Bij Op1 was gisterenavond een meneer te gast. Ongevaccineerd, negatief getest, maar alsnog op 1,5 meter gezet, want “Je weet maar nooit”. Met instemming van de betreffende gast overigens, maar dat neem ik hem niet kwalijk. De redactie van Op1 wel. Want we hadden toch afgesproken dat, indien we een QR code konden laten zien we overal welkom waren? Toch?
Nou niet dus! De redactie vond het een goed plan de gast aan tafel te weigeren.
Dit terwijl de gast natuurlijke immuniteit geniet omdat hij corona heeft doorgemaakt. Dat was ook gebleken uit serologisch (bloed-) onderzoek. Toch verklaarde de presentatie de man tot paria, en ging er trots op dat men deze meneer zover had gekregen daarmee in te stemmen. De tafel vol medici, zelfs een lid van het OMT zat er, deed niets om dit onrecht recht te zetten. Dat je er de “Zie je nou wel” community nog meer munitie mee geeft en het wantrouwen in de overheid of te nemen maatregelen ermee ondermijnt, lijkt iedereen een zorg te zijn.
En Angela de Jong had het ook gezien, zo bleek vanmiddag uit haar column.
En het kon haar goedkeuring wel wegdragen zo bleek uit de strekking van haar column. Dit was de toekomst! Weg met al dat ongevaccineerde tuig. Die moeten, aldus Op1 gast René Mioch, allemaal maar in Staphorst gaan wonen. Het door mij geleverde commentaar op de column van de Jong haalde het niet. De moderators van het AD kozen duidelijk voor de commentaren van de voorstanders van tweedeling. Want er stonden ook wel commentaren van eerlijkdenkenden maar die waren toch ruim in de minderheid.
Mij maakt het kwaad, want dit was niet de afspraak.
Hoe we de oplopende besmettingen, opnames en doden moeten indammen weet ik niet en heb ik ook niet echt een mening over. Want maatregelen alleen voor ongevaccineerden zie ik als onuitvoerbaar vanwege de onmogelijke handhaving. Regionale maatregelen zou een mogelijkheid zijn, maar wil het kabinet daar wel aan? Vandaar dat ik me geen mening vorm maar afwacht. Wel maakt de handelswijze van Op1 en de daarover verschenen column van de Jong me kwaad. Want wat je zo feitelijk communiceert is dat we in Nederland allemaal gelijk zijn, maar gevaccineerde mensen een beetje meer gelijk. En dat komt dan meteen aan artikel 1 van de grondwet. Immers, we hadden ongevaccineerd maar getest gelijk verklaard aan gevaccineerd.
Ik vrees met grote vrezen de komende maanden.
Want ga ik het nog meemaken dat er toch weer een deel van de bevolking uitgesloten gaat worden, in dit geval op medische parameters? Ik hoop hartstochtelijk van niet. Maar uitsluiten durf ik het, helaas, niet.
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
Pieter Omzigt heeft, wederom zou ik zeggen, demissionair premier Rutte in de tang genomen. Ditmaal over het toetsen van zaken aan de grondwet.
Want als het gaat om het inkomen van de Koning, toetst hij het vrijgeven van de gegevens eerst aan de grondwet.
En weigert die vervolgens vrij te geven met een beroep op de grondrechten die de grondwet de Koning toekent. Met name privacy, en een persoonlijke levenssfeer gelden in deze als argument om geen gegevens openbaar te maken.
Pieter Omzigt stelde vandaag dan ook een set interessante vragen over de huidige coronamaatregelen.
Namelijk, naast die over de wetenschappelijke onderbouwing en de handelswijze van landen als Zweden en Denemarken, waar maatregelen allang zijn afgebouwd en men toch veel betere cijfers laat zien als hier, die over een grondwettelijke toetsing nu de demissionair premier heeft aangetoond dat hij weet heeft van de mogelijkheid om maatregelen te toetsen aan de grondwet, en die toetsing wel toepast als het gaat over de persoonlijke levenssfeer van de Koning. In gewone mensentaal: Hij grijpt ‘m bij zijn kloten en draait ze net zolang naar rechts totdat Don teflon Mark Rutte hem uitlegt waarom voor de Koning wel aan de grondwet wordt getoetst, maar voor diens onderdanen die toetsing niet plaatsvindt.
