Laatst heeft stichting Het vergeten kind een onderzoek gepubliceerd over de gesloten jeugdzorg. En dat loog er niet om. Zelf heb ik contact met iemand die momenteel, en 18 jaar is, en in de laatste maanden van een verblijf in de gesloten jeugdzorg zit. Zo krijg ik een aardig beeld van hoe de hazen lopen in de gesloten jeugdzorg, en ik heb niks positiefs te melden kan ik u mededelen.
Op Twitter publiceerde een 17 jarige een teleurstellende afzegging
Op Twitter ontdekte ik een aantal actief twitterende ex gesloten jeugdzorg slachtoffers, ik kan het niet anders noemen, die rondom het publiceren van het onderzoek en de bijbehorende petitie hun verhaal deden. Een van hen, 17 jaar oud en nog niet heel lang weg uit de gesloten jeugdzorg, had een afspraak gemaakt met de manager van de instelling waar ze zat, om aan het team dat voor haar verantwoordelijk was tijdens haar verblijf, eens te komen vertellen wat al die maanden gesloten jeugdzorg met haar gedaan hadden. Die afspraak, gemaakt voor de start van de campagne van stichting Het vergeten kind, werd vrij laat ook weer afgezegd. En dit met het argument dat het team de campagne, waaraan hij/zij haar medewerking terecht verleende, als bedreigend ervaarde. En die afzegging met dat argument in de richting van een onschuldige 17 jarige zegt alles over de stand van zaken in de gesloten jeugdzorg.
Los van het onbeschofte, zegt het veel als jij een hoognodige roep om verandering als bedreigend ervaart.
Want onbeschoft is het. Maar vooral de argumentatie van het team zegt alles over de manier van werken en denken in de gesloten jeugdzorg. Waar juist die kinderen gebaat zijn bij structuur, regelmaat, onvoorwaardelijke liefde en duidelijke grenzen, krijgen zij mensen tegenover zich die ze desnoods met geweld dwingen gedrag te vertonen dat men als verantwoordelijken als gewenst ziet. Zaken waaraan zo’n kind troost of plezier beleeft, of steun bij vindt, dienen verdiend te worden. En waar een knuffel geboden is, zet men 2 volwassenen in om je naar de isoleercel of comfortkamer (Een isoleercel nieuwe stijl. Hufterproof met kussen van de vloer tot aan het plafond) te slepen, omdat je door diezelfde volwassenen wordt aangemerkt als niet meewerkend. Want, je zal ook eens vragen met rust gelaten te worden omdat je verdrietig bent. Natuurlijk niet. Want voor het handhaven van de macht is het wel nodig dat je als volwassen jeugdzorg mishandelaar je macht laat gelden. Iets anders kan ik er, helaas, niet van maken.
Ook is behandeling meestal niet de eerste prioriteit.
Men dwingt kinderen eerst in het gelid van de betreffende afdeling te lopen, straft ongewenst gedrag af met isolatie of een aangepast programma en vroeg naar bed. Maar therapie, of een andere vorm van behandeling, zal heus ook weleens onderdeel zijn van het verblijf in zo’n instelling, maar de voorbeelden die ik ken hadden allemaal 1 ding gemeen: Behandeling van hun problematiek begon pas nadat ze de gesloten jeugdzorg hadden verlaten. Om het over de echte noden van zo’n kind maar te zwijgen. Want macht uitoefenen laat zich niet verenigen met onvoorwaardelijke liefde geven.
En wat doet het meisje wiens afspraak met het verantwoordelijke team niet doorging?
Die schreef een brief aan de politiek. Die zal ik onder dit blogbericht proberen te laten zien. Anders sta er de link er naartoe.
