Zoals u wellicht weet, kom ik graag spreken bij uw evenement, symposium of andersoortige bijeenkomst, als ik u iets kan leren door mijn ervaringen met u te delen. En dan heb ik het niet alleen over de ervaringen uit mijn eigen jeugd, maar ook ervaringen opgedaan in de afgelopen jaren, als hulpverlener voor, meestal, (een van) de ouders. Maar omdat ik u niet heel binnenkort ga treffen op zo’n bijeenkomst, ga ik u vandaag middels dit blog proberen iets bij te brengen. Want dat is wel nodig, althans dat vind ik.
Overtuigd van eigen gelijk
Want wat doet u als u als uitvoerend gezinsvoogd een kind onder OTS moet begeleiden en de rechter velt een vonnis, waarin u zich niet alleen niet kunt vinden, maar ook nog eens afwijkt van uw advies aan de rechter, omdat de rechter de relatie tussen ouder en kind zo belangrijk vindt dat zij een omgangsregeling uitspreekt, en ook zo snel mogelijk uitbreiding van de uren omgang wil zien? Dit terwijl u een veel geleidelijker traject heeft uitgedacht en dat samen met een collega organisatie had willen uitvoeren. Wat doet u dan? Gaat u netjes uitvoering geven aan het gestelde in de beschikking, of blijft u, overtuigd van eigen gelijk, koste wat het kost, uw eigen naad naaien?
Mijn ervaring zegt dat u niet zomaar uitvoering geeft aan iets waar u zich niet in kunt vinden.
En u zult wellicht zeggen dat dat ook logisch is, omdat u nou eenmaal bent opgeleid en aangesteld om het beste voor het betreffende kind te realiseren. En als de rechter dan lijnrecht ingaat tegen hetgeen u voorstaat dan is dat niet zomaar te billijken. Tot zover geen discussie, dat is een logisch gevolg van uw bevlogenheid en vakkennis gecombineerd met uw ervaring.
Maar in de casus waar ik het hier over heb, kon de hulpverlener het niet opbrengen zijn eigen gelijk te negeren.
En dat heeft geresulteerd in ernstige schade aan het kind, en een hele serie klachten. Klachten van de ouder, de begeleider van de omgangsregeling en het weer beëindigen van de omgangsregeling op dubieuze gronden. Want de informatie waar de rechter over kon beschikken gaf geen realistisch beeld van de daadwerkelijke situatie. Daarom heeft de betreffende ouder dan ook beroep aangetekend tegen de laatste uitspraak van de rechter, maar dat is wat de gezinsvoogd eigenlijk had moeten doen na het uitspreken van de hem onwelgevallige beschikking.
Maar de gezinsvoogd bleef gewoon doorgaan met zijn eigen plan erdoor te drukken
“Omdat ik dat kan doen”, zo liet hij een van de ouders weten. En alsof hij niet in de jeugdzorg werkte, probeerde hij op alle mogelijke manieren zijn zin er maar door te drijven. Niet het kind stond op de eerste plaats. Zijn gelijk en gekrenkte ego helaas wel. En daar komt de te leren les langzaamaan in zicht.
Want als professional heb je tools genoeg, je te verzetten tegen een uitspraak van de rechter.
Bijvoorbeeld hoger beroep aantekenen en de volgende rechter nog maar eens proberen te overtuigen op basis van jouw valide argumenten. Maar tot die tijd dient u zich wel neer te leggen bij wat het is, en ruimhartig medewerking te verlenen aan de op dat moment geldende uitspraak van de rechter. Want dat is wat er van een professional verwacht mag worden.
Nu draait het uit op een groot drama.
Want kind ziet ouder niet, jeugdzorgmedewerker moet zich komen verantwoorden bij de beroepsvereniging, en er moet een nieuwe gezinsvoogd worden aangesteld. Allemaal onnodig als er gewoon was meegewerkt.
En dat probeer ik u duidelijk te maken..
Maak gebruik van de middelen die u tot uw beschikking heeft om een uitspraak van de rechter te laten corrigeren als u dat nodig acht. Maar ga niet op eigen houtje een beschikking negeren. Want dan stelt u het belang van het kind niet meer voorop, maar wel uw eigen gelijk. En die inspanningen en energie kunt u beter stoppen in het uitvoeren van een gerechtelijke uitspraak en het nog beter optuigen van uw verweer ertegen. Want ouders worden alsmaar weerbaarder en zullen misstanden als deze steeds vaker in een klacht aan de kaak stellen. Zeker als ze hun kind in elkaar zien storten, zoals in dit voorbeeld.
Tot slot
Heb ik er zelf ook lang over gedaan om mijn kalmte te leren bewaren als er iets voorviel dat ik moeilijk kon billijken. Toch heb ik geleerd dat geduld beter werkt als drammen. En ik hoop u ook!
Althans, dat vind ik.
