Tag: GGZ

Geplaatst op

Zal ik het doen? Ja hoor komt ie: Hier, pak aan! Knuppel in het hoenderhok.

Op Psychosenet verscheen een nieuwe diagnose voor de DSM5: Psychiaters TunnelVisie Syndroom, kortweg PTVS.

PTVS treedt, erg genoeg, meestal op bij de meer ervaren psychiaters van Nederland. Zij kennen het klappen van de zweep, en dan sluipt deze gloednieuwe psychische aandoening er ongemerkt bij je in. Wij, de patiënten en ex patiënten van psychiaters die gewoon doorwerken met PTVS, wij moeten vandaag toch echt aan de alarmbel trekken. Zoals een patiënt weleens aan een brandalarm knop wil trekken. Toch even het signaal afgeven dat er iets niet goed gaat. Maar de diagnose liegt er dan ook niet om:

PsychiatersTunnelVisieSyndroom, PTVS kenmerkt zich in 100% van de aangetoonde gevallen, door het voorschrijven van (veel te) zware medicatie, snel en onnodig grijpen naar machtsmiddelen. Zwaarder diagnosticeren, classificeren, en ten langen leste declareren, alsmede opnames onnodig lang laten duren, zijn de zwaarste symptomen te noemen.

Maar zeker niet de enige symptomen.

Bij alle patiënten werd verlies van gehoor, gecombineerd met een afname in de empathische vermogens, wat de patiëntengroep al snel laat vervallen naar wereldvreemde vogels met een receptenschrijfmanie.

En om nou niet in de Long PTVS fase te belanden, moet er snel en rigoureus worden ingegrepen. Bijvoorbeeld door eens een cursusje effectief communiceren met je hart. Ook moet je je als psychiater geregeld laten onderzoeken op de symptomen van PTVS. Dit doet u door aan 10 van uw patiënten per maand te vragen of ze u:

  1. Eng vinden
  2. Vinden dat u goed luistert
  3. U voldoende doet met de informatie die u van hen ontvangt
  4. Of ze u in het laatste halfjaar meerdere keren iets hebben aangegeven dat u vervolgens volledig hebt genegeerd
  5. Of u en uw staf alles wat uw patiënten u vertellen of hoe ze handelen, relateert aan de door u gestelde diagnose
  6. Of uw patiënten zich serieus genomen voelen, of zich juist sérieus genomen voelen
  7. Of ze u een rigide, autoritaire, in het eigen gelijk vastgeroeste autistische non communicator vinden

Mocht u meer als 2 van de 7 kenmerken hebben, of alleen kenmerk 7 dan moet u in volledige thuisquarantaine blijven totdat u niet meer besmettelijk bent. Daarnaast dient u behandeld te worden aan uw betwetertje.

Want je kunt er helemaal van herstellen, mits je op tijd en met de juiste methode en wat goed fatsoen, ingrijpt in je betwetertje. Mooi hoe ze ook met deze methode, gewoon een eigen betwetertje, om het betwetertje dat kapot is te vervangen, kunnen aanbieden. Het gaat om je hersenen, dus veiligheid voorop.

Want alles wat een PTVS besmette psychiater doet, is meestal (80% vd gevallen) beter voor de GGZ waar hij of zij werkt, zijn of haar golfhandicap die de big pharma helpt verbeteren onder het mom van congres, studiereis of incentive, of zijn of haar eigen portemonnee. Zelden wordt aangetoond dat de patiënt in kwestie er echt baat bij heeft gehad.

Mijn eigen ervaring als hulpverlener en VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, zeggen het ook:

PTVS is ernstig en zeer wijdverbreid. En dat begint bij de communicatie. Want waarom staan universiteiten toe dat de minst communicatieve studenten worden toegelaten tot de specialisatie psychiatrie? Waarom zit daar niet een intakegesprek aan vast, waarin de kandidaat in Jip en Janneke taal moet kunnen uitleggen dat hij/zij u kankerverwekkende medicijnen blijft pushen, terwijl de klachten waarvoor ze zijn voorgeschreven niet meer aanwezig zijn, u desondanks niets heeft ondernomen om te bezien of en hoe uw patiënt weer van die troep afkomt, en zelfs niet naar minder schadelijke oplossingen heeft willen kijken?

Slaagt u, dan mag u psychiater proberen te worden. Zakt u dan moet u iets anders gaan doen. Lijkt me een heel preventieve maatregel om PTVS geheel uit te roeien.

Want ik probeer het echt een beetje amusant te brengen maar mijn onderliggende boodschap is serieus te nemen.

Want het komt vaak en steeds vaker voor. Niet uit te leggen beleid, opnameduur, alles onder een diagnose scharen, sneller naar machtsmiddelen grijpen en daarbij de rechter een rad voor ogen draaien. En net als in jeugdzorgzaken, gelooft de rechter blind alles wat u uitkraamt. Want u bent de expert. Ja, in het op peil houden van de omzet wel. En daarom is er weleens een leugentje nodig. En een vernauwing in het geweten. En dat moest maar eens afgelopen zijn.

