En 1 ervaringsdeskundige zegt dat ‘m dat niet gaat worden. En u leest hieronder waarom.
5 redenen waarom ons Nederland de grip niet terugpakt op de drugscriminaliteit.
Reden 1: Nederland is een logistieke grootmacht.
Als je distribueren wil leren, moet je in Nederland zijn. Met de grootste Europese haven en een van de allerdrukste luchthavens ter wereld, gewoon hier op ons grondgebied hebben wij naam en faam opgebouwd als de distributeur van Europa. Ook zijn we op dat gebied een naam van formaat wereldwijd gezien. Na tulpen en molens, onze waterwerken. Ook onze grote financiële sector is een oorzaak voor het niet onder de duim krijgen van de drugscriminaliteit, maar ligt zover buiten mijn kennis op dit gebied dat ik u daarvoor verwijs naar Follow the Money, die daarover veel hebben gepubliceerd.
Als je de kennis niet hebt, moet je die vergaren. Liefst bij de mensen die het kunnen weten.
Reden 2: Beleidsmakers, regering en tweede kamer weigeren te werken met mensen uit de branche.
Stel u wilt uw fiets zelf repareren, maar u heeft de kennis die benodigd is, niet. Een opleiding fietsenmaker is ook geen optie en dus gaat u het uw favoriete slager maar eens vragen. Toch? Of niet?
Nee, natuurlijk niet. Als u vragen gaat stellen over het repareren van uw fiets gaat u naar iemand die ook daadwerkelijk verstand heeft van het repareren van fietsen. En dat hoeft echt geen fietsenmaker te zijn. Maar wel iemand die het al weleens gedaan heeft. Maar dat geldt overal behalve bij de ontwikkeling van beleid rondom drugscriminaliteit. Want als je inzicht wil verkrijgen in de wereld achter uw snuifje coke of zakje wiet, zul je je in moeten laten met mensen die hebben gewerkt in die wereld en dat nog kunnen navertellen. Want geen branche ter wereld kent zoveel arbeidsgerelateerde overlijdens als de wereld van de harddrugs. Ook krijg je dan beter inzicht in de donkere kant van onze enorme financiële sector. Want een jurist van een groot offshore services bedrijf, die jou advies geven over hoe je belasting ontwijkt en zwart geld wit, zal niet door de Staat in zijn kaarten laten kijken. Maar een voormalig crimineel uit die wereld kan, mits hij/zij daartoe verleid kan worden, uitstekende inzichten bieden in hoe destijds hij/zij zijn geld wit waste, danwel veilig op wist te bergen. Dan leert men ook meteen dat het afstorten van duffelbags vol met cash bij de bank ook nog steeds kan, anno 2021. Niet bij iedere bank. Maar wel gewoon in Nederland.
Maar praten met ervaringsdeskundigen uit de drugswereld, of ze nou een strafblad hebben of niet, is een no go voor hotemetoot Nederland. Domme fout, is mijn bescheiden mening. Als ik alleen al naar mijzelf kijk en welke kennis ik bij mij draag over het onderwerp, dan weet ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat we een heel groot voorraadvat gevuld met relevante informatie en kennis op dit gebied, volledig links laten liggen. Uit fatsoen heet dat. Wel blijkt uit onderzoek dat er ook op die echelons gewoon flink doorgesnoven wordt. Dat zal ook wel de echte reden zijn van deze houding. Je schrikt je als beleidsmaker natuurlijk kapot als bij zo’n informatiebijeenkomst je eigen dealer komt binnengelopen. Of je voormalig dealer. Dat laatste is natuurlijk een grapje. Maar mijn stelling dat je met boeven, boeven vangt is dat niet.
Als jij door de drugscriminaliteit wordt uitgekozen als partner in crime, dan wordt jij ook partner in crime.
Reden 3: Je kunt je personeel op cruciale functies nauwelijks beschermen tegen de drugssmokkelende medemens.
Stel, ik ben Stefano Escobar, Columbiaas grootste cokeproducent met een distributieprobleem, waardoor ik mijn witte poeder maar moeilijk de Europese neusjes in krijg. Wat staat mij dan te doen? Juistem, ik heb mensen nodig die ervoor kunnen zorgen dat mijn stalen poederdozen ( lees: smokkelcontainers) ongehinderd langs de Europese douaneautoriteiten worden gelootst.
