft van het repareren van fietsen. En dat hoeft echt geen fietsenmaker te zijn. Maar wel iemand die het al weleens gedaan heeft. Maar dat geldt overal behalve bij de ontwikkeling van beleid rondom drugscriminaliteit. Want als je inzicht wil verkrijgen in de wereld achter uw snuifje coke of zakje wiet, zul je je in moeten laten met mensen die hebben gewerkt in die wereld en dat nog kunnen navertellen. Want geen branche ter wereld kent zoveel arbeidsgerelateerde overlijdens als de wereld van de harddrugs. Ook krijg je dan beter inzicht in de donkere kant van onze enorme financiële sector. Want een jurist van een groot offshore services bedrijf, die jou advies geven over hoe je belasting ontwijkt en zwart geld wit, zal niet door de Staat in zijn kaarten laten kijken. Maar een voormalig crimineel uit die wereld kan, mits hij/zij daartoe verleid kan worden, uitstekende inzichten bieden in hoe destijds hij/zij zijn geld wit waste, danwel veilig op wist te bergen. Dan leert men ook meteen dat het afstorten van duffelbags vol met cash bij de bank ook nog steeds kan, anno 2021. Niet bij iedere bank. Maar wel gewoon in Nederland.
Maar praten met ervaringsdeskundigen uit de drugswereld, of ze nou een strafblad hebben of niet, is een no go voor hotemetoot Nederland. Domme fout, is mijn bescheiden mening. Als ik alleen al naar mijzelf kijk en welke kennis ik bij mij draag over het onderwerp, dan weet ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat we een heel groot voorraadvat gevuld met relevante informatie en kennis op dit gebied, volledig links laten liggen. Uit fatsoen heet dat. Wel blijkt uit onderzoek dat er ook op die echelons gewoon flink doorgesnoven wordt. Dat zal ook wel de echte reden zijn van deze houding. Je schrikt je als beleidsmaker natuurlijk kapot als bij zo’n informatiebijeenkomst je eigen dealer komt binnengelopen. Of je voormalig dealer. Dat laatste is natuurlijk een grapje. Maar mijn stelling dat je met boeven, boeven vangt is dat niet.
Als jij door de drugscriminaliteit wordt uitgekozen als partner in crime, dan wordt jij ook partner in crime.
Reden 3: Je kunt je personeel op cruciale functies nauwelijks beschermen tegen de drugssmokkelende medemens.
Stel, ik ben Stefano Escobar, Columbiaas grootste cokeproducent met een distributieprobleem, waardoor ik mijn witte poeder maar moeilijk de Europese neusjes in krijg. Wat staat mij dan te doen? Juistem, ik heb mensen nodig die ervoor kunnen zorgen dat mijn stalen poederdozen ( lees: smokkelcontainers) ongehinderd langs de Europese douaneautoriteiten worden gelootst.
Nou ben ik ook niet de beroerdste en deel de potentieel gigantische winsten die ik kan vergaren met mijn product (zie ook: Reden 4) graag met de mensen die voor mij die winsten mogelijk maken. Ik stuur dus mijn team headhunters richting cruciale Europese distributiecentra met als opdracht om tegen hoge vergoedingen mensen te werven die zich kunnen vinden in mijn doelstelling schathemeltje rijk te worden. Een deel van die taak is heel snel vervuld: Criminelen vind je overal, dus ook waar ik ze nodig heb. Maar daarmee kom ik er niet. Op een gegeven moment moet ik ook mijn overtuigingskracht gaan inzetten om brave burgers die zich verre wensen te houden van criminele activiteiten, te motiveren toch mee te gaan werken aan mijn doelstellingen. En de middelen die ik daarvoor kan inzetten zijn simpel en toch eenvoudig uiteen te zetten in grofweg 2 categorieën; Omkoping/afpersing of het toepassen of in ieder geval, dreigen met geweld.
Ik geef u een voorbeeld:
In de Rotterdamse haven werken 100 mensen die kunnen bepalen of mijn poederdoos wel of niet gecontroleerd gaat worden door de douane. Alle containers controleren is onuitvoerbaar, dus moet er gekozen worden, en daarvoor is er 100 man/vrouw aangesteld. Ik schat als Stefano Escobar, Columbiaas grootste cokeproducent, in dat ik tenminste 5 van 100 mensen dien binnen te halen om aan de vraag van mijn Europese klanten te kunnen blijven voldoen, zonder al teveel leveringsproblemen.
