Maand: januari 2022

Tahmina Akefi, partner van wijlen Peter R. de Vries, is niet zomaar “de vrouw van”, maar degene die ons laat zien, wat wij tot nu alleen hadden gehoord.

De slachtofferhelper en crimefighter met een mening over alles en de vasthoudendheid van een pitbull.

Zo kennen wij Peter allemaal. En bij leven hoorde je weleens een gerucht dat het een enorme lieve en gevoelige man was maar geloven deed je het niet. Toen na zijn overlijden echt ieder familielid, kind, vriend of vriendin zich in haast lyrische bewoordingen uitlieten over al zijn lieve, mooie en zachte kanten, dacht je wellicht ‘ach ja, over de doden niks dan goeds’. Maar heb je gisterenavond Vertrouwelijk, de docu over hoe Peters verloofde Tahmina Akefi, hun relatie, leven en zij de periode na de aanslag beleefde, dan weet je nu: Al die verhalen waren dus hartstikke waar! Ik vond het een prachtige documentaire, die maar een doel had: Ons eenmalig laten zien wat Peter zelf het liefst verborgen hield. Wat voor man is hij thuis?

Dolf Jansen, vriend van Tahmina Akefi, verwoordde het heel mooi on stage

Hij kwam eten bij Tahmina, en die deelde mede dat er “Nog iemand zou komen eten”. Dolf komt de woonkamer binnen en ziet daar Peter staan. Zonder rechthoekig kader vd randen van de tv om zijn hoofd. Oprecht in hem geïnteresseerd, nergens een mening over en liet hem steeds uitpraten. “Een oprecht vriendelijke vent”. 30 pagina’s materiaal over de Vries zo de vuilnisbak in want “Dat materiaal kan ik nou niet meer gebruiken.”. De kracht van ontmoeten, wil ik maar zeggen.

En ze loste meteen mijn vraag op uit mijn column na de aanslag, geschreven aan Peter.

Na zijn overlijden schreef ik in dit blogbericht over mijn twijfels ten aanzien van zijn beveiliging. Maar dat loste deze docu, beter, Tahmina zelf in een keer voor mij op. Want dat hij geen persoonsbeveiliging wilde, snapte ze. Je levert al je vrijheid in. “Maar laat dan je vaste routes beveiligen” suggereerde ze nog. Maar dat ging ‘m niet worden, aldus Peter. “Het is alles of niets”. Dat illustreerde ze met een mooi voorbeeld: Peter moest op gesprek bij de NCTV, Nationaal Coördinator Te weinig Veiligheidsmaatregelen voor een bespreking over zijn veiligheid. Onder het gebouw van de coördinator falend beveiligen, zit een parkeergarage. Toch moest Peter 500 meter verderop parkeren. Geen plaats voor hem in de garage. Het falend systeem in twee zinnen.

Kortom, het was het mooiste tv programma/docu over Peter R de Vries dat ik gezien heb.

En ik heb ze allemaal gezien. Daarom adviseer ik u van harte aan Vertrouwelijk terug te kijken via uw tv decoder of via NPO tv app. Want u zult het met mij eens zijn: Liefde overwint alles. Zelfs Peter R de Vries. En dat kunnen zijn aanslagplegers en diens opdrachtgevers niet zeggen. Die hebben zich alleen maar nog belachelijker gemaakt. Ik wens Taghi vele visitaties en weinig echt menselijk contact. Gaat ie die vinger in zijn hol 3x per week, vanzelf waarderen.

Tahmina, dank je wel!

Althans, dat vind ik.

Afgelopen week viel ie keihard van zijn voetstuk: Nationale knuffelmarokkaan Ali B (ouali). Zijn artiestennaam had ie in ieder geval gekozen met vooruitziende blik.

Bouali blijkt een typische #metoo-er

Want ik twijfel niet aan de over hem vertelde verhalen. Allereerst omdat Tim Hofman zijn werk uitstekend gedaan heeft. Maar vooral, omdat twee dames onafhankelijk van elkaar eigenlijk dezelfde modus operandi (criminele werkwijze) bloot leggen. Onafhankelijk van elkaar. En daarmee vind ik het zogenaamde schakelbewijs wel rond.