Nou ben ik ook niet de beroerdste en deel de potentieel gigantische winsten die ik kan vergaren met mijn product (zie ook: Reden 4) graag met de mensen die voor mij die winsten mogelijk maken. Ik stuur dus mijn team headhunters richting cruciale Europese distributiecentra met als opdracht om tegen hoge vergoedingen mensen te werven die zich kunnen vinden in mijn doelstelling schathemeltje rijk te worden. Een deel van die taak is heel snel vervuld: Criminelen vind je overal, dus ook waar ik ze nodig heb. Maar daarmee kom ik er niet. Op een gegeven moment moet ik ook mijn overtuigingskracht gaan inzetten om brave burgers die zich verre wensen te houden van criminele activiteiten, te motiveren toch mee te gaan werken aan mijn doelstellingen. En de middelen die ik daarvoor kan inzetten zijn simpel en toch eenvoudig uiteen te zetten in grofweg 2 categorieën; Omkoping/afpersing of het toepassen of in ieder geval, dreigen met geweld.
Ik geef u een voorbeeld:
In de Rotterdamse haven werken 100 mensen die kunnen bepalen of mijn poederdoos wel of niet gecontroleerd gaat worden door de douane. Alle containers controleren is onuitvoerbaar, dus moet er gekozen worden, en daarvoor is er 100 man/vrouw aangesteld. Ik schat als Stefano Escobar, Columbiaas grootste cokeproducent, in dat ik tenminste 5 van 100 mensen dien binnen te halen om aan de vraag van mijn Europese klanten te kunnen blijven voldoen, zonder al teveel leveringsproblemen.
Nou, de eerste haal ik meteen binnen omdat die mijn criminele grootsheid inziet en mijn doelstellingen deelt. Maar nummer 2 begint al een probleem te worden, want die heeft al genoeg privé problemen, dus die weigert. Gelukkig voor mij heeft ie gigantische schulden. En met het vooruitzicht dat die als coke voor een neus verdwijnen omdat ik hem tassen vol contact geld ga geven, trekt mijn team Headhunters hem over de streep.
Bij nummer 3,4, en 5 zal mijn team wat steviger op moeten treden. Want dat zijn jongens en meiden van stavast met stabiele levens, gezinnen en financiën. Die hebben mij niet nodig. Vinden mij schorrie morrie en halen hun neus op voor mijn product, om maar eens een leuke woordspeling te gebruiken. Toch heb ik hen wel nodig. Daarvoor zorgt een speciale afdeling binnen het team headhunters. Laten ik ze voor nu de Overtuigers noemen. De Overtuigers, de naam zegt het al, zorgen ervoor dat u als mijn doelgroep ervan overtuigd raakt dat u niet anders kunt als meewerken. Dat doen ze in het begin heel subtiel door tijdens de onderhandelingen met u te laten merken dat wij weten waar u woont, wie uw vrouw is en waar uw bloedjes van kinderen op school zitten.
Geeft dat niet voldoende resultaat dan maken wij, net als een echt bedrijf, gebruik van de escalatieladder, onbeschreven in ons bedrijfsbeleid, omdat ons beleid is zo min mogelijk op papier te zetten. Kan alleen maar als bewijs tegen ons bedrijf worden gebruikt, toch? Wij dachten van wel.
Die escalatieladder laat ons handelen om u te overtuigen mee te werken, gaan van kwaad via erger naar uw medewerking aan onze doelstellingen danwel uw voortijdige definitieve vertrek uit uw functie en dit leven. Hoe dan ook, wil ik maar zeggen, u heeft geen keus. Had u maar een vak moeten leren, is ons standpunt. Eindresultaat: Wij hebben u in onze zak.
Als jou duidelijk wordt wat er verdiend kan worden in de cokehandel, ga je je toch niet uitsloven voor een baas tegen een modaal salaris?
Reden 4: Nergens kun je zo snel zo’n enorme hoeveelheid cash vergaren, als in de drugshandel.
Terecht komen in de wereld van de harddrugs, kan iedereen overkomen. Kijk naar Klaas Bruinsma, de allereerste drugslord van Nederland. Kwam uit een rijke familie (Raak frisdrankenfabriek), had alle kansen zich in welke richting ook te ontwikkelen, maar zag in dat er nergens zoveel geld te halen viel als in de hasjhandel, in zijn geval. Dat die handel ook grote nadelen kende, leerde hij gaandeweg en dwong hem tot stappen die hij nooit gezet zou hebben als hij directeur was geworden van de door zijn vader bestierde fabriek. Het oprichten van een afdeling geweld bijvoorbeeld, die moorden pleegde om tegenstanders uit te schakelen.