Femke Willemse, 17 jaar, schrijft na haar verblijf in de gesloten jeugdzorg een brief aan politiek Nederland
3 februari 2022
Beste meneer/mevrouw,
Mijn naam is femke Willemse ik ben 17 jaar oud en ben nu ongeveer 2 en een halve maand uit de gesloten jeugdzorg weg. Ik heb daar anderhalf jaar gezeten en veel vervelende traumatische dingen meegemaakt net als (helaas) vele andere kinderen.Ik ken u niet, weet niet welke functie u heeft of wat uw politieke standpunten zijn. Wat ik wel hoop te weten is dat je iets om de jongeren en kinderen van nederland geeft. En wat er momenteel gebeurt is niet oké.Dit wordt duidelijk uit meerdere ervaringsverhalen maar ook uit het onderzoek van het vergeten kind. Hieruit blijkt opnieuw hoe de gesloten jeugdzorg faalt om er voor ons als “kwetsbare” jongeren te zijn.Scheur Kleding en dekens, brandwerende matrassen en een camera in het hoekje van mijn slaapkamer. Dat is wat voor een tijd mijn kamer was. Niets om me mee te vermaken, me af te leiden of me getroost te voelen.die dingen die ik nodig had om me getroost en minder eenzaam te voelen kon ik “verdienen” maar waarom moet een kind dat in zo’n positie verkeert ook nog dingen gaan verdienen. dat is als zeggen tegen een persoon met een gebroken been dat het z’n rolstoel of krukken moet verdienen.ik ben de tel kwijt hoe vaak ik in de comfortroom heb geslapen, op gegeven moment standaard namelijk. ik liet zelfs mijn spullen gewoon daar liggen. ik wist dat ik er in de avond toch wel terug kwam, waarom zou ik dan elke keer gaan slepen met mijn spullen?een keer dat ik niet van mijn kamer af wou omdat ik alleen wou zijn (en me eigenlijk gewoon enorm slecht voelde en troost nodig had) en er toen af ben getrokken door 2 begeleiders en vervolgens naar de grond ben gewerkt en alarm werd gedrukt om mij van de trap af te trekken. vervolgens kreeg ik na dit incident een TAP (tijdelijk aangepast programma) dat houd in dat je eerder naar bed moet, extra taken moet doen, schrijfopdrachten moet maken en alle vrijheden die je al had opgebouwd voor de komende dagen kwijt bent.terwijl ik in deze specifieke situatie ondanks dat ik zei dat begeleiding weg moest gaan het nodig had gehad dat er iemand naast me was gaan zitten. me ondanks dat ik knuffels vaak af hou m toch zou geven en me zou laten zien dat diegene er echt voor me wilde zijn.begrijp me niet verkeerd deze begeleiders hebben ook veel goede dingen voor me gedaan maar hoe dit is gegaan kan niet en had anders gemoeten.Als je naar de wc wilde moest je inbellen bij de intercom als je geluk had kwam leiding ook daadwerkelijk voor je als je pech had moest je wachten en kon je niet eens naar de wc wanneer je dit moest.In de kamers naast je het geschreeuw, gebonk en gesmeek om rust. Om troost en om liefde. Om niet meer alleen te hoeven vechten. Vaak ook om de dood of uit frustratie, maar er zit meer achter deze frustratie.Niet alleen jongeren geven het aan maar ook hulpverleners geven aan dat ze met hun handen in het haar zitten.U heeft momenteel een positie waarin u ons kan helpen en ik hoop dat u die kans pakt niet alleen omdat uw plicht als vertegenwoordiger van het volk is maar omdat u bovenal mens bent en ik hoop dat u dit ook wilt laten zien. Geen enkel mens zou dit laten gebeuren bij kinderen.Ik sta open om mijn ervaring met u te delen maar op voorwaarde dat u laat zien dat u een mens bent en uw positie gebruikt om voor ons als kinderen en jongeren op te gaan komen.Het kan niet langer zoals het nu gaat en ik hoop dat u dit na deze campagne in ziet, en er iets mee gaat doen. want we kunnen allemaal wel denken oh het moet stoppen maar er moet actie ondernomen gaan worden en ik hoop dat u die stap wilt zetten ongeacht uw partij, functie of standpunten.Met vriendelijke groet,Femke Willemse
