Deze week bereikte ons het trieste nieuws dat de Kardashians ermee stoppen. Waarmee precies weet ik niet, maar het schijnt op tv te komen, en je kan er miljarden mee verdienen. Ik ken de kont van een van die Kardashians en ik weet dat er een ooit een sportjock was en nu als vrouw door het leven gaat.
Maar u heeft er massaal naar gekeken, want iedereen kent de Kardashians of heeft ervan gehoord
Ik moet het hebben van wat er toevallig in mijn Google nieuwsfeed over verschijnt en dat is niet veel kan ik u melden. Want zo’n algoritme geeft vooral veel van wat je al eens eerder gelezen hebt, en daar zitten de Kardashians bij mij niet bij kan ik u melden.
Dat is ongeveer net zoveel als dat u leest over de vluchtelingen in kamp Moria op Lesbos
Want als mij 1 ding duidelijk is geworden de afgelopen week is dat u dat helemaal niks interesseert. Wat daar aan humanitaire drama’s speelt, het zal u een rotzorg zijn. Zoals ik al in een eerdere column schreef maakt u zich drukker over het feit dat uw oogappeltje 2 dagen op een matras op de grond moet slapen nadat u zijn of haar kamer grondig heeft aangepakt, en er nog geen nieuw ledikant is aangeschaft, als over kleine kinderen die ook op een enkel matrasje moeten slapen op de grond, in een tentje ergens op een Grieks eiland, zelfs niet als dat matrasje in 10 cm water ligt, of het tentje zo allejezus opwarmt dat je zowat gekookt wordt. Want dat boeit u geen ene zier. Zolang ze maar niet deze kant opkomen.
En daar schamen wij, als rijkste of op een na rijkste land van Europa, ons helemaal niet voor.
Zeker nu niet. Want de boel is natuurlijk niet spontaan gaan branden. Nee, dat hebben “ze” zelf aangestoken. Wie u bedoelt met “ze” is mij niet helemaal duidelijk. Maar 1 ding weet ik zeker: Het waren niet de kinderen, noch hun moeders die het gedaan hebben.
Duizend excuses heeft u om ze maar vooral niet naar hier te halen.
Potentieel terroristisch, gelukzoekers, gevaarlijk en zo nog wat argumenten rechtstreeks uit uw onderbuik, heeft u om goed te praten wat nu eenmaal niet goed te praten valt. We hadden toch met zijn allen afgesproken, nadat we Auschwitz-Birkenau hadden ontdekt, zo mensen niet meer te huisvesten, en ze allemaal buiten de maatschappij te plaatsen vanwege een gezamenlijke afkomst of ander kenmerk dat men gelijk heeft. Toch? Ook hebben we in de jaren daarna universele mensenrechten met elkaar afgesproken en voor het kind daar nog een apart kinderrechtenverdrag bij geschreven. Toch? Want we zouden het voortaan toch anders gaan doen. Toch?
Maar hoe kan het dan zijn Nederland, dat wij niet blikken of blozen bij het aanbod om 100 kinderen op te nemen?
En dat op 1500 mensen op het Museumplein na, er verder niemand iets van zegt. Maar u hebt het dan ook erg druk met het de kantjes eraf lopen qua coronamaatregelen, en het kijken van het laatste seizoen van de stijliconen der Kardashians. Want na alle ellende van de afgelopen maanden, en de verpeste vakantie, bent u wel toe aan een verzetje.
Hallo? Is er iemand thuis?
Het lijkt erop van niet, want zoals het er nu naar uitziet, veranderd er niks in het standpunt van onze regering, niks in uw betrokkenheid, en niks in de ellende waarin wij de kinderen van kamp Moria in achterlaten. En het is wederom een moment waarop ik mij schaam Nederlander te zijn. Want wat zijn wij een hardvochtig volkje geworden. Om bang van te worden.
Althans, dat vind ik.