Maar hij had wel middelen genoeg om dat te doen. Want u wilt niet weten hoe snel je gigantische bergen geld bij elkaar verdient met het handelen in drugs.
Omdat ik met mijn traumatische verleden lange tijd poly gebruiker ben geweest, kan ik uit eigen ervaring putten. Want trauma’s dempen met drugs is best een dure hobby. En ik werkte, dus kon het wel betalen, maar ben op een dag toch bezweken voor de verleiding van het grote geld. Kleine disclaimer: Ik heb geen strafblad, noch enig gewelds- of tegen het leven gerichte daden gepleegd en ben nimmer als verdachte aangemerkt zonder dat een sepot volgde (1x). Ik heb simpelweg te kort in die handel gezeten om op de radar van politie en justitie te verschijnen. Want neem van mij aan, dat je maar op 3 manieren uit deze wereld weer wegkomt: Je wordt opgepakt, veroordeeld en gevangen gezet. Je wordt vermoord. Of je hebt een enorme berg puur geluk, zoals ik dat destijds had. U leest hieronder mijn eigen relaas over verdienen en verdwalen in de drugshandel.
“Het was gewoon een vraag van gewoon een dorpsgenoot die dacht dat iemand uit de stad, wellicht, aan beter spul kon komen. En dat klopte.
We gaan terug naar begin jaren 90 van de vorige eeuw. Mijn generatie had net het housen en de dancefeesten uitgevonden en ontdekt dat XTC slikken en op keiharde muziek dansen een prettige combinatie was. Ook cocaïne gebruiken werd steeds normaler gevonden. En alles was er 6 overvloed. Soft of harddrugs, het maakte niet uit. Op elke straathoek was het te verkrijgen. En dat is niet anders als nu.
Onder andere, vanwege een steeds ernstiger wordende heroïneafhankelijkheid bij mijzelf na de zelfmoord van mijn broer en het eindigen van het jarenlange misbruik dat mij ten deel is gevallen mijn hele jeugd lang en als klap op de vuurpijl, het overlijden van mijn vader, ben ik op een goede dag kwaad thuis vertrokken om in te trekken bij mijn vriendin en haar ouders. Cold turkey ben ik afgekickt daar. En met daar bedoel ik een klein dorpje in oost Brabant. Mijn herstel heeft 2 jaar geduurd. Daarna kon ik gaan werken, leven en langzaamaan gaan bouwen aan een toekomst voor mij en mijn, inmiddels, vrouw. We kregen op een dag een mooie eengezinswoning toegewezen na een paar jaar op kamers gewoond te hebben.
Omdat we het er goed van namen als tweeverdieners zonder kinderen, waren we niet bepaald vies van recreatief gebruik van diverse middelen. Als we er maandag maar weer fris en fruitig stonden, was het adagium.
op een mooie zomerdag komt ik een kennis uit het dorp tegen, die mij vraagt of ik toevallig als voormalig bewoner van de grote stad (Den Bosch, waar ik nu ook weer woon) een nummertje weet voor goede cocaïne. Een nummertje weten is drugshandelvaktaal voor het telefoonnummer bezitten van een betrouwbare dealer van goede cocaïne. Dat had ik. Maar je geeft nooit een telefoonnummer zomaar af aan iemand. Want je weet maar nooit. Ik geef mijn eigen telefoonnummer en noteer dat van hem en we spreken vrijdag contact te hebben. Ik informeer nog even naar zijn behoefte. Een paar gram blijkt genoeg.
Ik kwam destijds wekelijks in Den Bosch en ging die vrijdag aan de deur bij een mij als betrouwbaar bekende leverancier van het verpoederde goud. We praten wat en hij biedt mij 5 gram topkwaliteit aan voor een zacht prijsje. Maar betalen hoeft niet nu. “Je komt vanzelf terug”. En dat bleek geen leugen. Ik had nog het advies gekregen om er zo’n 2,5 gram creatine poeder bij te gooien om de sterkte te verminderen en de hoeveelheid te vergroten. Want zo vertelde de dealer: “Dan had je toch nog beter spul als wat er gemiddeld op straat verkocht wordt.”. U merkt, net als in de gewone economie denkt de leverancier mee, heeft maar 1 doel en dat is jou als klant in de ja stemming houden en deze dealer m/v kun je van alles noemen, maar een zware crimineel niet. Hij had niet eens een zwart balkje voor zijn ogen en gewoon vrouw en kinderen in een goede wijk van Den Bosch. Hij/zij deed het werk, naast een gewone baan en toentertijd al meer als 25 jaar. Nooit gepakt ook. Dit even ter nuancering.