U kunt zich voorstellen dat deze VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, een klein vreugdedansje maakt.
Want nu is toetsing van de coronamaatregelen aan de grondwet nog lang geen feit, maar eindelijk is er een parlementariër die er naar vraagt. Een volksvertegenwoordiger die die vragen stelt die al veel mensen stelde, maar nooit beantwoord werden. Ook de toeslagenaffaire en of je kinderen vanwege financiële problemen van de ouders eigenlijk wel uit huis mag plaatsen komt voor een dergelijke toetsing in aanmerking.
En waar stopt beleid en begint het misbruiken van macht?
Het gemak waarmee de achtereenvolgende kabinetten Rutte beschikken en beslissen over het leven van degene die zij horen te dienen, begint hele enge trekjes te vertonen. Waar eindigt beleid en begint machtsmisbruik? Want of je nou praat over jeugdzorg, de wet Damocles, de toeslagenaffaire of de zorgverlening aan de kwetsbaarste mensen binnen onze samenleving, Rutte heeft inmiddels wel 1 ding bewezen: Hij houdt er zowat een fetish op na waar het het pakken van kwetsbare of kwetsbaar gemaakte mensen betreft. Of je nou gepensioneerd bent, gehandicapt of tachtig euro te weinig hebt overgemaakt aan de kinderopvang. In de Rutte fuik gevangen, kom je er niet snel meer uit. Ja, of veel slechter als je erin ging.
Althans, dat vind ik.
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
En gelukkig maar, zo kan ik eindelijk zeggen. Gelukkig maar, omdat ik me als mensenrechten ambassadeur voor notabene de VN, weleens het ongemakkelijke gevoel heb onderdrukt om keihard van de toren te schreeuwen dat dit allemaal zo echt niet kan. Vandaag neem ik u mee in mijn overwegingen waarom ik dat tot nu toe niet heb gedaan, maar vandaag de dag toch echt hardop durf te roepen: Onze grondrechten worden ingeperkt, en niet zomaar een beetje ook.
Vechten deed ik in stilte, omdat het, voor mijn gevoel niet anders kon.
Ik kom op voor de mensenrechten van mensen die vallen onder het aanvullende mensenrechtenverdrag gehandicapten. En sinds maart vorig jaar zijn mij een aantal zeer schrijnende situaties voorgehouden, vaak met steeds dezelfde 2 vragen; Mag dit, en kunt u helpen er iets aan te veranderen. Op de eerste vraag had ik meestal geen antwoord, omdat ik het niet wist. Mijn rechtsgevoel en het gestelde in het aanvullende mensenrechtenverdrag gehandicapten zei dan wel van niet, maar daar staat geen letter in over een wereldwijde pandemie, of wat te doen als je land in een soort van permanente noodtoestand terecht zou komen.
Eerst laat je het, net als de rest, gelaten over je heen komen, vervolgens twijfel je jezelf suf want wat weet ik nou van virussen, pandemieën of maatregelen om die twee te bestrijden. En ik heb, nog altijd, voldoende vertrouwen in ons land, onze democratie en onze rechtsstaat om ervan uit te gaan dat de genomen besluiten zijn genomen in ons aller belang, op basis van de beste informatie beschikbaar op dat moment. En ze leken te werken ook. En moest er dus dringend iets veranderen aan de situatie van een individu, in een specifieke situatie, hielp ik dat voor elkaar te krijgen. Maar zonder daar dus veel ruchtbaarheid aan te geven. Gewoon, brief schrijven, nog eens, desnoods een derde, gevolgd door een boze vierde of vijfde. Net zolang totdat er resultaten werden behaald. Altijd in volledige samenwerking met de belanghebbenden, zoals ouders, broers of zussen, opa’s en oma’s. Veel bellen hielp, in combinatie met voornoemde brieven en heel soms een dreigementje van een advocaat of jurist, hielp ook enorm.
En ik heb mijn oren en ogen echt niet in mijn kontzak zitten. Ik zag en zie heus wel dat er fouten worden gemaakt.