Het verdriet, de pijn en schaamte, maar vooral de levenslange schade zijn groot.

En dat allemaal omdat wij, het publiek, hem zo hoog op het schild hebben gehesen dat hijzelf is gaan geloven in zijn eigen onaantastbaarheid. Het doet mij denken aan de vele, met name, jonge meiden die menen dat wat bekende mensen op de socials laten zien, het werkelijke leven is. Rolmodellen als Isa Hoes, en Doutzen Kroes hebben zich daartegen ook al meer als eens uitgesproken. Ook Nikki ‘Tutorials’ de Jager maakt zich sterk voor het “Wees jezelf” adagium.

Bouali vindt zichzelf ook zichzelf

En dat is heel verdrietig. Dat je zo megalomaan bent geworden dat wat jij doet, jouw nieuwe normaal is. Ook voor de Marokkaanse gemeenschap in Nederland is hij niet bepaald voorbeeld. Want zo heeft zijn moeder hem zeker niet opgevoed. En het is nou ook niet bepaald volgens de de richtlijnen van het geloof.

Zijn Videoland docu is inmiddels verwijderd

Zijn muziek is in de ban gedaan. Net als die van Borsato overigens. En is dat terecht? Gezien het schakelbewijs van meerdere onafhankelijke verhalen lijkt me dat wel. Wel hoop ik erop dat er snel een rechter gaat kijken naar de bewijslast. Dat is wel zo goed, zeker voor de slachtoffers.

[sg_popup id=1254]

In deze prestatiemaatschappij, waarin liefst ieder dubbeltje een kwartje moet worden, is er maar bizar weinig waardering voor hen die met hun handen, hun brood moeten verdienen. En dan vooral van hen die dat niet hoeven. Wat al die door-gestudeerden een beetje over het hoofd zien, en waarom men er zo ontzettend naast zit, leert u vandaag door dit blog te lezen.

Waarom moet de een het doen met het minimum loon in een cruciale functie, terwijl de misbare breaustoelverslijter een ton euro per jaar verdiend?

Ik leerde al vroeg in het leven, je kunt de arbeidsmarkt in 2 groepen verdelen: Handjes en breintjes. En meestal kan een handje geen breintje worden. En andersom eigenlijk ook niet.

En zo slecht als een handje precies weet wat al die breintjes doen, zo gemakkelijk zou een breintje moeten kunnen begrijpen wat een handje doet: Want alles wat een handje maakt, repareert, onderhoud en eventueel sloopt, is concreet. Je kunt het zien, je maakt er gebruik van of je belt een handje als het stuk gaat. Niks krijgt een breintje gerealiseerd, zonder dat de handjes er bij betrokken zijn. Dat is andersom wel anders.

[sg_popup id=1271]

Dat gegeven maakt het best wel vreemd dat een schoonmaker, liefst tegen minimum loon, cruciaal werk geacht wordt te komen doen, terwijl een bureaustoelverslijtende medemens een ton euro per jaar mag bijschrijven met een leidinggevende functie. Eigenlijk is dat niet uit te leggen.

De doorgestudeerde medemensen zullen aanvoeren dat zij er dan ook extra lang voor op school of universiteit hebben gezeten.

Wat feitelijk een drogreden is. Want iets doen waar je al goed in bent, is nou niet bepaald een topprestatie. En daarbij komt dat het gemiddelde handje zeven lange jaren het door hem gekozen vak moet hebben uitgeoefend om zich het vak helemaal eigen te maken. Dus zoveel tijd extra, leren die breintjes nou ook weer niet. En daarbij, blijft zo’n breintje afhankelijk van de handjes om überhaupt wat te kunnen doen. Of het nu gaat om het schoonhouden, opbouwen, onderhouden of produceren van alles rondom zijn of haar werkplek, het doet er niets toe. Bij alles zijn de handjes in deze maatschappij onontbeerlijk.

Waarderen kun je leren, of door je strot geduwd krijgen.