Nou, de eerste haal ik meteen binnen omdat die mijn criminele grootsheid inziet en mijn doelstellingen deelt. Maar nummer 2 begint al een probleem te worden, want die heeft al genoeg privé problemen, dus die weigert. Gelukkig voor mij heeft ie gigantische schulden. En met het vooruitzicht dat die als coke voor een neus verdwijnen omdat ik hem tassen vol contact geld ga geven, trekt mijn team Headhunters hem over de streep.
Bij nummer 3,4, en 5 zal mijn team wat steviger op moeten treden. Want dat zijn jongens en meiden van stavast met stabiele levens, gezinnen en financiën. Die hebben mij niet nodig. Vinden mij schorrie morrie en halen hun neus op voor mijn product, om maar eens een leuke woordspeling te gebruiken. Toch heb ik hen wel nodig. Daarvoor zorgt een speciale afdeling binnen het team headhunters. Laten ik ze voor nu de Overtuigers noemen. De Overtuigers, de naam zegt het al, zorgen ervoor dat u als mijn doelgroep ervan overtuigd raakt dat u niet anders kunt als meewerken. Dat doen ze in het begin heel subtiel door tijdens de onderhandelingen met u te laten merken dat wij weten waar u woont, wie uw vrouw is en waar uw bloedjes van kinderen op school zitten.
Geeft dat niet voldoende resultaat dan maken wij, net als een echt bedrijf, gebruik van de escalatieladder, onbeschreven in ons bedrijfsbeleid, omdat ons beleid is zo min mogelijk op papier te zetten. Kan alleen maar als bewijs tegen ons bedrijf worden gebruikt, toch? Wij dachten van wel.
Die escalatieladder laat ons handelen om u te overtuigen mee te werken, gaan van kwaad via erger naar uw medewerking aan onze doelstellingen danwel uw voortijdige definitieve vertrek uit uw functie en dit leven. Hoe dan ook, wil ik maar zeggen, u heeft geen keus. Had u maar een vak moeten leren, is ons standpunt. Eindresultaat: Wij hebben u in onze zak.
Als jou duidelijk wordt wat er verdiend kan worden in de cokehandel, ga je je toch niet uitsloven voor een baas tegen een modaal salaris?
Reden 4: Nergens kun je zo snel zo’n enorme hoeveelheid cash vergaren, als in de drugshandel.
Terecht komen in de wereld van de harddrugs, kan iedereen overkomen. Kijk naar Klaas Bruinsma, de allereerste drugslord van Nederland. Kwam uit een rijke familie (Raak frisdrankenfabriek), had alle kansen zich in welke richting ook te ontwikkelen, maar zag in dat er nergens zoveel geld te halen viel als in de hasjhandel, in zijn geval. Dat die handel ook grote nadelen kende, leerde hij gaandeweg en dwong hem tot stappen die hij nooit gezet zou hebben als hij directeur was geworden van de door zijn vader bestierde fabriek. Het oprichten van een afdeling geweld bijvoorbeeld, die moorden pleegde om tegenstanders uit te schakelen.
Maar hij had wel middelen genoeg om dat te doen. Want u wilt niet weten hoe snel je gigantische bergen geld bij elkaar verdient met het handelen in drugs.
Omdat ik met mijn traumatische verleden lange tijd poly gebruiker ben geweest, kan ik uit eigen ervaring putten. Want trauma’s dempen met drugs is best een dure hobby. En ik werkte, dus kon het wel betalen, maar ben op een dag toch bezweken voor de verleiding van het grote geld. Kleine disclaimer: Ik heb geen strafblad, noch enig gewelds- of tegen het leven gerichte daden gepleegd en ben nimmer als verdachte aangemerkt zonder dat een sepot volgde (1x). Ik heb simpelweg te kort in die handel gezeten om op de radar van politie en justitie te verschijnen. Want neem van mij aan, dat je maar op 3 manieren uit deze wereld weer wegkomt: Je wordt opgepakt, veroordeeld en gevangen gezet. Je wordt vermoord. Of je hebt een enorme berg puur geluk, zoals ik dat destijds had. U leest hieronder mijn eigen relaas over verdienen en verdwalen in de drugshandel.