Hugo de Jonge die te snel iets roept, Jaap van Dissel die totaal zit vastgeroest in zijn “Grote druppel adagium”, het teveel spelen van de angst kaart. Ik stond er niet verbaasd van dat mensen gingen denken dat ze voor de gek gehouden of zelfs onderdrukt werden. De hele situatie rondom coronageddon schreeuwde om meer uitleg, onderbouwing en goede communicatie. Een van de grootste fouten is in mijn ogen dan ook de communicatie geweest. Wat niet is gebeurd is dat we ergens in gerommeld zijn. Ik ben ervan overtuigd, en ik weet dat dat in veel kringen toch echt anders wordt gezien, maar dat zij dan maar zo, dat iedereen heeft gehandeld met het algemeen belang voor ogen en het hart op de juiste plek. En dat zo de maatregelen tot stand zijn gekomen en ons hebben gebracht waar we nu zijn.
Toch worden onze grondrechten nog altijd ingeperkt, en hebben de eerdere inperkingen flinke schade aangericht.
Maar pas vandaag, na het terugkijken van de livestream van het kort geding dat een collectief onder leiding van een Bredase advocaat, had aangespannen tegen de Staat om de QR code maatregel te laten opschorten hangende een bodemprocedure over de rechtmatigheid van die maatregel, besefte ik me pas goed dat de Staat heeft gekozen om voor zoveel mogelijk mensen, zoveel mogelijk bewegingsvrijheid mogelijk te maken, door de maatregelen zo in te regelen als nu het geval is. Nog steeds denk ik wel dat ze het overdrijven, maar niet dat ze dat doen om moedwillig vaccinatie af te dwingen of mensen uit te sluiten. Met de kennis van nu zou het zeker beter kunnen, maar je moet onze beslissers ook wel de ruimte geven uit hun eigen angstpsychose te komen. Wat ik bedoel te zeggen is dat komende maanden het beleid er alleen maar beter, reëeler en beter onderbouwd van gaat worden als blijkt dat grote besmettingsgolven uitblijven. Want dat langzaam maar zeker iedereen kennis zal moeten gaan maken met het virus, en dus besmetting moet gaan oplopen is, volgens mijn overtuiging, evident om de bevolking echt te beschermen tegen dit nieuwe coronavirus. Zo gaat het al zolang de mensheid bestaat. We bouwen weerstand op door in aanraking te komen met onwelgevallige ziekteverwekkers. Vaccins zoals we nu bijna allemaal hebben genomen zorgen slechts voor een zachte landing. Een vermindering van de zwaarste gevolgen.
De Staat erkend, bij monde van de landsadvocaat, dat onze grondrechten worden beperkt door de maatregelen rondom corona
Tijdens het kort geding was daar helemaal geen discussie over. De Staat erkende volmondig dat er aan de grondrechten getornd is. Zij hebben daar, mede op basis van een OMT advies, met invoering van de QR code maatregel zoveel als mogelijk, geprobeerd daar een eind aan te maken, althans voor zoveel mogelijk mensen, zoveel mogelijk bewegingsvrijheid te realiseren. De rechter heeft in kort geding in ieder geval, de maatregelen niet als onrechtmatig beoordeeld, en is het nu afwachten op de uitspraak in de bodemprocedure.
Ik hoop op twee dingen: Dat wij het volk stoppen met ons kwaad te maken op elkaar, en dat we niet weer een winter krijgen zoals vorig jaar.
Eigenlijk drie: Ik zou wel een uitspraak willen van de rechter dat het nu wel welletjes is geweest, en dat ze de meeste, zo niet alle binnenlandse maatregelen moeten schrappen, QR code toegang vrijwillig wordt, en ons laat terugkeren naar de situatie pre corona.
Want ik, een mening op persoonlijke titel, vind de mensenrechten inperkingen niet meer opwegen tegen de risico’s van het virus. Als VN ambassadeur spreekt ik mijn twijfels uit over het nut van de maatregelen, in die zin dat alles erop lijkt te duiden dat het een seizoensgriep is die weliswaar nu het seizoen weer meeheeft, maar nooit meer zoveel druk op de zorg zal leggen als dat er gelegen heeft. Onmogelijk, zo lijkt me, met zo’n hoge vaccinatiegraad als hier in Nederland. En wat betreft de niet gevaccineerden: Iedereen moet en zal, vroeg of laat, in aanraking komen met het virus. En dat is goed. En als jij je niet hebt laten vaccineren, ga ik ervan uit dat jij dat dan ook niet nodig hebt, en dus ook een laag risico loopt op opname in het ziekenhuis, laat staan de IC. Dat zie ik als vertrouwen hebben in je medemens. Zo heb ik wel meer gekke standpunten. Ik vind ook dat je als niet gevaccineerde voldoende keuzes hebt gekregen om toch mee te doen, en ben in die zin dan ook niet tegen de maatregel. Ik moet er als VN ambassadeur wel vanuit gaan dat wat de regering doet, zeker na een eerste beoordeling door een rechter, goed is. Zo werkt dat nou eenmaal. Vandaar dat ik twijfel aan het nut, maar dus niet zeg dat de maatregelen niet deugen. Wel constateer ik een duidelijke inperking van onze grondrechten, maar moet er vanuit dat de Staat inderdaad de beste uit twee slechte heeft gekozen.
