Afgelopen zaterdagavond, Gelredome Arnhem, het gevecht van de eeuw in het zwaargewicht kickboksen. De titanen: Rico Verhoeven en Badr Hari.
Rico 9 keer ongeslagen. Badr de runner up with a attitude.
Dit gevecht was de rematch van een gevecht, ik meen in 2016, waar destijds Badr bij geblesseerd raakte, en na een aantal ronde moest opgeven. Het was een weinig enerverende wedstrijd geweest, met een hoop bla bla in de media vooraf. Rico ging er vol zelfvertrouwen in, en Badr liet weinig zien dat inspireerde. Al met al was het niet veel.
Daar leek het deze keer weer naartoe te gaan.
Want de aankondiging per persconferentie verliep verbaal agressief, net als de eerste wedstrijd. En heel veel meer als we gaan elkaar slopen kwam er niet uit. Toch was dit, ondanks dezelfde afloop, een heel andere wedstrijd. Het begon de dag ervoor al bij de weging der titanen. Gemoedelijk lieten de heren zich wegen. En na de staredown kon er zowaar een omhelzing vanaf. Ook het wedstrijdverloop was totaal anders. Rico was nerveus. Badr beter in balans. Dit resulteerde tijdens de eerste paar rondes al in twee keer acht tellen wegens een knockdown van Badr op Rico. Op punten stond Badr dus al flink voor, toen “het” gebeurde. Badr haalt aan en plaatst een draaikick en die eindigde op het betonnen lichaam van Rico, althans het leek wel beton. Hij raakte, ik meen, zijn been en Badr schreeuwde moest gaan zitten, einde wedstrijd. Enkel- of in ieder geval een been blessure.
Toch toonde beide sporters zich ware gentlemen.
Oprecht bezorgd ging Rico naast Badr zitten om hem te steunen. Ook bedankte en prezen de heren elkaar uitgebreid op social media. Ook werd het voornemen elkaar nogeens te treffen, uitgesproken. De sportiviteit en het wederzijds respect droop eraf.
En waarom dat mijn column haalt?
Omdat ik, zo vlak voor de kerst, graag iets positiefs breng, en ik mijn mening, vooral gevoed door de negatieve pers rondom Badr van de afgelopen jaren, toch heb moeten bijstellen, over met name Badr. Hij maakte niet af maar wel waar afgelopen zaterdag. Hij was in topvorm, technisch de sterkere bokser, en alleen het betonnen lichaam van Rico redde Rico. Anders was ie ronde twee blijven liggen. Het deed me aan Rocky denken. Het is een positieve noot in deze donkere dagen voor kerst. Echt sportmanship, een sportief voorbeeld van hoe het ook kan. En het is weer eens wat anders als al dat gezeik en gezeur van de laatste maanden, in politiek, media en ja, zelfs in mijn privéleven.
Ik wens jullie dan ook:
Een goede, gezegend en vooral vrolijke kerst. En een 2020 om in te lijsten, nooit meer te vergeten en met dat gouden randje, dat iedereen graag ziet.
Tot volgend jaar!