U zou het herwaarderen van het werk van de handjes, die uw werk mede mogelijk maken, zelf ter hand kunnen nemen. Bijvoorbeeld door een beter tarief voor uw schoonmaakploeg te kunnen betalen. Maar soms, heel soms, krijgt u het gewoon door uw strot geduwd. Hoe vraagt u zich af? Hier volgt een leuke anekdote: Jan is zzp’er in het klassieke loodgieterswerk. Dientengevolge plaatst hij regelmatig gas combiketels zowel privé bij mensen thuis, als bij bedrijven, groot en klein. En op een dag belt ene meneer de Bruin hem ‘s-avonds laat met de mededeling dat zijn combiketel de geest gegeven heeft, en zijn gezin met kleine kinderen morgenvroeg toch echt warm water nodig heeft. Jan, die de naam wel bekend voorkomt, maar niet terug kan vinden in zijn klantenbestand, vraagt meneer de Bruin naar het merk en type ketel, de leverancier, en als hij verneemt dat de ketel elders is aangeschaft, waarom de leverancier niet is ingeschakeld. De Bruin verteld hem dat de leverancier onbereikbaar is, en hij nogal omhoog zit en daarom lokaal is gaan rondbellen. Jan belooft zo snel mogelijk te komen, maar vertrekt niet eerder als dat hij eerst de Bruin heeft gegoogled. En dan komt het aapje uit de mouw: Meneer de Bruin blijkt Mr. de Bruin te zijn, de advocaat van zijn inmiddels ex vrouw, waarvan hij vijf jaar eerder gescheiden is. Diezelfde Mr de Bruin had destijds al enorm zijn irritatie gewekt omdat hij voor een uurloon van € 220,- briefjes produceerde van een paar regels vol met juridische bla bla, die hooguit tien minuten werk hadden gekost. Maar Jan, die zijn vrouw’s advocaat betaalde, kreeg wel een uur werk gefactureerd van Mr de Bruin.

Uiteraard had Jan destijds gewoon betaald, want dan had hij het maar beter moeten afspreken, maar nu was dan toch het moment daar dat hij Mr de Bruin met gelijke munt kon terugbetalen. In Jan zijn algemene voorwaarden, gepubliceerd op zijn website, staat dat opdrachten worden uitgevoerd volgens het vastgestelde uurloon, en dat daarbij geldt dat er altijd tenminste 1 heel uur moet worden afgerekend. En aangezien het Mr de Bruin niet nodig leek vooraf te informeren naar de kosten, noch daarover iets af te spreken, had Jan buitengewoon goede zin toen hij aanbelde bij de familie de Bruin.

Binnen een kwartiertje had Jan de slecht onderhoudde ketel weer aan de gang. De ontsteker was zo vervuild geraakt, dat de vonk niet groot genoeg was om de brander te ontsteken. De Bruin bedankt hem hartelijk, tekent de opdrachtbon en verneemt van Jan dat hij de factuur zo snel mogelijk zal toesturen. De volgende ochtend op weg naar zijn eerste klus, gooit Jan een envelop met zijn factuur en zijn algemene voorwaarden in de brievenbus van Mr de Bruin. Die belt dezelfde dag nog om verhaal te halen. Want € 220,- ex BTW voor nog geen kwartiertje werk, vond de Bruin toch echt te gortig. Als Jan hem heeft uitgelegd dat hij hetzelfde gevoel kreeg toen hij vijf jaar daarvoor de factuur van de Bruin ontving, en hij daarom bij het vaststellen van het uurloon voor dit spoedklusje, het redelijk gevonden had eenzelfde uurtarief in rekening te brengen als de Bruin hem destijds had gevraagd. Toen de Bruin aankondigde er werk van te zullen maken wenste Jan hem succes. “Een van je collega’s heeft mijn algemene voorwaarden zo opgesteld dat er geen haar tussen te krijgen is, en dus ga jij mij gewoon betalen. Dat beloof ik u.”. Toen Jan na de betaaltermijn van dertig dagen niets had ontvangen stuurde hij een eerste herinnering, daarna een tweede gevolgd door een eerste aanmaning. Meer was niet nodig; Betaling geschiedde voordat de laatste aanmaning de deur uit was.

Het wordt hoog tijd dat we mensen die werken met hun handen, beter gaan leren waarderen. Want u kunt niet zonder.