Dat is een genuanceerd standpunt. En dat kan bijna niet meer in gepolariseerd Nederland.
Terwijl ik dit schrijf, liggen de diensten van Facebook eruit. En het schijnt allemaal hun schuld te zijn aldus een klokkenluider. Althans, waar het die polarisatie betreft. Facebook is verantwoordelijk voor 6% van al het geweld in de wereld. Je zou er haast accijns op heffen, het in een lelijke verpakking verpakken en zorgen dat het zo beperkt mogelijk bereikbaar maken. En uiteraard een banner erop: Let op, wij kunnen u opjutten. Want mensen opjutten is goed voor de advertentie views. Ja, ik verzin het niet.
Hoe dan ook, doe ’s lief, zou ik willen zeggen.
Want er met gestrekt been ingaan, is slecht één van de vele manieren van discussiëren, wil ik maar zeggen. En dan ook nogeens een manier waarmee je zuinig moet omgaan. Want het is allemaal een beetje omgeslagen van af en toe wel naar, waarom niet? En dat moest maar eens stoppen.
En zo heeft u eens mee kunnen lezen hoe ik in de wedstrijd zit. En we staan nog steeds met 3-0 achter, dus wees er gerust op dat ook post corona deze VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving met tanden, terug blijft bijten. Maar ook het likken bij de baas als best practice, niet onderschat. Het zal me een rotzorg zijn. Als het de positie van mijn doelgroep verbeterd, dan moet het maar. Je moet het alleen niet door de strot willen duwen. Met hapklare brokjes uit je hand laten eten gaat veel beter.
Dus heeft u een schrijnend probleem, laat het zeker weten. U hebt hier kunnen leren dat we genuanceerd met u samenwerken om uw situatie te verbeteren. En niet opgeven voordat voor u een maatwerk oplossing is gerealiseerd. En dat kost ook nog eens niks. En hopelijk heeft u mij dus snel niet meer nodig. Maar da’s logisch.
Althans, dat vind ik.
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
NSE ambulante begeleiding en VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving Stefan Vlaminckx zijn op werkdagen bereikbaar van 10 tot 22 uur. Geen gehoor? Spreek wat in.
Elke jeugdzorgprofessional heeft na het lezen van bovenstaande titel, de stoom alweer op druk, om bijna via de oren af te laten vloeien, maar ik meen het zo langzamerhand wel. Want dit blog gaat keihard opsommen welke misstanden ik zie, in dossier heb of heb gehad. Ook zaken die mij ter oren kwamen omdat iemand er bij mij aandacht voor vroeg, neem ik hier mee. Want de ellende stapelt zich razendsnel op.
“Omdat ik de macht heb dat te doen”.