Terug van mijn wereldreis bel ik de betreffende man, die even komt testen. Holy moly, wat een discoshit. Ofwel, wij zijn zeer prettig verrast over de beregoeie kwaliteit die we hebben gekregen. Ik heb de prijs die ik moet betalen verdubbeld en hij neemt 2 gram af en betaald die onmiddellijk, waarmee mijn inkoop alweer bijna gedekt is.
Binnen het uur belt hij opnieuw en vraagt rechtstreeks om meer. Ik vraag hem over een uur te komen, want ik heb tijd nodig. Ik rijd naar het dorp, koop daar 2 prepaid telefoons uit de goedkoopste prijsklasse, en rijdt terug naar huis. Als de betreffende klant er exact na een uur staat, geef ik hem na binnenkomst de schrik van zijn leven door hem in 1 keer af te leren om zaken rechtstreeks te benoemen door de telefoon. Regel 1 in de drugshandel. Hij is onder de indruk en overtuigd. Ik geef hem het andere prepaid toestel en daarin staat al het nummer van mijn nieuwe prepaid. Hij en hij alleen mag mij uitsluitend sms’en met de vraag wanneer ie koffie kan komen drinken. Dat spreken we af. Maar iedereen was super positief dus moest er meer komen. Diezelfde vrijdag rij ik voor de tweede keer naar Den Bosch, en krijg na betaling van de eerste batch een weekend voorraad mee. Hij verwacht mij maandag pas terug. Die 25 gram is zaterdagavond uitverkocht, en dus sta ik zondag weer in Den Bosch. Ik betaal 30 gulden en vraag 60 gulden de gram, voor het geval u even mee wil rekenen met de opbrengsten.
Ik denk nergens bij na en lever wat er wordt gevraagd, in de veronderstelling dat het na het weekend wel zal stoppen. Dat was misrekening 2: De hele week was ik na mijn gewone werk bezig met die handel en verkocht die eerste volle week maar liefst 110 gram. Mijn afnemer heeft intussen wel versnijmiddel gekocht, wat extra prepaid telefoons en heeft al jongens op de weg om te bezorgen. En nu gaan we even vaart maken: Ik koop in de derde maand de eerste kilo. Voor 25.000 gulden. Let wel daar moet minstens een halve kilo of meer versnij bij want anders is ie niet te consumeren. Ik reken ineens contant af.
Nog een maand verder zit ik al op anderhalve kilo per maand. In de zesde of zevende maand op 2,5 kilo per maand verkoop. En toen ging de bel…
U denkt: politie. En dat klopt. De wijkagent weet dat ik goed ingevoerd ben in de groep gebruikers van mijn leeftijd. Wij gaan samen stappen. Omdat ik bij controles nog nooit gepakt ben op rijden onder invloed, al eens eerder behulpzaam ben geweest bij het oplossen van een flinke verduistering, en gemakkelijk contact leg, leek het de wijkagent het een goed idee om eens aan mij te komen vragen of ik toevallig wist wie er op dit moment goede coke verkocht en waar het vandaan kwam. Op die laatste vraag had ik het antwoord klaar: Columbia of Peru. Maar op de eerste vraag ontkende ik een antwoord te weten, maar vroeg wel naar het waarom van zijn vraag. Hij had moeten vaststellen dat er na jaren van relatieve rust en matige kwaliteit coke, nu een ware coke pandemie gaande was in onze regio. De markt werd overspoeld met hoge kwaliteit, met als gevolg meteen veel meer gebruik, maar het beroven van straatdealers was alweer begonnen en het toenemen van onder invloed verongelukken van mensen. “Diegene die dat spul levert heeft in drie maanden tijd de gehele cokemarkt naar zich toe getrokken.”. Nog niet beseffend wat hij nou eigenlijk zegt, maak ik de opmerking dat de concurrentie toch wel een keer terug zal slaan, en zo het probleem zichzelf oplost? Daar was hij het gedeeltelijk mee eens, maar dan moest ook de concurrentie wel weten waar het vandaan kwam…
Pas een dag later vertel ik mijn vrouw van het politiebezoek. Want die was met een vriendin wezen shoppen in Milaan 4 dagen. Je moet het geld ergens laten. Want mijn kast was al vol. En ook mijn schoonvader, die de honden uitliet als wij er niet waren, had me gezegd dat ik al dat cash geld uit de keukenla beter naar de bank kon brengen.. Hij moest eens weten dacht ik toen.