En omdat schrijver dezes er nogal eens tegenaan loopt dat met name hoog opgeleide mensen neerbuigend praten over, en neerkijken op mensen met een beroep waarbij je handen je werkgereedschap zijn, leek het mij toch eens tijd u te confronteren met een wellicht ongemakkelijke waarheid: Als de handjes stoppen met werken, ligt binnen 5 tot 7 dagen de gehele economie op zijn gat. Vooral door de kettingreactie van ongerepareerde zooi. Want niet dat ene kapotte onderdeel veroorzaakt een ineenstorting, maar veroorzaakt wel dat iets anders daardoor niet door kan gaan. Wat vervolgens weer zorgt dat een volgend proces niet meer werkt, dat daarop weer schade oploopt en vervolgens de volgende functie onuitvoerbaar maakt…. enzovoort enzovoort. Ik zou proberen dat vooral niet te vergeten, als u weer eens praat over het opleidingsniveau van uw kind of op een feestje de draak steekt met kinderen van het vmbo-t.

Althans, dat vind ik.

[sg_popup id=1254]

Wij, de ouders van nu, hebben het uitstekend gedaan hoor! Ons kind goed geleerd dat wij iets anders is dan zij, de schooljuf goed doordrongen van de noodzaak in te grijpen, bij de minste of geringste rimpeling in de schoolcarrière van onze bloedjes van kinderen. En zo hebben wij er samen voor gezorgd dat de meest kwetsbare leerling in de klas het haasje is.

Want als ons kind onvoldoende presteert, dan ligt dat altijd ergens aan, behalve aan het feit dat ons kind de capaciteiten helemaal niet heeft.

Wij, de generatie zacht, doen iets wat de generaties voor ons niet in hun hoofd haalde. Namelijk, kwartje worden koste wat het kost. Die leg ik even uit. De uitdrukking Van een dubbeltje een kwartje worden, wordt nu niet meer gebruikt. Vroeger luidde die uitdrukking: Je kunt als dubbeltje nooit een kwartje worden. Wat wil zeggen dat de zoon van een timmerman nooit een advocaat kon worden. Nou, dat zullen wij nog weleens zien, moeten de ouders van nu gedacht hebben. Want tegenwoordig, lijkt wel, moeten alle dubbeltjes kwartjes worden. En daar hebben wij als ouders een ware monster strategie voor uitgedacht. Want, gaan jullie als ouders, want kinderen zijn wat dat betreft veel reëler, voor een havo vwo advies voor jullie basisschoolboefje, dan zal ie godverdomme ook een havo vwo advies krijgen ook. En stel dat dat halverwege groep 7 of ergens in groep 8 dreigt te gaan mislukken, dan gaat eerst uw oogappeltje door de mangel. Want in een eerstegraads verhoor waar de KGB ooit van zei, dat nooit meer, wordt uw kleine perfectie doorgezaagd over de oorzaak van zijn dalende cijfergemiddelde. En die kleine terrorist van u voelt al snel: Iemand moet de schuld gaan krijgen. En dus wijst hij snel zijn irritante achterbuurman in de klas aan. Want die is altijd heel irritant druk aanwezig. Lukt dat niet, dan gaat de volgende fase van the war on schools van start. Een huiswerkbegeleider wordt ingehuurd, met niets minder dan de opdracht op zak om het kleine prinsje desnoods om te martelen naar havo-VWO-er. Lukt het dan alsnog niet, dan lag het allemaal aan de kwaliteit van de school, of de huiswerkbegeleider. Wat ik al zei, anders krijgt iets of iemand anders de schuld hoor. Want dat het middelpunt van ons universum wellicht de capaciteiten helemaal niet heeft en die ook nooit zal krijgen, bestaat in onze nooit-geen-klappen-gekregen-hoofdjes, simpelweg niet.

En dat moet heel snel veranderen, want wij maken schade. Grote schade.

