[sg_popup id=1254]
Wij, de ouders van nu, hebben het uitstekend gedaan hoor! Ons kind goed geleerd dat wij iets anders is dan zij, de schooljuf goed doordrongen van de noodzaak in te grijpen, bij de minste of geringste rimpeling in de schoolcarrière van onze bloedjes van kinderen. En zo hebben wij er samen voor gezorgd dat de meest kwetsbare leerling in de klas het haasje is.
Want als ons kind onvoldoende presteert, dan ligt dat altijd ergens aan, behalve aan het feit dat ons kind de capaciteiten helemaal niet heeft.
Wij, de generatie zacht, doen iets wat de generaties voor ons niet in hun hoofd haalde. Namelijk, kwartje worden koste wat het kost. Die leg ik even uit. De uitdrukking Van een dubbeltje een kwartje worden, wordt nu niet meer gebruikt. Vroeger luidde die uitdrukking: Je kunt als dubbeltje nooit een kwartje worden. Wat wil zeggen dat de zoon van een timmerman nooit een advocaat kon worden. Nou, dat zullen wij nog weleens zien, moeten de ouders van nu gedacht hebben. Want tegenwoordig, lijkt wel, moeten alle dubbeltjes kwartjes worden. En daar hebben wij als ouders een ware monster strategie voor uitgedacht. Want, gaan jullie als ouders, want kinderen zijn wat dat betreft veel reëler, voor een havo vwo advies voor jullie basisschoolboefje, dan zal ie godverdomme ook een havo vwo advies krijgen ook. En stel dat dat halverwege groep 7 of ergens in groep 8 dreigt te gaan mislukken, dan gaat eerst uw oogappeltje door de mangel. Want in een eerstegraads verhoor waar de KGB ooit van zei, dat nooit meer, wordt uw kleine perfectie doorgezaagd over de oorzaak van zijn dalende cijfergemiddelde. En die kleine terrorist van u voelt al snel: Iemand moet de schuld gaan krijgen. En dus wijst hij snel zijn irritante achterbuurman in de klas aan. Want die is altijd heel irritant druk aanwezig. Lukt dat niet, dan gaat de volgende fase van the war on schools van start. Een huiswerkbegeleider wordt ingehuurd, met niets minder dan de opdracht op zak om het kleine prinsje desnoods om te martelen naar havo-VWO-er. Lukt het dan alsnog niet, dan lag het allemaal aan de kwaliteit van de school, of de huiswerkbegeleider. Wat ik al zei, anders krijgt iets of iemand anders de schuld hoor. Want dat het middelpunt van ons universum wellicht de capaciteiten helemaal niet heeft en die ook nooit zal krijgen, bestaat in onze nooit-geen-klappen-gekregen-hoofdjes, simpelweg niet.
En dat moet heel snel veranderen, want wij maken schade. Grote schade.
Want als jij als ADHD-er in een klas zit van een gewone basisschool, dan kan ik jou op een briefje geven: Het is een kwestie van geduld. Rustig wachten op de dag. Dat de school jou aan de pillen wil. Dat de juf jou aan de pillen wil. En dat was in mijn basisschooltijd wel anders. Ik heb, om u dat goed uit te kunnen leggen, 2 fictieve leerlingen bedacht. Een jongetje en een meisje. Stuiterbal en kriebeltrutje. Beide mogen probleemleerlingen heten. Om u vooraf een idee te geven van de ernst: Stuiterbal is een klassieke adhd-er. kriebeltrutje heeft een veel moeilijker te duiden stoornis. de kenmerken zijn dat ze manipulatief is tot op het bod. lijkt promiscue gedrag te tonen. En kan superdramatisch huilen om niks. Nou, eind jaren 70 bestond ADHD nog niet. Je was gewoon druk. Toen ging onze leraar daar gewoon mee om, door stuiterbal gewoonweg af en toe een rondje te laten rennen rond de school, hem laten lopen om iets van kantoor te halen of hem voor een paar uur in de groep van juf Marianne te laten meedraaien, omdat juf een klik met hem heeft en hij bij haar echt stukken rustiger is. Stuiterbal is redelijk probleemloos door de basisschool gekomen. Er klaagde weleens een ouder, dat haar kind er last van had. Maar destijds was het dan: Jammer joh, ook drukke kinderen horen erbij. Je went er maar aan. Dat was met kriebeltrutje wel anders hoor. Daar werd direct van gevonden dat er onderzoek moest komen naar het waarom achter dit bizarre en schadelijke gedrag. Lopende het onderzoek bleef zij gewoon in de klas. Het hele schooljaar, en het daarop volgende schooljaar tot de herfstvakantie bleef zij bij ons. Een gigantisch slechte thuissituatie vol met geweld, misbruik en verwaarlozing, lag ten grondslag aan haar gedrag. Toen ze over kon naar een pleeggezin en andere school, pas toen ging zij uit ons midden weg. Met name haar gedrag zorgde voor een hele serie klachten van andere ouders, maar onze leraar lulde zich de blaren op de tong. tegen het meisje, haar slachtoffers en alle klagende ouders: Wij doen er alles aan, en ze gaat ook heel langzaam vooruit hier, maar zeker niet eerder naar gespecialiseerde zorg en of onderwijs, als dat alle onderzoeken waren afgerond. En die werden veel op school afgenomen omdat de ouders niet meewerkten. De manier waarop wij daar nu mee omgaan, is niet alleen schadelijk voor het probleemkindje. Maar juist ook voor je eigen kleine superman. Hoe dan, zult u vragen? Gewoon doorlezen!