Een GI, dat is in het beste geval degene die vanuit de jeugdzorg het beste moet zien te realiseren voor het kind waar het over gaat, uit het midden van het land, adviseerde de rechtbank aldaar een bepaalde richting te kiezen. De rechter beslist anders, namelijk dat er zo snel mogelijk omgang met de ouder moet starten, en als dat goed gaat er heel snel uitbreiding van de uren moet worden gerealiseerd, teneinde de band tussen ouder en kind zoveel mogelijk te herstellen, ondanks dat de eenzijdige vechtscheiding, dus door 1 vd ouders gevoerd, nog volop gaande is. Zoals u leest, noem ik niet het geslacht van kind danwel ouders, alleen naar de rechtbank kan geraden worden. Dat gezegd hebbende, wijst de rechtbank iemand uit mijn organisatie aan om die ouder kind omgang te monitoren. Daartoe stellen wij een summier voorstel op, maar botsen acuut op weerstand van de G.I. Omdat wij in overleg met de ouders willen blijven, komen we de G.I. zover mogelijk tegemoet. Als die echter na 1x ouder kind omgang de vechtende ouder steunt, tegen de uitdrukkelijke schriftelijke aanwijzing van de rechter in, in het verzet een volgende omgang te laten plaatsvinden, en vervolgens ook minne praktijken hanteert om ook ons in diskrediet te brengen en de hele uitvoering van de uitspraak op die manier saboteerde, wisten wij niets anders meer te doen dan de rechter van onze bevindingen en waarnemingen op de hoogte te stellen. Brief wordt niet gelezen door de rechter. Een rechter, ook als die jou heeft aangesteld, dient te worden benaderd via de advocaat van een van de ouders. Dat alleen al is in mijn optiek een gotspe en zou moeten veranderen. Lang verhaal kort: Ouderverstoting is gaande met grote psychische schade bij het kind als gevolg en een ouder die alle ruimte krijgt om de andere ouders in diskrediet te brengen, zonder enig bewijs, zelf nergens aan mee te werken en in samenspel met de G.I. zelfs onze duidelijke verslagen te framen als een onderbouwing van het standpunt van de G.I.. Dit laatste feit laten we echter corrigeren middels een brief via de advocaat aan de rechter. Maar dit dossier sleept zich nu alweer 2 jaar voort en ons bereikte een tip van een van de buren waar het kind woont, die ons zo verontruste dat wij ons ernstige zorgen maken, en dat is zacht uitgedrukt. Na het debacle zijn we nog op evaluatiegesprek geweest. Toen de vraag op tafel kwam waarom de G.I. zo gehandeld had kwam die met de uitspraak “Omdat ik de macht heb om dat te doen”. Onze tegenwerping dat het totaal tegen het belang van het betreffende kind inging, behoefde geen reactie vond de G.I..
Toen hadden wij er alle registers al voor open gehad, dit enorme onrecht te stoppen. Geen enkel resultaat heeft het opgeleverd. En u mag aannemen dat we elke mogelijkheid hebben benut.
Inmiddels bewezen de onderzoeken waaraan de ene ouder wel en de andere ouder niet had meegewerkt dat de meewerkende ouder prima in staat zou moeten zijn goed voor het kind te zorgen, terwijl het gedrag van de andere ouder alsmaar meer zorgen baart. De rechter doet niets als pappen en nathouden. Uit vragen aan experts, eigen ervaring en gewoon boerenverstand, maken wij op dat het betreffende kind met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, onherstelbare schade zal overhouden aan wat er is en nog gebeurt. En dat doordat één mederwerker jeugdzorg die op zijn pik is getrapt als de rechter zijn advies niet overneemt. Ik kan niet onder woorden brengen hoeveel woede dat bij mij oproept. Om over de verstoten ouder maar helemaal te zwijgen. Die is kapot gemaakt. Volledig onterecht kapotgemaakt.
In een ander dossier dat speelt ten zuiden van de grote rivieren, wordt op basis van een valselijk rapport van de jeugdzorginstelling, spoed uithuisplaatsing gevorderd en uitgevoerd. 30 dagen later draait de rechter dat terug. Maar toen was het kwaad al geschied.
Want tijdens de zitting na 30 dagen, komen de leugens uit het rapport waarop de uitspraak was gebaseerd, uit tot grote woede van de rechter. Ik heb nog nooit een rechter zo zien ontploffen tegen iemand als toendertijd. Dossier ligt een eind in het verleden. Maar toen was jammer genoeg het kwaad al geschied. Want in de periode van 30 dagen is een van de twee kinderen seksueel misbruik in het pleeggezin waar het verbleef. De betreffende instelling stuurde na de vernietigende uitspraak gewoon dezelfde medewerker naar de ouder en de kinderen als gezinsvoogd. “En dan mag ik zo iemand niet de hersenen inslaan als ze aan de deur staat.” aldus de betreffende ouder destijds.
Misbruikgeruchten, verhalen en vermoedens komen ook opvallend veel voor.
