Brusselmans
Herman Brusselmans, u weet wel, dat is die plekzak met dat lange vette haar, en meer boeken op naam als uw plaatselijke bibliotheek, uit Vlaanderen, schreef een uiterst smerige column over mijn favo tv criticus, Angela de Jong. Niet dat ik ‘m via Blendle gelezen had, maar dat hoefde ook niet, want daar heb ik mijn personeel voor.
Persoonlijk
Want bij Mediacourant, een website met nieuws over tv, radio, Angela de Jong en kijkcijfers, hebben ze een redacteur met een heuse Angela fetisj die daadwerkelijk elke gelegenheid aangrijpt om iets lelijks over over de tv criticus van het AD te melden. En dan bedoel ik niet dat ie dat met veel speurwerk zelf bij elkaar schrijft, nee hoor dat is namelijk echt journalistiek werk en daar heeft ie een broertje dood aan. Nee, deze redacteur is meer van ctrl-c, ctrl-v, ook copy-pasten genoemd. En omdat het dus niks nieuws inhoudelijks bevat als wat kopieerbroddelwerk, lijkt het er zo langzamerhand op dat de betreffende redacteur een persoonlijke vete uitleeft op kosten van de baas.
Want waarom toch?
Waarom is het voor een site als Mediacourant, toch zo belangrijk wat een tv columniste doet, zegt, schrijft, of waar ze verschijnt? Ook dat persoonlijke tintje eraan begin langzaamaan een beetje eng te worden.
Digitale stalking
Het doet me denken aan digitale stalking, een fenomeen dat zijn intrede deed met het populair worden van eerst Hyves en toen Facebook. Digitale stalking wordt gepleegd door, vaak, niet de helderste sterren aan ons firmament, en kenmerkt zich door het stelselmatig blijven volgen, lastigvallen en willen contacten van een ander via de digitale snelweg.
Ook dit redacteurtje kan het niet laten
En tegenwoordig is het fervent en op de man gespeeld commentaar maken ook in de mainstream media een vaker voorkomende activiteit. Het zorgt voor de sfeer in delen van de maatschappij, dat ons land niet meer te redden is en het ieder voor zich is. Want doe je iets waar commentaar op te leveren is, dan wordt dat commentaar geleverd ook. Twitter is uiteindelijk het afvoerputje waar al dat soort bagger eindigt. Ook het redacteurtje van Mediacourant kan het niet laten.
Mijn inziens heeft dat maar een reden
Ik denk dat deze trend maar een reden heeft. Je hoeft dan niet meer kritisch naar je eigen handelen te kijken. Want het vermogen om zelfkritiek te hebben is evolutionair aan het uitfaseren. Niet meer nodig ook, want de digitalisering legt zoveel informatie bloot, dat een andere schuldige aanwijzen zoveel gemakkelijker is geworden. Behalve dan in ons vak: het begeleiden van kwetsbare mensen. Vandaag nog meldde een collega me dat hij, samen met de bijbehorende cliënten, afscheid had genomen van alle door hem ingehuurde krachten. Ondanks de flinke omzetderving, voelde het als een bevrijding. Want hij bood als werkgever een open en veilige omgeving om ook eigen falen bespreekbaar te maken, met de filosofie daarvan te kunnen leren. Maar steeds liep hij er tegenaan dat collega’s nimmer open waren over de zaken die niet goed liepen en hij daarvan pas hoorde als het feitelijk te laat was. Een opvallende conclusie.
Het zou sieren als..
De mediacourant hoofdredactie eens kritisch ging kijken naar welke feiten nou het copy pasten echt waard zijn. Want al polijst je een drol, het blijft een drol.
Althans, dat vind ik.
