Een tijdje terug vroeg een journaliste mij naar mijn ervaringen met dealers die niks schuwen waar het het blijven pushen van hun product betreft.
Waar ervaring telt…
Vanuit mijn ervaring als verslaafde polygebruiker, maar vooral mijn ervaringen als maatschappelijk hulpverlener sinds 2012, kon ik haar wel van wat informatie en voorbeelden voorzien. Ook had ik nog wel een “nummertje”. De 06 van een van die mannen die leven van de handel in, in dit geval, cocaïne. Of beter, crack. De meest verslavende vorm van cocaïne.
Ik heb haar destijds dat nummer ook gegeven, maar mede op mijn aangeven heeft zij afgezien van het zoeken van contact. Ik achtte het risico op problemen alsnog te groot. Dit werd mij mede ingegeven doordat ik in dat proces begon met haar te appen via Whatsapp.
Daar had zij als profielfoto een foto van haarzelf en haar peuter ingesteld staan.
Toen was er voor mij wel een soort grens bereikt. Misschien wat ouderwets, maar ik vind niet dat jonge moeders in het kader van hun werk zich in dat soort kringen moet begeven.. En achteraf ben ik blij dat zij er, om heel andere redenen van afzag.
Varkens hebben geen eer
Want ik had de twijfelachtige eer om eens uitgebreid te kunnen praten met een jonge gast, die je in de volksmond een straatdealer zou noemen. Zo noemde Mo zichzelf overigens niet. Mo, afkorting van Mohammed, ziet zichzelf als een hele slimme zakenman.
Want, hij kan uren verhalen over die domme “wouten” die “nog dommer zijn als de varkens in mijn stal”. Varkens? Jij bent toch moslim? Wat moet jij nou met varkens? Maar daar bedoelde hij zijn zwaar verslaafde klantenkring mee. Dat zijn allemaal varkens. Onrein, geen eer, en zo laag op Mo’s sociale ladder, dat ze in zijn hoofd gelijk stonden aan varkens.
Respect? Een geweten? Ja, thuis.
Sowieso heeft Mo geen hoge pet op van gebruikers. En omdat Mo zogenoemd alles kan leveren wat je maar wil, spreekt en ziet hij heel veel verschillende mensen. Heel veel verschillende gebruikers. Geen van hen kan ook maar op een greintje respect rekenen. Behalve de afnemers van zijn top snuif coke van € 60,- per gram. Want dat zijn, aldus Mo, makelaars managers, advocaten en zelfs hooggeplaatsten uit de wereld van justitie en openbaar bestuur.
“Ik ben nog nooit gepakt, vervolgd of vastgezet voor handel.”. Hij beweert weleens met 40 gram pure coke op zak gepakt te zijn, en na een dag zitten zonder te verklaren, weer heengezonden geworden. Nooit meer wat van gehoord.
Op mijn doorvragen over een proces-verbaal van inbeslagname, komt honend gelach.
“Helemaal niks, want dan kunnen ze het zelf niet meer opmaken.”. Ik trek zijn stelling zwaar in twijfel en vraag hem of hij niet bang is voor een gevalletje kleine vis laten gaan om grote vis te vinden. Die theorie verwijst hij naar het rijk der fabelen.
Onderhandelingsruimte
Hijzelf denkt dat zijn contacten hem uit de brand hebben geholpen. Immers als hij zou gaan praten, dan zouden er veel mensen bij politie en justitie een probleem hebben. Want van zijn dure klanten wist hij het meest. Dat had hij al vroeg geleerd: Zorg dat je altijd iets achter de hand hebt, voor het geval dat.

Geen stress, wel veel zieke lol
Ik vraag hem of het niet teveel stress is, heel de dag van doen hebben met crackverslaafden. Lijkt me nou ook geen pretje. Dat ziet Mo anders. Want de crack rokers zijn de meest opbrengende klanten.
Doen daadwerkelijk alles voor geld, en besteden het allemaal bij hem. En Mo komt voorbereid. Levert hij voor de eerste keer die dag of aan een nieuwe klant, dan krijgen ze over het algemeen twee keer zo sterk spul, als wanneer hij voor de tweede, derde of zesde keer die dag, door dezelfde gebruiker wordt gebeld.
Geen geld? Geen probleem!
Alles had ie al voorbij zien komen. Van televisies tot sex waren hem in zijn jaren als zakenman al aangeboden omdat er geen geld meer was, maar wel de enorme drang om nog meer van zijn versneden product te roken.
Irritantje
De lol die hij heeft in het vertellen over hoe hij zijn clientèle het vel over de oren trok, begint te irriteren. Bijvoorbeeld dat hij door honderdvijftig euro aan zwaar versneden rommel te ruilen, aan een twee weken oude tv was gekomen, die de betreffende gebruiker bij zijn eigen moeder had weggehaald, toen zo voor de op sterven liggende oma aan het zorgen was.
