Inmiddels 3 jaar kennen we elkaar. Hij benaderde mij met de vraag hem ook een nieuwe start te geven. Samen zijn we begonnen met werken aan zijn nieuwe leven. Dat is nog altijd vol in uitvoering, dat werk. Toen we kennismaakte ging hij van gedwongen opname naar gedwongen opname. Nu gaat hij van een vrijwillige opname via toch weer een gedwongen opname, richting een periode van relatieve rust en tevredenheid, naar een periode van onrust die totnutoe, steeds eindigt in een opname. Ik zie echter enorme vooruitgang. Want zijn onrustige periodes verlopen almaar minder heftig, hij is benaderbaarder tijdens zijn mindere momenten en hij begint inzichten te omarmen waar je drie jaar geleden nog om werd weggehoond. Hier noem ik hem Alex.
Alex is een typisch voorbeeld van wat ik steeds vaker ervaar:
Mensen die de verharding in de maatschappij steeds dichterbij en heftiger gaan ervaren. Wij, mensen die behandeld worden of werden door een ggz instelling, hebben, althans velen van ons, in meer of mindere mate te maken met een gevoel van onbehagen. Een gevoel van onrust en angst. Het gevoel dat wij worden weggezet. En de rest van de maatschappij waartoe ook wij behoren, gaat er in het openbaar steeds vaker met gestrekt been in. Commentaren op social media, gedeelde berichten en geposte meningen, steeds vaker zit er een harde boodschap in: Mijn groep, mijn mening en mijn onderbuik zijn mijn waarheid. En alles wat daar niet bij past moet worden aangepakt. Opgeruimd of afgeschreven. Oja, en uiteraard terug naar zijn eigen land.
Ook onze elite is allang niet meer verlicht.
Ze brengen het in bedektere termen, maar polarisatie trekt stemmen en oneliners aandacht in de media. Een soort mix van oordeel en veroordeel, gemengd met een haast onbegrensde assertiviteit. Lekker veilig vanachter het nagenoeg anonieme scherm of schermpje dat we de ganse dag voor onze snuffert houden.
Alex trekt dat bijna niet
Je zou hem hooggevoelig kunnen noemen. Maar ik draai het liever om. De maatschappij wordt almaar laaggevoeliger. Mijn stokpaardje in dit geval is de wet verplichte ggz die 1 januari ingaat. Mijn meest recente jeugdzorgervaring is er ook een voorbeeld van. Een gezinsvoogd krijgt zijn advies niet doorgevoerd bij de kinderrechter, en dus saboteert hij de uitvoering van de afgegeven beschikking dusdanig dat het ernstige schade toebrengt aan het kind in dat dossier. Zonder met zijn ogen te knipperen. Ik stond erbij en keek erna. Want er iets aan doen is nagenoeg onmogelijk.
En Alex? Die beklaagde zich maar weer eens bij mij.
Want waar eindigt dit? Onze regering wil dat we het steeds meer met zijn allen doen. Zelfredzaamheid en meer buurtkracht en saamhorigheid. Want we vergrijzen en daarom moeten we meer naar elkaar omkijken. Maar hoe dan, als we ons oordeel klaar hebben en alleen onze eigen waarheid dé waarheid is. De enige die echt nog oog hebben voor de noden van anderen, zijn zij die zelf behoefte hebben aan zorg. En daar heeft Alex een punt.
Ik vind het vooral een feest
Dat hij met zulke inzichten komt aandragen. Het geeft mij hoop dat zijn herstel steeds bestendiger wordt. En dat zal nodig zijn ook, gezien de trieste familie omstandigheden waarvoor hij is komen te staan. Maar antwoord op zijn prangende vraag waar dit gaat eindigen heb ik ook niet. Ja, zelf proberen het anders te doen.
Stefan Vlaminckx