En als laatste, maar zeker niet onbelangrijk: Wordt het niet hoog tijd dat u uw patiënten gaat inlichten over het feit dat u een wettelijke verplichting heeft uw patiënt bij de politie te laten registreren als ernstig psychisch kwetsbaar, indien die patiënt een bepaalde zorgzwaarte nodig heeft, die meer zorg omhelst als basis GGZ? En dat u dat niet hoeft of zelfs mag mededelen aan uw patiënt? Want ik trof een spv-er die snapte dat bij mij vertrouwen te voet komt, en per razendsnelle Chevron weer gaat. En zij meldde mij dat die wettelijke plicht er was. En in 2022, met een aanvullend mensenrechtenverdrag gehandicapten in werking, lijkt me deze openheid voortaan geboden.

Althans dat vind ik.

Stefan Vlaminckx is VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving. Hij blogt over alles wat hem opvalt, aandacht verdiend of gewoonweg een misstand is die aangepakt moet worden.
VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
Geplaatst op

WvGGZ, het lijkt wel alsof niemand precies weet hoe het werkt.

Een man woont op een bovenwoning, in een achterstandswijk van een middelgrote stad, in het zuiden des lands. Onder hem woont een psychisch kwetsbare buurman. En het is er een die u, als de gemiddelde burger van dit land, kent als een man met verward gedrag. Met onbegrepen gedrag, vind ik zelf een betere term. Want het lijkt ook op onbegrijpelijk gedrag, maar als je er een beetje verstand van hebt, snap je wat er met de man aan de hand is.

Ook de bovenbuurman heeft er verstand van, en heeft dus begrip voor het gedrag van zijn buurman.

Niet dat dat de boel leefbaarder maakt overigens. Want buurman schreeuwt en bonk keihard op de muren. Overdag, maar ook ‘s-avonds en ‘s-nachts. En vooral dat in de avond en nacht veroorzaken van overlast, maakt de situatie onleefbaar, onhoudbaar en rijp om op in te grijpen, middels het toepassen van de nieuwe WvGGZ. Dat is de sinds januari vorig jaar in werking getreden Wet verplichte GGZ.

Dat begint met een melding bij de gemeente.

En dat is dan ook wat de bovenbuurman doet. Een melding bij de gemeente. Daar, op het gemeentehuis, weet men in eerste instantie niet wat men met het telefoontje aan moet. En de bovenbuurman gaat daarom zelf op onderzoek uit, en weet zo te achterhalen dat een organisatie voor maatschappelijk werk is aangesteld om het meldpunt voor verward gedrag, handen en voeten te geven. Daar doet de buurman voor het eerst een melding in augustus vorig jaar, een maand nadat hij in de bovenwoning was getrokken. Twee adviezen kreeg hij op voorhand: Breng de verhuurder op de hoogte en bel, bij overlast in de avond en nacht, zeker ook de politie. Men zal de melding in onderzoek nemen en hem daarover nog terugbellen. Dit gebeurt op een gegeven moment ook, maar meer als wat mededelingen over wat er om de buurman heen aan overleggen plaats vindt, doet men niet. Buurman werkt nergens aan mee, wat het allemaal erg moeilijk maakt.

Bij de verhuurder, een woningbouwvereniging, treft hij meer actiebereidheid.

Want de behandelaar van het dossier inzake de onderbuurman, vraagt de bovenbuurman om telkens de overlast te melden bij zowel de verhuurder als de politie, zodat er aan dossieropbouw kan worden gewerkt. Want, en dat was de bovenbuurman ook al gemeld bij het aangaan van de huurovereenkomst, de buurman stond als overlastgever bekend, maar de verhuurder had nog niet voldoende dossier om via de rechter om ontbinding van de huurovereenkomst te vragen. Dat zou rap veranderen, maar daarover verderop meer.

Daarop volgde een maanden- en maandenlange periode van melden bij politie en woningbouwvereniging van de enorme overlast die de onderbuurman veroorzaakte.

In die maanden sloopte de onderbuurman ook nog de auto van de bovenbuurman, en bedreigde hem met het in de fik steken van zijn woning. Beide keren volgde dan ook aangifte bij de politie, maar beide zaken werden geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Tot aan het moment dat dit blogbericht geschreven wordt, zijn er tientallen meldingen van overlast gedaan en dus 2 aangiften. Ook zijn er in de periode augustus 2020 tot en met vandaag nog eens drie meldingen gedaan in het kader van de WvGGZ. Niet alle meldingen zijn ook als zodanig verwerkt.

Inmiddels heeft de verhuurder een duimendik dossier. Genoeg om juridisch in te grijpen

En dat doet de verhuurder dan ook. Met een topadvocaat begint men een bodemprocedure. Geen kortgeding want dan moet je heel compact kunnen aantonen dat de overlast gigantisch is, anders laat je ruimte aan de rechter de zaak af te wijzen.

Gelukkig komt men er snel achter dat een voorlopige voorziening aanvragen mogelijk is. