Vorig jaar ben ik met de Officier van Justitie midden Nederland overeengekomen dat ik, als afdoening van het strafbare feit waarvan men mij verdacht, mijn lopende behandeling zou blijven voortzetten en dat de reclassering daarop zou toezien. In ruil voor het volgen van die afspraak zou ik niet worden vervolgd, omdat ik iets te lomp had geprotesteerd tegen Altrecht GGZ, omdat ik vond dat zij de dood van Anne Faber hadden kunnen en moeten voorkomen.
Inmiddels zijn we meer als een jaar verder, en ik heb me prima aan de gemaakte afspraken gehouden. Ik zal daarom dan ook niet worden vervolgd voor mijn protestactie, die door mijn eigen schuld, veel harder aankwam bij de aangever als dat ik het bedoeld had.
Keiharde conclusies
Vandaag kwamen een aantal keiharde conclusies naar buiten over de gang van zaken rondom de resocialisatie van dader Michael P., moordenaar en verkrachter van wijlen Anne Faber. Er was geen goede uitwisseling van informatie voorafgegaan aan P’s overgang van de psychiatrische afdeling van de P.I. Vught, naar de kliniek in den Dolder, destijds onderdeel van Altrecht GGZ.
Daarnaast is er nauwelijks gekeken naar het gevaar voor de maatschappij bij het geven van vrijheden, verloven en toestemming om zich buiten de kliniek te begeven. Ook zag men dader P. als patiënt en niet als veroordeelde en kon hij door manipulatie en het “opzetten van een masker” zich anders voordoen als hij daadwerkelijk was en daardoor meer vrijheden voor zichzelf gerealiseerd krijgen.
Protest
Mijn protest van destijds ging over de nonchalante en weinig professionele werkwijze van Altrecht, zoals ik die al twee jaar aanschouwde bij het bijstaan van een Altrecht patiënt die mij om hulp had gevraagd omdat hij was vastgelopen in zijn behandeling. Ook in zijn dossier zitten discrepanties die niet kunnen in een goede behandelrelatie tussen patiënt en zorgverlener.
De Officier van Justitie zei mij destijds dat we in deze maatschappij mensen verantwoordelijk maken voor bepaalde zaken en dat dat ook weleens fout kan gaan. In dit geval verschrikkelijk fout is gegaan. Ook zei hij mij dat ik me daar bij neer had te leggen omdat dat nou eenmaal is hoe onze maatschappij in elkaar zit. Anders kan een maatschappij als de onze ook niet goed functioneren.
En alhoewel ik dat hele wijze woorden vond van de OvJ, bleef het mij steken dat het gebeurde niet was voorkomen. Ook omdat ik wel gepubliceerde brieven las waarin de inspectie aan de kliniek aanwijzingen gaf hoe en waar er wijzigingen in het gevoerde beleid diende te worden doorgevoerd, maar ik nergens iets las over een grootschalig onderzoek naar het gebeurde rondom de dood van Anne.
Eindrapporten
Vandaag bleek dat grote onderzoek toch gevoerd. Deels door justitie, en deels, op verzoek van de burgemeester van Zeist, door de Onderzoeksraad Voor de Veiligheid. Beide eindrapporten kwamen vandaag uit en zijn vernietigend te noemen. Te weinig informatie is overgedragen, mede doordat P niet wilde dat er werd uitgewisseld. Ook was daardoor het hele zedendelinquentie deel van zijn dossier op de achtergrond geraakt, en wisten zijn zorgverleners dus niet genoeg van deze dader om hem op de juiste wijze te behandelen.
Ik zat dus grotendeels fout door de conclusie te trekken dat het alleen aan de instelling Altrecht, waar de kliniek in den Dolder onder viel, lag dat de dood van Anne niet is voorkomen. Juist bleek mijn overtuiging dat er iets zwaar mis was met de inschatting van zedendelinquent P, het gevolgde vrijhedenregime en het afdoende beschermen van de maatschappij tegen het recidiverisico dat P met zich meedroeg.
Actie voeren
Maar alles overziend, sterken de rapporten mij in mijn voornemen om nooit meer op dezelfde manier actie te voeren, als ik deed toen ik het mij aangerekende pleegde. Protesteren is leuk, als 100% vaststaat hoe de vork in de steel zit. En ook dan is het oppassen in welke vorm je het giet.
Mijn actie van toen deed mij recent denken aan de publieke bedreiging die Thierry Baudet ten deel viel doordat een 21-jarige studente een liedje zong dat het doodschieten van Baudet leek te verheerlijken. In eerste instantie leek het redelijk onschuldig, maar nader beschouwd moest ook de studente bekennen dat ze te ver was gegaan en betuigde zij daarvoor diepe spijt.
Excuses
Ook ik heb destijds mijn excuses gemaakt aan de aangever in mijn dossier, en me strikt gehouden aan de van mij verwachte medewerking. En tot op de dag van vandaag heb ik daar geen spijt van. Het belangrijkste dat ik er tot nu toe van geleerd heb is dat ik de impact die mijn handelen kan hebben, op zich wel goed inschat, maar dat ik het effect over het algemeen te laag inschat. Dat komt vast door hetgeen ik zelf heb meegemaakt, waardoor ik nogal ben afgehard.
Gelukkig zijn de meeste andere mensen dat niet, en dus dien ik daar rekening mee te houden. Dat doe ik dus ook, en niet alleen maar omdat het mij behoed voor problemen. Ook omdat ik het onderdeel vind van de nieuwe normaal, die past bij mijn nieuwe leven, zoals ik dat steeds meer vorm probeer te geven. Ontdaan van alles wat met mijn trauma’s te maken heeft. En vol met nuttige, fijne en liefdevolle nieuwe ervaringen.
Ondraaglijk
Het moet haast ondraaglijk zijn voor de familie van Anne, om te vernemen hoeveel er fout is gegaan in het beschermen van de maatschappij tegen het recidiverisico van dader Michael P. Hun dochter en zijzelf betaalde voor die fouten de ultieme prijs. Ook de door mij geleerde les kan er niet aan bijdragen Anne’s dood anders te gaan bezien als de gruwelijke waarheid die het is.
Er alles aan gedaan
Maar de veranderingen in de bestaande regelgeving, werkwijzen en toekomstige omgang met daders zoals P, werden in gang gezet na Anne’s dood en als gevolg daarvan. Ik spreek de hoop uit dat de nabestaanden ter zijner tijd tevreden kunnen zijn met de maatregelen die er genomen worden om herhaling te voorkomen, en de maatschappij nog beter tegen monsters als P te beschermen.
Rust in vrede
En dat zijzelf kan rusten in vrede, wetende dat haar ouders, familie en vrienden er alles aan hebben gedaan wat in hun macht lag, haar na haar verschrikkelijke einde, te vinden thuis te brengen, een laatste rustplaats te geven en haar onsterfelijk te laten worden door haar naam te verbinden aan een studiebeurs en de grootste verandering in de overige forensische zorg te bewerkstelligen, sinds het ontstaan van die specifieke zorg. Want de minister Dekker heeft toegezegd alle aanbevelingen uit de vernietigende rapporten een op een over te nemen, en dat mag dan gerust de grootste verandering ooit heten in forensisch zorgland. Ze komt er niet mee terug, maar ze is ook niet voor niks gestorven. Al zal ik niet ontkennen dat dat ook nauwelijks troost kan bieden aan de nabestaanden.
Ik wens de nabestaanden rust, moed en kracht toe.
Stefan Vlaminckx
reageren? klik hier
