Ik raakte geïnspireerd door een andere blogger, ook met een ptss overigens, om u eens een inkijkje te geven in de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Want eigenlijk was het best veel, en aangezien jullie houden van smeuige verhalen, kan ik eigenlijk niet anders als beginnen met typen.
De gevolgen van de Damocles maatregel
Zoals vaste volgers weten is mij in 2016 een maatregel opgelegd in het kader van artikel 13b opiumwet, de zogenaamde wet Damocles. Mijn huisgenoot had , mede dankzij mijn hulp, zijn amfetamineverslaving teruggebracht van 10 naar 1 gram per dag. Mijn ex en haar vriendin hadden het een goed idee gevonden om bij de politie te verklaren dat er bergen gestolen goederen en enorme hoeveelheden drugs aanwezig waren op mijn terrein. Sterker, ik hield er nog een pandje op na, waar vanuit ik mijn drugsimperium runde. Feitelijk werd ik weggezet als de amfetaminekoning van Oss. Niks was minder waar, en dat is ook gewoon gebleken. Bij doorzoeking van mijn huis en de bijgebouwen is exact 3,75 gram gevonden. Een hoeveelheid waar je op straat gewoon, bij het aantreffen door de politie, mee wegkomt tegen inlevering van het verboden middel. Onder artikel 13b mag de gemeente ervan uitgaan dat er gedeald wordt vanuit je huis bij het aantreffen van slechts 0.5 gram harddrugs of 1 gram softdrugs. Mag, moet niet. Maar onder de bestuurlijke vrijheid van de gemeente Oss, werd mij een bestuursmaatregel opgelegd, die sluiting voor twee maanden van mijn woning inhield met alle gevolgen van dien.
Want daar pluk ik nu nog de vruchten van.
En geen lekkere zoete vruchten, zo kan ik u melden. Want op dit moment is er een dagvaarding door mij uitgebracht, teneinde de woningbouwvereniging Brabant Wonen te dwingen mijn tijdelijke huurcontract, dat ik na twee door datzelfde Brabant Wonen gewenste schikkingen had gekregen onder voorwaarden, om te zetten in een contract voor onbepaalde tijd, en niet zoals zij willen, beëindigen omdat ik me niet aan de opgelegde voorwaarden zou hebben gehouden. Want zij eiste thuisbegeleiding, voor de duur van het contract. En wel begeleiding door de afdeling extramurale zorg van SMO verdihuis. Ik laat me al heel lang, geheel vrijwillig, begeleiden. Ook ten tijde van de politie inval. En wel door het Verdihuis, hier in Oss..
Ketenpartner
Echter, toen ik de maatregel in eerste aanleg aanvocht bij de rechter, zei de rechter dat de ketenpartners hadden geklaagd. Over de situatie bij mij thuis. Gek, bleek achteraf pas, want binnen het ketenpartneroverleg was er geen dossier op mijn naam aanwezig. Maar omdat SMO Verdihuis ook een ketenpartner is, en een die mij al begeleide, was mijn vertrouwen in deze zorgverlener weg. En iedereen met een GGZ achtergrond weet, dat als het vertrouwen weg is, er ook geen zorgrelatie kan blijven bestaan. Verdihuis ook. Want acuut droeg men het begeleidingscontract over aan de door mij uitgezochte nieuwe begeleider.
Nul verstand van zaken
Maar Brabant Wonen, met nul verstand van zaken waar het mijn stoornissen en rechten op vrije zorgkeuze betreft, heeft geen boodschap aan mijn patiëntenrechten noch aan mijn geestelijke gezondheid. Nee, ik heb geheel naar hun pijpen te dansen. En dus ging men met ons, mijzelf mijn advocaat en mijn thuisbegeleider, in discussie. Nou ja, in discussie, meer in de aanval. Want tijdens het overleg zaten wij tegenover een delegatie van een man of zeven, die mij een half uur lang uitsluitend hebben aangevallen. Toen was ik het zat. En heb ze gedreigd naar de rechter te stappen. Daarna negen maanden niks meer gehoord.
Schade blijven maken
Maar na die negen maanden kwam de mededeling dat mijn tijdelijke contract niet verlengd ging worden. En dat wachten wij niet af. Want schade blijven maken, dat is het enige wat ze doen. Want het hindert mijn verdere herstel. En zo wordt ik natuurlijk nooit het beste wat ik kan zijn. En dat is wel nodig. Zeker met mijn nieuwe taak. Maar daar leest u in het volgende blogbericht meer over.
Stefan Vlaminckx
