[sg_popup id=1254]
In deze prestatiemaatschappij, waarin liefst ieder dubbeltje een kwartje moet worden, is er maar bizar weinig waardering voor hen die met hun handen, hun brood moeten verdienen. En dan vooral van hen die dat niet hoeven. Wat al die door-gestudeerden een beetje over het hoofd zien, en waarom men er zo ontzettend naast zit, leert u vandaag door dit blog te lezen.
Waarom moet de een het doen met het minimum loon in een cruciale functie, terwijl de misbare breaustoelverslijter een ton euro per jaar verdiend?
Ik leerde al vroeg in het leven, je kunt de arbeidsmarkt in 2 groepen verdelen: Handjes en breintjes. En meestal kan een handje geen breintje worden. En andersom eigenlijk ook niet.
En zo slecht als een handje precies weet wat al die breintjes doen, zo gemakkelijk zou een breintje moeten kunnen begrijpen wat een handje doet: Want alles wat een handje maakt, repareert, onderhoud en eventueel sloopt, is concreet. Je kunt het zien, je maakt er gebruik van of je belt een handje als het stuk gaat. Niks krijgt een breintje gerealiseerd, zonder dat de handjes er bij betrokken zijn. Dat is andersom wel anders.
[sg_popup id=1271]
Dat gegeven maakt het best wel vreemd dat een schoonmaker, liefst tegen minimum loon, cruciaal werk geacht wordt te komen doen, terwijl een bureaustoelverslijtende medemens een ton euro per jaar mag bijschrijven met een leidinggevende functie. Eigenlijk is dat niet uit te leggen.
De doorgestudeerde medemensen zullen aanvoeren dat zij er dan ook extra lang voor op school of universiteit hebben gezeten.
Wat feitelijk een drogreden is. Want iets doen waar je al goed in bent, is nou niet bepaald een topprestatie. En daarbij komt dat het gemiddelde handje zeven lange jaren het door hem gekozen vak moet hebben uitgeoefend om zich het vak helemaal eigen te maken. Dus zoveel tijd extra, leren die breintjes nou ook weer niet. En daarbij, blijft zo’n breintje afhankelijk van de handjes om überhaupt wat te kunnen doen. Of het nu gaat om het schoonhouden, opbouwen, onderhouden of produceren van alles rondom zijn of haar werkplek, het doet er niets toe. Bij alles zijn de handjes in deze maatschappij onontbeerlijk.
Waarderen kun je leren, of door je strot geduwd krijgen.
U zou het herwaarderen van het werk van de handjes, die uw werk mede mogelijk maken, zelf ter hand kunnen nemen. Bijvoorbeeld door een beter tarief voor uw schoonmaakploeg te kunnen betalen. Maar soms, heel soms, krijgt u het gewoon door uw strot geduwd. Hoe vraagt u zich af? Hier volgt een leuke anekdote: Jan is zzp’er in het klassieke loodgieterswerk. Dientengevolge plaatst hij regelmatig gas combiketels zowel privé bij mensen thuis, als bij bedrijven, groot en klein. En op een dag belt ene meneer de Bruin hem ‘s-avonds laat met de mededeling dat zijn combiketel de geest gegeven heeft, en zijn gezin met kleine kinderen morgenvroeg toch echt warm water nodig heeft. Jan, die de naam wel bekend voorkomt, maar niet terug kan vinden in zijn klantenbestand, vraagt meneer de Bruin naar het merk en type ketel, de leverancier, en als hij verneemt dat de ketel elders is aangeschaft, waarom de leverancier niet is ingeschakeld. De Bruin verteld hem dat de leverancier onbereikbaar is, en hij nogal omhoog zit en daarom lokaal is gaan rondbellen. Jan belooft zo snel mogelijk te komen, maar vertrekt niet eerder als dat hij eerst de Bruin heeft gegoogled. En dan komt het aapje uit de mouw: Meneer de Bruin blijkt Mr. de Bruin te zijn, de advocaat van zijn inmiddels ex vrouw, waarvan hij vijf jaar eerder gescheiden is. Diezelfde Mr de Bruin had destijds al enorm zijn irritatie gewekt omdat hij voor een uurloon van € 220,- briefjes produceerde van een paar regels vol met juridische bla bla, die hooguit tien minuten werk hadden gekost. Maar Jan, die zijn vrouw’s advocaat betaalde, kreeg wel een uur werk gefactureerd van Mr de Bruin.