“Het was gewoon een vraag van gewoon een dorpsgenoot die dacht dat iemand uit de stad, wellicht, aan beter spul kon komen. En dat klopte.
We gaan terug naar begin jaren 90 van de vorige eeuw. Mijn generatie had net het housen en de dancefeesten uitgevonden en ontdekt dat XTC slikken en op keiharde muziek dansen een prettige combinatie was. Ook cocaïne gebruiken werd steeds normaler gevonden. En alles was er 6 overvloed. Soft of harddrugs, het maakte niet uit. Op elke straathoek was het te verkrijgen. En dat is niet anders als nu.
Onder andere, vanwege een steeds ernstiger wordende heroïneafhankelijkheid bij mijzelf na de zelfmoord van mijn broer en het eindigen van het jarenlange misbruik dat mij ten deel is gevallen mijn hele jeugd lang en als klap op de vuurpijl, het overlijden van mijn vader, ben ik op een goede dag kwaad thuis vertrokken om in te trekken bij mijn vriendin en haar ouders. Cold turkey ben ik afgekickt daar. En met daar bedoel ik een klein dorpje in oost Brabant. Mijn herstel heeft 2 jaar geduurd. Daarna kon ik gaan werken, leven en langzaamaan gaan bouwen aan een toekomst voor mij en mijn, inmiddels, vrouw. We kregen op een dag een mooie eengezinswoning toegewezen na een paar jaar op kamers gewoond te hebben.
Omdat we het er goed van namen als tweeverdieners zonder kinderen, waren we niet bepaald vies van recreatief gebruik van diverse middelen. Als we er maandag maar weer fris en fruitig stonden, was het adagium.
op een mooie zomerdag komt ik een kennis uit het dorp tegen, die mij vraagt of ik toevallig als voormalig bewoner van de grote stad (Den Bosch, waar ik nu ook weer woon) een nummertje weet voor goede cocaïne. Een nummertje weten is drugshandelvaktaal voor het telefoonnummer bezitten van een betrouwbare dealer van goede cocaïne. Dat had ik. Maar je geeft nooit een telefoonnummer zomaar af aan iemand. Want je weet maar nooit. Ik geef mijn eigen telefoonnummer en noteer dat van hem en we spreken vrijdag contact te hebben. Ik informeer nog even naar zijn behoefte. Een paar gram blijkt genoeg.
Ik kwam destijds wekelijks in Den Bosch en ging die vrijdag aan de deur bij een mij als betrouwbaar bekende leverancier van het verpoederde goud. We praten wat en hij biedt mij 5 gram topkwaliteit aan voor een zacht prijsje. Maar betalen hoeft niet nu. “Je komt vanzelf terug”. En dat bleek geen leugen. Ik had nog het advies gekregen om er zo’n 2,5 gram creatine poeder bij te gooien om de sterkte te verminderen en de hoeveelheid te vergroten. Want zo vertelde de dealer: “Dan had je toch nog beter spul als wat er gemiddeld op straat verkocht wordt.”. U merkt, net als in de gewone economie denkt de leverancier mee, heeft maar 1 doel en dat is jou als klant in de ja stemming houden en deze dealer m/v kun je van alles noemen, maar een zware crimineel niet. Hij had niet eens een zwart balkje voor zijn ogen en gewoon vrouw en kinderen in een goede wijk van Den Bosch. Hij/zij deed het werk, naast een gewone baan en toentertijd al meer als 25 jaar. Nooit gepakt ook. Dit even ter nuancering.
Terug van mijn wereldreis bel ik de betreffende man, die even komt testen. Holy moly, wat een discoshit. Ofwel, wij zijn zeer prettig verrast over de beregoeie kwaliteit die we hebben gekregen. Ik heb de prijs die ik moet betalen verdubbeld en hij neemt 2 gram af en betaald die onmiddellijk, waarmee mijn inkoop alweer bijna gedekt is.
