We hebben er tien jaar op moeten wachten, maar nu is het dan toch zover: Mark’s teflonlaag begint dan toch (eindelijk?) scheurtjes te vertonen.
Tien jaar lang wist hij handig langs problemen te komen. Tot nu.
Want vandaag ligt hij niet alleen onder vuur. Deze keer treffen de kogels nog hun doel ook. Want de minister president krijgt maar niet goed gepraat wat ie fout heeft gedaan, namelijk Pieter Omzigt proberen pootje te lichten. Want het was hij, die Omzigt ter sprake bracht tijdens de verkenningsgesprekken. En er lijkt zich nu toch echt een meerderheid in de tweede kamer af te tekenen die dat niet gaat pikken. Het vertrouwen lijkt ver te zoeken.
De kamer is en blijft kritisch over het feit dat Rutte gezegd heeft dat “we wel iets moeten met Pieter Omzigt”. Een ministerspost, het voorzitterschap van de tweede kamer, of ambassadeur in Veelverderweggistan. Wat Rutte bedoeld is dat het natuurlijk niet nogeens mag gebeuren dat een lid van een coalitiefractie het kabinet ten val brengt. Je zou denken: Zorg ervoor dat er op door jou ingevoerde wetten en het daarbij behorende beleid niets is aan te merken. Maar zo werkt het blijkbaar niet in de ogen van Don Teflon.
En dat is wat mij zo stoort aan de persoon Mark Rutte.
Hij speelt spelletjes. En als dat uitkomt komt ie met een een smile en een smoes, en gaat ie over tot de orde van de dag. Dus ik ben blij dat hij er vandaag niet mee wegkomt. Want dat had al veel eerder kunnen en moeten gebeuren. Want onder zijn leiding wordt de kamer maar zeer matig geïnformeerd. Onder zijn leiding wordt structureel daar gesneden in budget en beleid waar het minste protest te verwachten valt. Zorg, arbeidsuitgedaagden, ouderen en overige kwetsbare groepen mochten zich verheugen in Ruttes niet aflatende bezuinigingsdrift.
En nou zijn de rapen pas echt gaar. Want van Pieter Omzigt blijf je af.
Sowieso is het wel heel aanmatigend om je uit te spreken over een gekozen volksvertegenwoordiger. Daar gaat de kiezer over. En die koos Pieter Omzigt met genoeg voorkeurstemmen de kamer in, dat hij in zijn eentje vijf zetels voor het CDA heeft binnengehaald.
Maar Pieter Omzigt is lastig, in de ogen van de minister president. Want hij legt bloot wat teflon Mark liever onder de pet had gehouden. En blijkbaar komt er meer, want Pieter Omzigt boezemt angst en vrees in. Er is geen andere verklaring. Het lijkt erop dat er voor Pieter Omzigt nog genoeg bloot te leggen is. En dat wil Rutte alvast zien te voorkomen. Zo is de beeldvorming van het moment, tenminste.
Wat ik me afvraag is, en nu dan?
Want gaat ie ook weg als de kamer het vertrouwen in hem opzegt? Dat lijkt me niet. Gaan de andere partijen nou niet meer met hem praten, over de formatie van een nieuw kabinet? Ook dat denk ik niet. En dus is de vraag gerechtvaardigd, wat nu? Want als jij je vertrouwen opzegt, maar vervolgens wel weer aan tafel gaat met diegene in wie jij het vertrouwen hebt opgezegd, wat betekent dat dan?
Het lijkt mij een onmogelijkheid. Maar wel een die we heel snel na dit debat waarheid zien worden.
Want het is ongepast, ongehoord en het nekt het vertrouwen. Maar ze gaven flink gas, zetten een pas, deden een plas, en alles bleef zoals het was..
Een gotspe.
Althans, dat vind ik.