Want als jij als ADHD-er in een klas zit van een gewone basisschool, dan kan ik jou op een briefje geven: Het is een kwestie van geduld. Rustig wachten op de dag. Dat de school jou aan de pillen wil. Dat de juf jou aan de pillen wil. En dat was in mijn basisschooltijd wel anders. Ik heb, om u dat goed uit te kunnen leggen, 2 fictieve leerlingen bedacht. Een jongetje en een meisje. Stuiterbal en kriebeltrutje. Beide mogen probleemleerlingen heten. Om u vooraf een idee te geven van de ernst: Stuiterbal is een klassieke adhd-er. kriebeltrutje heeft een veel moeilijker te duiden stoornis. de kenmerken zijn dat ze manipulatief is tot op het bod. lijkt promiscue gedrag te tonen. En kan superdramatisch huilen om niks. Nou, eind jaren 70 bestond ADHD nog niet. Je was gewoon druk. Toen ging onze leraar daar gewoon mee om, door stuiterbal gewoonweg af en toe een rondje te laten rennen rond de school, hem laten lopen om iets van kantoor te halen of hem voor een paar uur in de groep van juf Marianne te laten meedraaien, omdat juf een klik met hem heeft en hij bij haar echt stukken rustiger is. Stuiterbal is redelijk probleemloos door de basisschool gekomen. Er klaagde weleens een ouder, dat haar kind er last van had. Maar destijds was het dan: Jammer joh, ook drukke kinderen horen erbij. Je went er maar aan. Dat was met kriebeltrutje wel anders hoor. Daar werd direct van gevonden dat er onderzoek moest komen naar het waarom achter dit bizarre en schadelijke gedrag. Lopende het onderzoek bleef zij gewoon in de klas. Het hele schooljaar, en het daarop volgende schooljaar tot de herfstvakantie bleef zij bij ons. Een gigantisch slechte thuissituatie vol met geweld, misbruik en verwaarlozing, lag ten grondslag aan haar gedrag. Toen ze over kon naar een pleeggezin en andere school, pas toen ging zij uit ons midden weg. Met name haar gedrag zorgde voor een hele serie klachten van andere ouders, maar onze leraar lulde zich de blaren op de tong. tegen het meisje, haar slachtoffers en alle klagende ouders: Wij doen er alles aan, en ze gaat ook heel langzaam vooruit hier, maar zeker niet eerder naar gespecialiseerde zorg en of onderwijs, als dat alle onderzoeken waren afgerond. En die werden veel op school afgenomen omdat de ouders niet meewerkten. De manier waarop wij daar nu mee omgaan, is niet alleen schadelijk voor het probleemkindje. Maar juist ook voor je eigen kleine superman. Hoe dan, zult u vragen? Gewoon doorlezen!

In deze eeuw van het stijgende water, gaat het wel een beetje anders. Want wij, The parents from Hell, zullen jou weleens vertellen als basisschoolleerkracht, hoe je zulke varkentjes wast.

En zo kan het dus voorkomen dat jullie als rechtgeaarde ouders, bij juf bezemsteel op het matje moeten komen.. En die draait er niet omheen: Uw door uw ouders met mama’s 3D printer uitgeprinte exemplaar, moet aan de harddrugs. Ritalin, of je komt er niet meer in. En daar moet eerst een psychiater wat van vinden. Die moet dat ook nog eens melden bij Veilig Thuis. Kortom, zo slipt je jeugdzorg ook best snel dicht. Naast de funeste marktwerking. Dus, niks een onbezorgde basisschooltijd voor stuiterbal, en al helemaal niet geaccepteerd als zijnde iets wat er gewoon bijhoort. Want ook drukke kinderen hebben een plek in het midden van de maatschappij nodig. want dat is nou een inclusieve samenleving. Andersom werkte trouwens ook. In onze basisschooltijd bleven veel meer kinderen gewoon op de basisschool. Dat kantelde vanaf begin jaren 80 vorige eeuw. En dat allemaal met ouders die niet assertief maar agressief jou wel even zullen vertellen hoe jij je werk moet doen. JaJa, wij zijn er mij een. En u werkt als school vandaag de dag maar beter mee. Want anders neuken wij u de moeder bij de rechter.

Om maar helemaal te zwijgen over het meisje uit dit verhaal.

