Al jaren is het zogenaamde cyberbullying, Engels voor pesten via internet, een hot item met betrekking tot de schoolgaande jeugd. Maar vlakt u vooral de grote mensen niet uit. De afgelopen dagen mocht het mijzelf overkomen. En dat is geen fraai gezicht, volwassenen die zich gedragen als lastige pubertjes.
Er was eens…
Er was eens een dame die zich erg boos maakte over het feit dat men middels de wetenschappelijk onderbouwde ROM methode, in de GGZ begon met het meten van resultaten van de gegeven behandeling. Zij was echter niet boos over de meting ansich, maar wel over het feit dat de resultaten moesten worden gedeeld met een stichting, gelieerd aan de zorgverzekeraars van Nederland. Ze was vooral boos omdat dat te vaak gebeurde zonder toestemming aan de patiënt te hebben gevraagd. En ook omdat de gegevens te weinig geanonimiseerd werden aangeleverd aan voornoemde stichting. Zij voerde duchtig actie tegen zoveel onrecht, en op een dag kreeg zij haar finest hour yet: Ze won de zaak die ze erover had aangespannen. Lang verhaal kort: Einde oefening wat betreft het delen zonder toestemming.
Maar zoals altijd, is roem vergankelijk.
En zo verdween ook deze mevrouw weer langzaam in de vergetelheid. En om dat te voorkomen, bedacht zij een plan: Iedereen die zich richtte op het inzetten van de wetenschappelijk verder onomstreden ROM meetmethode, zou zij weleens even aanpakken op de privacyrechten van de cliënt of patiënt wiens resultaten men zou willen weten. Dus mevrouw gaat er feitelijk vanuit dat als je resultaten van behandeling of begeleiding probeert te meten, dat automatisch betekent dat je aan privacyschendingen doet. Dat is wat mij behandelaars destijds een denkfout noemde, en bij mij kwamen die voort uit een trauma uit mijn jeugd. Misschien heeft deze mevrouw ook wel een trauma opgelopen door al dat strijden tegen het delen van de ROM metingen destijds.. Je weet het niet..
Wat ik wel weet is dat ze redelijk last heeft gekregen van normvervaging
En van een niet te stoppen prestatiedrang. Want sinds een aantal jaren werk ik samen met de slimste appbouwer van Nederland samen aan een project om behandelresultaten meetbaar te maken. Eerst deed men dat puur als bedrijf. Tegenwoordig als stichting. Dit omdat grootverdienen niet het doel is, maar wel het onder een breed publiek en zorginstellingen bekend laten worden van deze privacybestendige app. Onderaan dit blog vindt u meer informatie over de stichting en de app. Want wordt deze app gemeengoed in de gehele gezondheidszorg, dan kan men veel efficiënter behandeling inzetten en op bijsturen, wat ervoor zorgt dat onze ziekenfondspolis betaalbaar blijft. De boze mevrouw uit dit verhaal heeft dit verhaal nooit gehoord. Dit omdat zij lucht kreeg van dit prijswinnende project en acuut in haar drama schoot en haar oogkleppen en oordoppen opzetten, om op lompe wijze de strijd aan te gaan. PRIVACY!!! Ondanks dat er op de privacybescherming niks valt aan te merken eist zij, uitsluitend via social media, nooit in een rechtstreeks gesprek, inzage in de privacyverklaring en de overeenkomst die de stichting sluit met afnemers van de app. De toon die zij daarbij bezigt is dwingend, en niet direct dansen naar haar pijpen betekent: Schuldig!!! Zij verliest daarbij alle realiteit en fatsoen uit het oog. ROM is privacyschending en zij geeft initiatieven zoals het onze op de manier waarop ze het doet “De kans om op een open platform zoals Twitter of LinkedIn, te reageren”.
Dat ze ons met haar suggestieve en agressieve methodes, meteen al 3-0 achter zet, ziet ze niet.
Dat ze een helemaal zuiver en goed project schade toebrengt, boeit haar niet. Het gaat alleen maar over verdienmodel en privacy van… Dat hier mensen al jaren bergen en nogeens bergen privé kapitaal in hebben geïnvesteerd, en dat zij geheel ongefundeerd ervoor zorgt dat dat op deze manier een steeds langere tijd nodig heeft om er ook maar iets van terug te zien, het boeit haar niets. En met rugdekking van een aantal hotemetoten uit de, met name, geestelijke gezondheidszorg, denkt zij zich God op aarde te mogen wanen. Mijn uitnodiging om in gesprek met elkaar te gaan, zodat we al haar bezwaren onderbouwd zouden kunnen wegnemen, kwam me te staan op eerst hoon (wie ben jij nou helemaal?), gevolgd door het blokkeren van mijn account.
Dus eerst schade berokkenen, om vervolgens niet thuis te geven bij het ontvangen van tegengas, is de norm bij deze mevrouw.
En de aan haar gelieerden. Bij ons thuis noemen ze dat pesten. En omdat zij zich vooral bediend van social media (what’s in a name?) Als aanvalswapen, cyberbullying. En dat noemt zich voorvechter van patiëntenrechten. Ook als ze niet in het geding zijn.. Als het niet zo kwalijk was, zou je het bijna zielig gaan vinden voor deze mevrouw. Zielig omdat zij denkt dat haar waarheid de waarheid is. Zielig omdat blijkbaar niemand in haar omgeving tegen haar zegt dat ze zich in moet houden. Want wie stelt bewijst, zo luid het Nederlands recht. En roep jij iets schadelijks, dat daadwerkelijk ook schade veroorzaakt, dan is het recht daar ook duidelijk over…
Hoe nu verder?
Aandacht vragen voor dit probleem. Met dit blog, een mail aan haar en haar achterban, en uiteraard via social media. Want u mag het weten, dat niet alleen uw kinderen pesten of worden gepest. Nee, zelfs volwassenen, hoogopgeleide volwassenen zelfs, maken zich schuldig of ondersteunen dit soort pesterijen. Een ongemakkelijke waarheid.
Althans, dat vindt ik.
www.stoppestennu.nl website over (cyber) pesten.
www.stopbenchmark.com de website van de pester.
www.nieuwestartervaringswerk.nl website van de auteur dezes.
www.vbmedia.nl de website van de uitgever van dit blog.