Lieve vrienden en vriendinnen,
Nu dat de maatregelen een versoepeling krijgen, het weer steeds mooier wordt en u al weken en weken achter elkaar hebt binnen gezeten, laat u duidelijk blijken dat u het zat bent, al dat coronagedoe.
Want u hebt het er even goed van genomen.
Zat u niet in het park, dan zat u wel in de trein naar Zandvoort. Liep u niet in het centrum van de stad, dan liep u wel in bos of andersoortig natuurgebied. En dat is nadrukkelijk niet de bedoeling, maar u hebt het gehad. En dat laat u op deze manier duidelijk merken.
Maar snapt u nou echt niet dat wat u wilt bereiken er niet komt als u zich nu niet inhoudt?
Want als komende weken de besmettingsgevallen weer gaan oplopen, kunnen nieuwe stappen richting normalisering van ons leven, niet gezet worden. Daardoor duurt het weer langer voordat de economie enigszins kan herstellen. En dat gaat op den duur ook u merken. Want wellicht is dat nu nog niet zo, maar hoe langer de economische activiteit op dit lage niveau blijft, hoe groter de kans dat het ook u uw baan gaat kosten. En dan heb ik het nog niet eens over de zorg en de capaciteit die men nog kan leveren om dit op te vangen. Want het is je reinste roofbouw wat u pleegt op de keihard werkende zorgmedewerkers omdat u het thuiszitten zat bent. Wat nu lijkt te gebeuren is daarom ook echt op het randje van wat je nog fatsoenlijk kan noemen. Om niet te zeggen zwaar asociaal in de richting van zorgverlenend Nederland.
Nee mevrouw, u wordt niet opgenomen ondanks dat het wel nodig is voor uw kankerbehandeling.
Maar helaas, uw buren moesten er persé even uit, wat geresulteerd heeft in meer opnames, waardoor wij de reguliere zorg nu niet naar behoren kunnen uitvoeren. Zou u het accepteren als dit tegen uzelf, uw dochter of zus gezegd zou worden? Nee, schande zou u ervan spreken.
En dan al die mensen in verzorgingshuizen, GGZ instellingen en gehandicapten woonvoorzieningen.
Die komen zo nooit meer buiten. En daar lijkt het gezonde werkende en eigengereide deel van Nederland schijt aan te hebben. U, diegene die nu echt het verschil kunnen en moeten maken, hebben allemaal hetzelfde ja maar argument: Ja maar, het moet echt even, voor mezelf, de kinderen, de coronakilo’s, of de hond. En maar schelden en zeiken als het dadelijk inderdaad nog langer gaat duren, alsnog uw baan eraan gaat, of uw dierbare naaste het loodje legt omdat de reguliere zorg maar niet goed op gang is gekomen.
En ik weet het, het is geen leuke boodschap, en misschien bent u drie alinea’s geleden al afgehaakt met lezen..
Maar het is wel waar dat u kortzichtige keuzes maakt als u nu bij uzelf denkt dat het maar eens klaar moet zijn. En dat gedrag is typisch voor het verwende volk dat wij zijn. We leven per slot van rekening in het op één na rijkste land ter wereld, dus wat kan ons nou gebeuren? Blijf vooral zo denken, en uw zal zien wat ons nou kan gebeuren. Hoogmoed komt altijd voor de val. U leest best aardig mijn column, en mocht u nou iemand kennen die er een beetje schijt aan begint te krijgen, stuur ‘m of haar gerust een link naar mijn blogs van de laatste tijd. Die over de Homo hypothecus, de IKEA family fans en de toiletpapierhamsteraars zijn stuk voor stuk nog altijd actueel. Ik hoop dat u het wil doen voor al die zorgverleners die zich nu de blubber werken. Zowel in als buiten de ziekenhuizen.
Althans, dat vind ik.