Binnen het uur belt hij opnieuw en vraagt rechtstreeks om meer. Ik vraag hem over een uur te komen, want ik heb tijd nodig. Ik rijd naar het dorp, koop daar 2 prepaid telefoons uit de goedkoopste prijsklasse, en rijdt terug naar huis. Als de betreffende klant er exact na een uur staat, geef ik hem na binnenkomst de schrik van zijn leven door hem in 1 keer af te leren om zaken rechtstreeks te benoemen door de telefoon. Regel 1 in de drugshandel. Hij is onder de indruk en overtuigd. Ik geef hem het andere prepaid toestel en daarin staat al het nummer van mijn nieuwe prepaid. Hij en hij alleen mag mij uitsluitend sms’en met de vraag wanneer ie koffie kan komen drinken. Dat spreken we af. Maar iedereen was super positief dus moest er meer komen. Diezelfde vrijdag rij ik voor de tweede keer naar Den Bosch, en krijg na betaling van de eerste batch een weekend voorraad mee. Hij verwacht mij maandag pas terug. Die 25 gram is zaterdagavond uitverkocht, en dus sta ik zondag weer in Den Bosch. Ik betaal 30 gulden en vraag 60 gulden de gram, voor het geval u even mee wil rekenen met de opbrengsten.
Ik denk nergens bij na en lever wat er wordt gevraagd, in de veronderstelling dat het na het weekend wel zal stoppen. Dat was misrekening 2: De hele week was ik na mijn gewone werk bezig met die handel en verkocht die eerste volle week maar liefst 110 gram. Mijn afnemer heeft intussen wel versnijmiddel gekocht, wat extra prepaid telefoons en heeft al jongens op de weg om te bezorgen. En nu gaan we even vaart maken: Ik koop in de derde maand de eerste kilo. Voor 25.000 gulden. Let wel daar moet minstens een halve kilo of meer versnij bij want anders is ie niet te consumeren. Ik reken ineens contant af.
Nog een maand verder zit ik al op anderhalve kilo per maand. In de zesde of zevende maand op 2,5 kilo per maand verkoop. En toen ging de bel…
U denkt: politie. En dat klopt. De wijkagent weet dat ik goed ingevoerd ben in de groep gebruikers van mijn leeftijd. Wij gaan samen stappen. Omdat ik bij controles nog nooit gepakt ben op rijden onder invloed, al eens eerder behulpzaam ben geweest bij het oplossen van een flinke verduistering, en gemakkelijk contact leg, leek het de wijkagent het een goed idee om eens aan mij te komen vragen of ik toevallig wist wie er op dit moment goede coke verkocht en waar het vandaan kwam. Op die laatste vraag had ik het antwoord klaar: Columbia of Peru. Maar op de eerste vraag ontkende ik een antwoord te weten, maar vroeg wel naar het waarom van zijn vraag. Hij had moeten vaststellen dat er na jaren van relatieve rust en matige kwaliteit coke, nu een ware coke pandemie gaande was in onze regio. De markt werd overspoeld met hoge kwaliteit, met als gevolg meteen veel meer gebruik, maar het beroven van straatdealers was alweer begonnen en het toenemen van onder invloed verongelukken van mensen. “Diegene die dat spul levert heeft in drie maanden tijd de gehele cokemarkt naar zich toe getrokken.”. Nog niet beseffend wat hij nou eigenlijk zegt, maak ik de opmerking dat de concurrentie toch wel een keer terug zal slaan, en zo het probleem zichzelf oplost? Daar was hij het gedeeltelijk mee eens, maar dan moest ook de concurrentie wel weten waar het vandaan kwam…
Pas een dag later vertel ik mijn vrouw van het politiebezoek. Want die was met een vriendin wezen shoppen in Milaan 4 dagen. Je moet het geld ergens laten. Want mijn kast was al vol. En ook mijn schoonvader, die de honden uitliet als wij er niet waren, had me gezegd dat ik al dat cash geld uit de keukenla beter naar de bank kon brengen.. Hij moest eens weten dacht ik toen.