Met rekening en dus garantie
Hij had er de rekening bij gekregen. Elfhonderd euro had de 108 cm smart tv gekost. Maar het enige wat Mo kon boeien was het feit dat ie ‘m had laten registreren bij de fabrikant en dus de volledige garantie genoot. Hij hangt nu bij Mo thuis.
Je wordt vanzelf kwaad
Ik ben heel wat gewend, maar zijn arrogante gewetenloosheid begint me kwaad te maken. Op mijn vinnig gestelde vraag of ie dan helemaal geen moraal had, kwam geen antwoord. Of toch wel maar pas later in het gesprek; Toen ie het over zijn eigen familie had.
Eigen volk eerst
Want met name zijn oma leek een half-godin te zijn. Zijn moeder draagt ie op handen. En sinds het overlijden van zijn vader, was hij als oudste zoon de man in huis.
Moet kunnen, maar niet thuis
En zoals hij de vrouwen misbruikte die verslaafd als ze zijn, zichzelf aan hem aanboden, zo mepte ie erop bij elke gozer die ook maar een blik in de richting van zijn zusjes wierp. Mij werd een ding heel duidelijk. De integratie is niet alleen mislukt, we hebben, als Mo de waarheid spreekt, een vijand binnengehaald.
1.8 kind gemiddeld per gezin in Nederland
Want hij beweert dat de reden waarom er binnen zijn gemeenschap eigenlijk altijd twee of meer kinderen geboren worden, is gelegen in het feit dat dat via de moskee en communicatie uit opa en oma’s vaderland, erop aangedrongen wordt meer kinderen te baren als het gemiddelde van het land waar je verblijft.
En voor Nederland zouden er dus minstens drie kinderen geboren moeten worden om het grote doel te halen: volledige heerschappij van “zijn” volk in Nederland.
En toch blijf ik mild
Die uitspraak is dan ook de reden dat ik geen nationaliteit van afkomst vermeld heb in dit verhaal. Want Mo bewees zijn stellingen ook nog eens goed. Hij werd gebeld en moest wat wegbrengen naar een neef.
Ik ben meegereden en direct toen we er waren, vroeg hij zijn neef uit het niets of hij even uit wilde leggen hoeveel kinderen ze moesten krijgen, en waarom. En spontaan verteld die neef dat over zestig of zeventig jaar Nederland een officieel moslimland moet gaan heten. In mijn eigen woorden.
Schat, wij nemen elf kinderen!
Ik kreeg acuut neiging tot het verwekken van een elftal kinderen. Mijn vriendin vindt echter van niet.
De moraal van dit verhaal
Maar, waarom ik dit verhaal aan u, mijn gewaardeerde lezers vertel is simpel: Ik hoop dat je elke verslaafde die een gebrek aan motivatie laat zien zich te laten behandelen, dit verhaal laat lezen. Want zo wordt je bezien door je dealer. Je bent een varken. Je hebt geen eer. En ze hebben schijt aan jou, want zodra je terug bent van je behandeling, stopt je dealer het desnoods in je brievenbus om je weer aan het roken te krijgen.
Gemiddeld zeven tot tien jaar
Want, aldus Mo, eens een varken altijd een varken. En die moet je soms vetmesten om ze maximaal te laten opbrengen.
En hij heeft nog gelijk ook. Want gemiddeld genomen duurt een zware cokeverslaving zeven tot tien jaar. En dan ben je of afgeschreven vanwege je kapotte longen, dood of als je geluk hebt, afgekickt. En wellicht brengt dat inzicht de motivatie er echt voor te gaan.
Wat ik ervan vind.
Ik ben zoals eerder gezegd, echt wel wat gewend. Maar zoals deze jongeman praat over hele kwetsbare mensen, ons land en de minachting voor alles wat niet past in wat ik dan maar even “zijn” cultuur noem, is stuitend en een absolute schok. Zelfs voor mij.
Geloofwaardig
Want ik ben ervan overtuigd dat hij er echt zo over denkt, en naar ons autochtone Nederlanders, kijkt. Zelf wijt hij het aan het grote empathisch vermogen wat er in Nederland is, de lachwekkend lage straffen en het ontbreken van geweld komend van de staat. Want waar hij vandaan komt (Hij zei het echt, deze derde generatie medelander) daar flikte je maar beter niks of ze flikte jou.
Toch weer familie
En dan ga jij eraan en voor je familie zijn de consequenties zwaar. Soms jarenlang.
Nou, en dat is waarom een verslaafde een varken is, en u en ik maar min volk.
Dan sta je toch maar mooi te kijk met al je welvaart en goed fatsoen en hoge opleiding…
Ik wens u desondanks een fijne carnavalsvakantie.
Stefan Vlaminckx
Ervaringsdeskundig hulpverlener, begeleider en coach bij Nieuwe Start Ervaringswerk.