Want dat het gedrag van ons meisje zeer ernstig te noemen was, is iedereen het over eens. Hoelang ze dat op school dienen te tolereren, Zou tot grote discussie leiden tussen de groep Toen, en de groep Nu. Want als jouw championsleague studentje een keer thuisgekomen is met het verhaal dat ons trutje in zijn broekje heeft gezeten, dan belt ma niet even met school voor uitleg. Welnee, dan bestaan leeftijd, kind zijn en tolerantie niet meer. Dan is het kind gewoon een viezerik die je achter een hoog hek dient op te sluiten. En regel jij als school in goed overleg niet direct crisisopvang, dan blijft het kind maar thuis. Hoe onveilig het daar dan is ook. Want zo gaat het. Zo denkt u als gemiddelde broekrok moeder en societyshop vader. Ik loop al heel mijn volwassen leven tegen dit soort vooroordelen aan. En in mijn geval nog geheel onterecht ook. Maar het meisje uit dit verhaal, dat net zo oud is als ik, en helemaal niet bij mij op school zat, maar wel bij mij in de straat woonde ooit, benoemd dat jaar van onderzoek en ondersteuning, in de schoot van haar vriendjes en vriendinnetjes op de school waar ze ook allemaal naar toegingen, het beste jaar van haar leven. Ze wordt dit jaar vijftig. Voor mijzelf geldt hetzelfde. Mijn basisschooltijd was de mooiste tijd van mijn leven. Ook omdat de school het nooit heeft opgegeven te blijven zoeken naar het waarom van mijn toestand. En ik vertoonde geen heel afwijkend gedrag. Sterker, u zou jaloers ervan worden. Want ik heb weleens de hele dag, of geslapen op school of naar buiten zitten staren. Kortom, mijn leraar wist, de 12 sommen met het geleerde van vanmiddag gaat hij slecht maken. En diende als leidraad voor de bijspijkeruurjes die ik genoot. Zo gezegd zo gedaan, en ik krijg ook het opdrachtvel met 12 sommen erop. nogmaals, niet een keer op het bord gekeken. Maar alsnog alle 12 goed. Ik had dan ook een VWO advies als je CITO zou volgen. Ik ben begonnen op de Ivo Mavo, en na het tweede jaar naar de LEAO uitgestroomd. Vervolgens MBO detailhandel gedaan. Daar zette ik en de man die nu de baas van Hunkemöller Nederland is, een absoluut record neer: Examens waar je twee of tweeenhalf uur over mocht doen, hadden wij in nog geen 45 minuten af. En met hoge eindcijfers, je wil het niet weten. Nou, en met alleen die diploma’s op zak heb ik vorige maand als co-auteur mijn eerste wetenschappelijke publicatie uitgebracht. Ik kan dat wetenschappelijk engels amper lezen. Maar dat co-auteurschap pakt niemand me nog af. En dat lieve prestatiemaatschappij papa’s en mama’s, zo zou u het ook eens moeten doen.. In het volgende blog waarom met je handjes werken, ondergewaardeerd is, en hoe denigrerend dat is. Want niet alleen op school zijn jullie arrogant. Dat leest u later in de week. tot dan!

Althans, dat vindt ik.

Correctie: per abuis vermeld ik hier dat Janneke in zorg stage loopt en dat is niet zo. Toch laat ik de column verder gewoon staan, omdat het niet erkennen van fouten maatschappijbreed voortkomt en Jannekes prestatie om voor heel mensen de fout te vertellen ook niet is aangetast. Dus waar u zorgheld leest, moet u held lezen. Ja hoor, ook deze blogger maakt weleens een fout. Excuses aan Janneke en een vette knipoog naar alle lezers. Want zo los je dus fouten op.

In deze open brief aan jou, laat ik onhelder wie jij precies bent, want dat is niet heel relevant. Mocht je na publicatie zeggen van “Joh, kan mij het schelen”, dan zal ik een van je social media kanalen toevoegen aan dit stuk. Wel ga ik al mijn lezers vertellen dat je stage loopt in de zorg, en wat daar gebeurt is. Want dat is een van de meest schokkende gebeurtenissen, die ik sinds mijn start in de zorg in 2012 heb meegemaakt. Bent u als lezer zorg hotemetoot of zorgheld? Blijf vooral lezen!

Stage lopen dus, in een zorginstelling. Een best spannende periode, lijkt mij.

Want dat heeft Rutte slim bezuinigd: Je wordt weliswaar onder begeleiding, meteen in het diepe gegooid. Dat betekent dus kaders, protocollen, administreren en daarnaast ook nog iets met mensen en voor mensen doen. Jij leert nu waarom er kaders en protocollen zijn. En hoe die van levensbelang kunnen zijn. Wat je meteen al leert is, waar gewerkt wordt maakt men fouten. Tot zover niks nieuws onder de zon.

Maar nou komt het: Want wat las ik in een bericht dat je gepost hebt op je social media?

Schrik vooral niet lieve mensen, maar je had tijdens je werk een kleine fout gemaakt, die gelukkig weinig of geen negatieve gevolgen heeft gehad voor de betreffende zorgontvanger(s). Nou is zo’n stageperiode ook bedoeld om het werk te leren doen met zo min mogelijk fouten. Maar als ik vandaag stage ga lopen bij Tesla, kan ik volgende week nog steeds geen perfect gebouwde Tesla afleveren. Tesla zelf ook niet, maar dat even terzijde. Je draait mee met ervaren collega’s in de zorg, juist omdat die het klappen van de zweep kennen. En jou kunnen behoeden of corrigeren bij fouten die gemaakt worden.

Nou is fouten maken in de zorg lang niet zo’n groot probleem als fouten toegeven in de zorg.

Want “fouten bekennen, is claim erkennen” aldus de algemene consensus bij de gemiddelde hotemetoot in zorgland. Dus je zou verwachten dat wordt uitgelegd wat er potentieel aan dood en verderf had kunnen ontstaan, hoe jou ervaren collega’s dat hebben voorkomen en hopelijk ook hoe jijzelf ervoor kan zorgen dat je die fout de volgende keer niet meer maakt. Wederom, niks nieuws onder de zon.

Maar hier komt het schokkende deel van deze brief aan jou, lieve Janneke. Want ze hebben jou je fout wel laten bekennen. En hoe!

Niet tijdens een daarvoor bestemd werkoverleg met een gemoedelijk bakkie koffie. Nee mevrouw de Koekepeer, jou hebben ze je fout laten bekennen ten overstaan van 400+ andere mensen!! En hoorde je het Janneke? Al die meelezende hotemetoten zijn zojuist van hun stoel gevallen. En vanuit hun optiek bekeken terecht natuurlijk!

Toch zit hier ook, en vooral vind ik, het venijn toch weer in de staart.

Want jij schreef erbij, dat jij je zo dom had gevoeld, tijdens je bekentenis ten overstaan van 400+ andere mensen. En dat is dan ook de reden dat ik deze brief aan je schrijf. Want doe dat vooral nooit meer! Het tegenovergestelde is namelijk waar. Je bent een ware held! Dat je het durfde. Dat je het deed. En ik ken jou een klein beetje, dus dat je het nog kan navertellen, dat had ik je niet nagedaan. Toen ik ongeveer op hetzelfde herstelpunt stond als jij nu staat in jouw leven. Ik ga binnenkort proberen of ik überhaupt mijn mond kan opendoen ten overstaan van een zaal. Kun je nagaan.

Ook heb ik uit eigen ervaring geleerd: Gewoon uitkomen voor de fouten die je maakt, dat scheelt heel veel ellende.

Dat verhaal vertel ik je nog wel. Bovenstaande geldt nog altijd niet als gemeengoed in de zorg. Bang als men is voor de consequenties. Toch zou dat wel moeten. Een opener beleid aangaande gemaakte fouten. Want daar kunnen andere van leren. De gedupeerden mee leven en de verzekeraar gaan uitkeren. Althans, zo zie ik dat.

En daarom, lieve Janneke, ben jij niet dom, moet jij je zo ook niet voelen, maar jezelf prijzen dat je het zo goed hebt gedaan! En uitgeroepen worden tot de stage zorgheld van het jaar..

Of het vorige jaar. Wat ik je maar wil meegeven is, dat ik normaal gesproken na zo’n verhaal als dat van jou aangehoord te hebben, gewoonlijk een huwelijksaanzoek doe aan zo’n topwijf als jij. Want jou moeten we niet alleen behouden voor de zorg. Jou moeten we behouden punt. Ik roep de betreffende zorginstelling dan ook op jou onmiddellijk een vaste aanstelling aan te bieden. Want anders wordt je zeker bij het behalen van je diploma, voor meer geld per maand, weggekocht door de concurrentie. En anders help ik daar graag bij! Want dat verdien jij.

Kortom, lieve Janneke: Zie je nou wel dat je het kunt?

Lieve groetjes,