Toen ik mijn vrouw het hele verhaal had gedaan keek ze me heel geschrokken aan. “Dus binnenkort wordt jij van de straat geschoten?”. En nog dringt het niet tot me door. Ik vond het geweldig dat ik die agent met een kluitje het riet in had gestuurd. Toen heeft mijn vrouw mij even met mijn neus in de coke feiten geduwd en mij erop gewezen dat ik dus via mijn afnemer, de hele markt had overgenomen. En dus de concurrentie moest gaan vrezen. Dat besef veroorzaakte een paniekaanval bij mij die drie dagen geduurd heeft. Want wat nu? Stoppen is dan al geen optie meer. Ik wist niet wie zijn markt ik had verpest, dus ik kon niks. Dat ging maanden zo door totdat ineens mijn afnemer een week uit beeld verdwijnt, en na terugkomst niet meer zichzelf is en niet wil of durft uit te leggen hoe dat komt. Meteen ruim ik al het geld op. Schaf een pistool aan en wordt zo achterdochtig, dat ik mijn eigen schaduw nog verdenk van verduistering.
En toen ging op een vrijdagavond, wederom, de bel. Via de inmiddels geïnstalleerde camera zie ik twee mannen staan. De oudste herken ik uit het dorp als de man met het lekkere wijf. Niemand weet wat hij doet, hij is zo lelijk als de nacht. Maar heeft immer een blonde bloedmooie meid aan zijn zijde die minstens half zo oud als hijzelf. De laatste episode zelf een van eenderde. Zij 20 hij 60. Of we even kunnen praten. Praten kan altijd. De tweede man blijkt een zoon van hem.
Hij komt vlot terzake. Hij weet wie ik ben en vooral wat ik doe. En lang verhaal kort: Voor een fiks bedrag wil hij mijn netwerk inclusief leverancier overnemen. Feitelijk wil hij mijn handelstelefoon kopen voor een bedrag flink in de 6 cijfers. Ik hoeft hem niet uit te leggen dat ik dat eerst met de leverancier moet afkaarten. En ik sms naar Den Bosch of ik hem ergens kan ontmoeten. Dus niet of ik op de koffie kan komen, wat hem meteen waarschuwde dat er gezeik is. Hij vraagt dan ook naar de ernst. “Of er grote problemen zijn vraagt ie.” zeg ik tegen mijn bezoek tegenover mij aan de tafel. Nee toch? Is zijn simpele antwoord. En ik moet zeggen dat de sfeer zakelijk maar gemoedelijk bleef. En ik zag natuurlijk ook wel in dat ik maar beter eieren voor mijn geld kon kiezen. Ik sms Den Bosch dat ik met een vriend kom.
Lang verhaal kort: De man met het lekkere wijf leverde mij mijn tas met geld, en een paar kilo wiet die ik gevraagd had, en ik hem mijn telefoon, en het leverancierscontact geleverd. En zo kwam ik met een ongeschonden kop weg uit de handel. Maar dat was niet einde verhaal.
Wij zijn van het nog beschikbare geld luxueus gaan afkicken. Maar liefst 3 Amerikaanse sterren zaten er in hetzelfde resort. De gevolgen van 2 jaar leven als god in Frankrijk maar dan op 3000 toeren per minuut, trok zijn sporen. Einde huwelijk, en omdat terug naar af heel moeilijk gaat eindigde ik in de schulden. En alles overziend, dus inclusief stress, dreiging en de psychopaten die het aantrekt, was het het absoluut niet waard.
Ik heb er wel van geleerd: Deze handel is niet te stoppen. En het leven zonder geld is leuker als leven met veel geld dat je niet op de bank kan zetten.
Maar om even terug te gaan naar de start van deze column, hier is geen beleid op te voeren. Want geld wint altijd.
dan nu de laatste reden: Drugskartels bestaan helemaal niet.
Follow the Money publiceerde een serie over de wereldwijde cokehandel en concludeerde dat er geen kartels bestaan maar er steeds tijdelijke of eenmalige samenwerkingsverbanden van verschillende groepen criminelen worden aangegaan tussen drugshandelaren wereldwijd. Geen vaste structuur, geen top of leiding die centraal aanstuurt. Dus is het een veelkoppig monster met de herstelcapaciteiten van zeesterren, en leguanen; haal de staart eraf, groeit ie weer aan. Een kop eraf? Er popt acuut een nieuwe op. Op zijn Hollands? Vechten tegen de bierkaai.
Tot zover mijn visie op het ontwikkelen van beleid rondom drugscriminaliteit.
Althans, dat vind ik.