Toen ik mijn vrouw het hele verhaal had gedaan keek ze me heel geschrokken aan. “Dus binnenkort wordt jij van de straat geschoten?”. En nog dringt het niet tot me door. Ik vond het geweldig dat ik die agent met een kluitje het riet in had gestuurd. Toen heeft mijn vrouw mij even met mijn neus in de coke feiten geduwd en mij erop gewezen dat ik dus via mijn afnemer, de hele markt had overgenomen. En dus de concurrentie moest gaan vrezen. Dat besef veroorzaakte een paniekaanval bij mij die drie dagen geduurd heeft. Want wat nu? Stoppen is dan al geen optie meer. Ik wist niet wie zijn markt ik had verpest, dus ik kon niks. Dat ging maanden zo door totdat ineens mijn afnemer een week uit beeld verdwijnt, en na terugkomst niet meer zichzelf is en niet wil of durft uit te leggen hoe dat komt. Meteen ruim ik al het geld op. Schaf een pistool aan en wordt zo achterdochtig, dat ik mijn eigen schaduw nog verdenk van verduistering.
En toen ging op een vrijdagavond, wederom, de bel. Via de inmiddels geïnstalleerde camera zie ik twee mannen staan. De oudste herken ik uit het dorp als de man met het lekkere wijf. Niemand weet wat hij doet, hij is zo lelijk als de nacht. Maar heeft immer een blonde bloedmooie meid aan zijn zijde die minstens half zo oud als hijzelf. De laatste episode zelf een van eenderde. Zij 20 hij 60. Of we even kunnen praten. Praten kan altijd. De tweede man blijkt een zoon van hem.
Hij komt vlot terzake. Hij weet wie ik ben en vooral wat ik doe. En lang verhaal kort: Voor een fiks bedrag wil hij mijn netwerk inclusief leverancier overnemen. Feitelijk wil hij mijn handelstelefoon kopen voor een bedrag flink in de 6 cijfers. Ik hoeft hem niet uit te leggen dat ik dat eerst met de leverancier moet afkaarten. En ik sms naar Den Bosch of ik hem ergens kan ontmoeten. Dus niet of ik op de koffie kan komen, wat hem meteen waarschuwde dat er gezeik is. Hij vraagt dan ook naar de ernst. “Of er grote problemen zijn vraagt ie.” zeg ik tegen mijn bezoek tegenover mij aan de tafel. Nee toch? Is zijn simpele antwoord. En ik moet zeggen dat de sfeer zakelijk maar gemoedelijk bleef. En ik zag natuurlijk ook wel in dat ik maar beter eieren voor mijn geld kon kiezen. Ik sms Den Bosch dat ik met een vriend kom.
Lang verhaal kort: De man met het lekkere wijf leverde mij mijn tas met geld, en een paar kilo wiet die ik gevraagd had, en ik hem mijn telefoon, en het leverancierscontact geleverd. En zo kwam ik met een ongeschonden kop weg uit de handel. Maar dat was niet einde verhaal.
Wij zijn van het nog beschikbare geld luxueus gaan afkicken. Maar liefst 3 Amerikaanse sterren zaten er in hetzelfde resort. De gevolgen van 2 jaar leven als god in Frankrijk maar dan op 3000 toeren per minuut, trok zijn sporen. Einde huwelijk, en omdat terug naar af heel moeilijk gaat eindigde ik in de schulden. En alles overziend, dus inclusief stress, dreiging en de psychopaten die het aantrekt, was het het absoluut niet waard.
Ik heb er wel van geleerd: Deze handel is niet te stoppen. En het leven zonder geld is leuker als leven met veel geld dat je niet op de bank kan zetten.
Maar om even terug te gaan naar de start van deze column, hier is geen beleid op te voeren. Want geld wint altijd.
dan nu de laatste reden: Drugskartels bestaan helemaal niet.
Follow the Money publiceerde een serie over de wereldwijde cokehandel en concludeerde dat er geen kartels bestaan maar er steeds tijdelijke of eenmalige samenwerkingsverbanden van verschillende groepen criminelen worden aangegaan tussen drugshandelaren wereldwijd. Geen vaste structuur, geen top of leiding die centraal aanstuurt. Dus is het een veelkoppig monster met de herstelcapaciteiten van zeesterren, en leguanen; haal de staart eraf, groeit ie weer aan. Een kop eraf? Er popt acuut een nieuwe op. Op zijn Hollands? Vechten tegen de bierkaai.
Tot zover mijn visie op het ontwikkelen van beleid rondom drugscriminaliteit.
Althans, dat vind ik.
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