Uiteraard had Jan destijds gewoon betaald, want dan had hij het maar beter moeten afspreken, maar nu was dan toch het moment daar dat hij Mr de Bruin met gelijke munt kon terugbetalen. In Jan zijn algemene voorwaarden, gepubliceerd op zijn website, staat dat opdrachten worden uitgevoerd volgens het vastgestelde uurloon, en dat daarbij geldt dat er altijd tenminste 1 heel uur moet worden afgerekend. En aangezien het Mr de Bruin niet nodig leek vooraf te informeren naar de kosten, noch daarover iets af te spreken, had Jan buitengewoon goede zin toen hij aanbelde bij de familie de Bruin.
Binnen een kwartiertje had Jan de slecht onderhoudde ketel weer aan de gang. De ontsteker was zo vervuild geraakt, dat de vonk niet groot genoeg was om de brander te ontsteken. De Bruin bedankt hem hartelijk, tekent de opdrachtbon en verneemt van Jan dat hij de factuur zo snel mogelijk zal toesturen. De volgende ochtend op weg naar zijn eerste klus, gooit Jan een envelop met zijn factuur en zijn algemene voorwaarden in de brievenbus van Mr de Bruin. Die belt dezelfde dag nog om verhaal te halen. Want € 220,- ex BTW voor nog geen kwartiertje werk, vond de Bruin toch echt te gortig. Als Jan hem heeft uitgelegd dat hij hetzelfde gevoel kreeg toen hij vijf jaar daarvoor de factuur van de Bruin ontving, en hij daarom bij het vaststellen van het uurloon voor dit spoedklusje, het redelijk gevonden had eenzelfde uurtarief in rekening te brengen als de Bruin hem destijds had gevraagd. Toen de Bruin aankondigde er werk van te zullen maken wenste Jan hem succes. “Een van je collega’s heeft mijn algemene voorwaarden zo opgesteld dat er geen haar tussen te krijgen is, en dus ga jij mij gewoon betalen. Dat beloof ik u.”. Toen Jan na de betaaltermijn van dertig dagen niets had ontvangen stuurde hij een eerste herinnering, daarna een tweede gevolgd door een eerste aanmaning. Meer was niet nodig; Betaling geschiedde voordat de laatste aanmaning de deur uit was.
Het wordt hoog tijd dat we mensen die werken met hun handen, beter gaan leren waarderen. Want u kunt niet zonder.
En omdat schrijver dezes er nogal eens tegenaan loopt dat met name hoog opgeleide mensen neerbuigend praten over, en neerkijken op mensen met een beroep waarbij je handen je werkgereedschap zijn, leek het mij toch eens tijd u te confronteren met een wellicht ongemakkelijke waarheid: Als de handjes stoppen met werken, ligt binnen 5 tot 7 dagen de gehele economie op zijn gat. Vooral door de kettingreactie van ongerepareerde zooi. Want niet dat ene kapotte onderdeel veroorzaakt een ineenstorting, maar veroorzaakt wel dat iets anders daardoor niet door kan gaan. Wat vervolgens weer zorgt dat een volgend proces niet meer werkt, dat daarop weer schade oploopt en vervolgens de volgende functie onuitvoerbaar maakt…. enzovoort enzovoort. Ik zou proberen dat vooral niet te vergeten, als u weer eens praat over het opleidingsniveau van uw kind of op een feestje de draak steekt met kinderen van het vmbo-t.
Althans, dat vind ik.