Met een landelijk netwerk van collega’s verzamelen en delen we alles wat ons bereikt waar het het misbruiken van kinderen betreft. Alles wat ik hoor geef ik door, al dan niet geanonimiseerd, aan een collega elders in het land. En wat die mij terugkoppelt is veel, eng en voor de gemiddelde mens niet te bevatten. Voor mij wel, want mij is het wel duidelijk dat we eigenlijk gewoon beesten zijn. En beschaving slecht een flinterdun laklaagje is. De betreffende collega bezweert mij dat alle bevindingen met de politie en justitie worden gedeeld zodra dat kan of nut heeft. Opvallend is daarbij dat in nagenoeg alle meldingen staat dat er een vorm van jeugdzorg is ingesteld. Dat verbaasd mij helemaal niks, daar ik zelf binnen ons, door jeugdzorg begeleidde gezin, volledig over het hoofd ben gezien, met nog altijd dramatische gevolgen voor mij. Met heel hard vechten ben ik er nog, en ik ga er enorm trots op dat ik niet zelf in het daderschap ben beland en me nu sterk mag maken voor de kinderen in dezelfde situatie zitten, als ik in mijn hele jeugd.
De toeslagenaffaire, waarbij ouders hun kinderen kwijtraakte omdat de Staat hen het onmogelijk maakte nog goed voor hun kinderen te zorgen, geeft precies weer waar het fout gaat in dit land.
Want maakt 80 euro niet over en je mag als fraudeur aangemerkt worden en tienduizenden euro’s aan terugvorderingen ophoesten, maar de ambtenaren, jeugdzorgprofessionals, bewindslieden, rechters en noem maar op, die kapitale blunders combineren met gedrag dat grenst aan het criminele, zijn niet aan te pakken. En ik heb van een officier van justitie geleerd hoe dat komt: ” Wij maken in ons land mensen verantwoordelijk voor zaken, en soms maken die fouten. En heel soms met gigantische gevolgen en schade. Dat dat kan gebeuren, moeten we accepteren anders kan de maatschappij niet functioneren.”. Maar wat als de controlerende en corrigerende machten niet of onvoldoende hun werk (kunnen) doen? Wat moet je dan als burger in de vermorzelaar van vadertje Staat? Ik zie toeslagen ouders in miljoenen stukjes uit de vermorzelaar komen en zich hervatten, zover, dat zij nog reëel het belang van hun kind voorop kunnen stellen. En ik zie doden vallen. Letterlijk. En levens in de knop onherstelbaar afbreken. En alles wat er tussenin zit.
Als laatste een voorbeeld van een werkend klachtensysteem met een duidelijke uitspraak dat de klager geheel in zijn gelijk staat en dat er voortaan anders gewerkt moet zorgen.
Een klachtencommissie van een regionale Veilig Thuis vestiging hier in Brabant, spreekt duidelijke taal: De klagende ouder is benadeeld en onterecht onheus behandeld en die werkwijze moet stoppen. Leuke brief met meer excuses als ik ooit in een officieel schrijven van een jeugdzorginstelling heb gelezen. Maar meer is het niet. Want er veranderd exact niks aan de houding en werkwijze van de betreffende veilig thuis organisatie. Totale verbijstering viel de klager ten deel. Ik heb wel geleerd hoe je nagenoeg iedere veilig thuis brief over een melding in de kiem kunt neutraliseren. Maar ik maak u niet wijzer als u al bent zonder dat ik er zeker van ben dat uw probleem op niets gebaseerd is.
Als we niet over de hele linie komen met een systeem van checks en balances dat zich er niet bij neerlegt, maar ook gewoon pijn doet als jij als professional faalt, zie ik het nooit meer goedkomen.
Als voorbeeld de G.I. uit het eerste voorbeeld: Die verdiend een tik op zijn vingers, om eens understatement te gebruiken. Maar ook de rechterlijke macht mag hierop aangesproken worden. En dat kan nu niet. De rechter vertrouwd blind op de producties van jeugdzorg. En dat kan ook niet anders omdat de rechtspraak anders vastloopt. Toch zit er een fundamenteel probleem, met soms dodelijke consequenties, die je niet kan inperken met een vaccinatie of lockdown. En met een pistool of knuppel mag niet, al zouden veel van de benadeelden dat dolgraag willen. En die gedachte achter het gevoel van machteloosheid is heel begrijpelijk.
Althans, dat vind ik.
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
