Hoe kijk je naar de wereld als je in een vergadering beslist dat je op 1,5 meter afstand van elkaar mag winkelen, maar niet op anderhalve meter van je oma, vrienden of familie mag komen? Gisteren werd er gehandhaafd in een park waar vier of vijf studenten lekker in het gras zaten. Net op afstand van elkaar, maar toch moesten ze weg want het was een samenscholing.
Mensbeeld
Als kleine kinderen werden ze toegesproken. Het zegt iets over het mensbeeld van onze machthebbers. En het zegt ook iets over de betreffende boa. Ik vrees met grote vrezen dat het besef dat winkelen een aanvaardbaar risico mag zijn, maar volgens de social distancing regels sociaal bijeenkomen in een park dan weer niet, weleens zou kunnen gaan zorgen voor het kantelen van de bereidheid om mee te blijven werken aan het gevoerde beleid. Want, zonder dat je het je heel bewust bent, wordt geld uitgeven belangrijker gemaakt, als het live spreken van je vrienden familie en kennissen. Ik schaam me daarvoor. Dat wij blijkbaar een volk zijn dat een ware geldslaaf kan worden genoemd. Wel naar de bouwmarkt, maar niet naar je broertje met downsyndroom.
En ook bij mij dringt dat nu pas door.
Alle instellingen die niet voor ouderen zijn, zitten op een enkele uitzondering na, veel te op slot. En als je als VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap, daar een kritisch schrijven over stuurt, dan is het onzin wat je zegt. Het is bij wet verboden wat je doet, is mijn tegenargument. Maatwerk per cliënt hoor je te leveren. En u, de homo hypothecus, da’s Latijn voor de hypotheek betalende mens, u vindt het verder wel prima. U heeft zo uw eigen zorgen. Bijvoorbeeld dat de competitie niet wordt uitgespeeld. En Ajax de schaal niet krijgt. En u negen zondagen leveraandoeningzuipen door de neus worden geboord.
Compenseren kun je leren
U compenseert dat deels door uw vrouw wat harder te slaan. En uw kinderen te slaan of te misbruiken. Kijk, en bij oma kwam u toch al niet meer. U weet wellicht niet eens meer welk tehuis ze zit. En die stumpers in de gehandicaptenzorg moeten wel binnenblijven, want al dat gekwijl en slungelige ledematen die alle kanten op slingeren, dat is vragen om problemen tijdens het geld uitgeven.
Blijven over de GGZ instellingen.
Maar die kinderverkrachtende Anne Faber moordenaars moet je ook gewoon binnen houden. En dan een paar besmette bewakers eromheen. Ruimt lekker op! Het bovenstaande is een wat uitvergrote werkelijkheid, maar het is wel ongeveer hoe de homo hypothecus denkt. Ik heb deze week voor het eerst in een krant een kritisch stuk gezien over de lockdown in de gehandicaptenzorg en GGZ. Ik heb niet een mediapartij weten te motiveren er aandacht aan te besteden. En ik heb ze bijna allemaal benaderd. Want er is maar een ding echt belangrijk:
Hoe gaan we zo snel mogelijk weer geld verdienen?
Kijk, en ik heb echt te doen met de ondernemers die nu stilliggen. Kijk maar op mijn LinkedIn. Maar ik heb meer problemen met de hierboven genoemde kijk op de wereld. De homo hypothecus is zo geconditioneerd dat ie geld belangrijker vind als andere mensen. En dat vertaalt zich in het gevoerde beleid. En daar schaam ik me voor. Ik wel. Maar ik heb dan ook geen rooie rot-euro. En ik kan u melden dat dat een bevrijd gevoel bij mij opwekt. En mij de ruimte biedt om op te komen voor mijn kwetsbare medemensen in de langzaamaan onmenselijke lockdown. Maar omdat de homo hypothecus ook bij die instelling aan het stuur zit, blijven mijn acties stranden. En mijn blogs steeds sneller verschijnen. In de hoop dat u wakker wordt.
Althans, dat vind ik.