In deze eeuw van het stijgende water, gaat het wel een beetje anders. Want wij, The parents from Hell, zullen jou weleens vertellen als basisschoolleerkracht, hoe je zulke varkentjes wast.
En zo kan het dus voorkomen dat jullie als rechtgeaarde ouders, bij juf bezemsteel op het matje moeten komen.. En die draait er niet omheen: Uw door uw ouders met mama’s 3D printer uitgeprinte exemplaar, moet aan de harddrugs. Ritalin, of je komt er niet meer in. En daar moet eerst een psychiater wat van vinden. Die moet dat ook nog eens melden bij Veilig Thuis. Kortom, zo slipt je jeugdzorg ook best snel dicht. Naast de funeste marktwerking. Dus, niks een onbezorgde basisschooltijd voor stuiterbal, en al helemaal niet geaccepteerd als zijnde iets wat er gewoon bijhoort. Want ook drukke kinderen hebben een plek in het midden van de maatschappij nodig. want dat is nou een inclusieve samenleving. Andersom werkte trouwens ook. In onze basisschooltijd bleven veel meer kinderen gewoon op de basisschool. Dat kantelde vanaf begin jaren 80 vorige eeuw. En dat allemaal met ouders die niet assertief maar agressief jou wel even zullen vertellen hoe jij je werk moet doen. JaJa, wij zijn er mij een. En u werkt als school vandaag de dag maar beter mee. Want anders neuken wij u de moeder bij de rechter.
Om maar helemaal te zwijgen over het meisje uit dit verhaal.
Want dat het gedrag van ons meisje zeer ernstig te noemen was, is iedereen het over eens. Hoelang ze dat op school dienen te tolereren, Zou tot grote discussie leiden tussen de groep Toen, en de groep Nu. Want als jouw championsleague studentje een keer thuisgekomen is met het verhaal dat ons trutje in zijn broekje heeft gezeten, dan belt ma niet even met school voor uitleg. Welnee, dan bestaan leeftijd, kind zijn en tolerantie niet meer. Dan is het kind gewoon een viezerik die je achter een hoog hek dient op te sluiten. En regel jij als school in goed overleg niet direct crisisopvang, dan blijft het kind maar thuis. Hoe onveilig het daar dan is ook. Want zo gaat het. Zo denkt u als gemiddelde broekrok moeder en societyshop vader. Ik loop al heel mijn volwassen leven tegen dit soort vooroordelen aan. En in mijn geval nog geheel onterecht ook. Maar het meisje uit dit verhaal, dat net zo oud is als ik, en helemaal niet bij mij op school zat, maar wel bij mij in de straat woonde ooit, benoemd dat jaar van onderzoek en ondersteuning, in de schoot van haar vriendjes en vriendinnetjes op de school waar ze ook allemaal naar toegingen, het beste jaar van haar leven. Ze wordt dit jaar vijftig. Voor mijzelf geldt hetzelfde. Mijn basisschooltijd was de mooiste tijd van mijn leven. Ook omdat de school het nooit heeft opgegeven te blijven zoeken naar het waarom van mijn toestand. En ik vertoonde geen heel afwijkend gedrag. Sterker, u zou jaloers ervan worden. Want ik heb weleens de hele dag, of geslapen op school of naar buiten zitten staren. Kortom, mijn leraar wist, de 12 sommen met het geleerde van vanmiddag gaat hij slecht maken. En diende als leidraad voor de bijspijkeruurjes die ik genoot. Zo gezegd zo gedaan, en ik krijg ook het opdrachtvel met 12 sommen erop. nogmaals, niet een keer op het bord gekeken. Maar alsnog alle 12 goed. Ik had dan ook een VWO advies als je CITO zou volgen. Ik ben begonnen op de Ivo Mavo, en na het tweede jaar naar de LEAO uitgestroomd. Vervolgens MBO detailhandel gedaan. Daar zette ik en de man die nu de baas van Hunkemöller Nederland is, een absoluut record neer: Examens waar je twee of tweeenhalf uur over mocht doen, hadden wij in nog geen 45 minuten af. En met hoge eindcijfers, je wil het niet weten. Nou, en met alleen die diploma’s op zak heb ik vorige maand als co-auteur mijn eerste wetenschappelijke publicatie uitgebracht. Ik kan dat wetenschappelijk engels amper lezen. Maar dat co-auteurschap pakt niemand me nog af. En dat lieve prestatiemaatschappij papa’s en mama’s, zo zou u het ook eens moeten doen.. In het volgende blog waarom met je handjes werken, ondergewaardeerd is, en hoe denigrerend dat is. Want niet alleen op school zijn jullie arrogant. Dat leest u later in de week. tot dan!
Althans, dat vindt ik.
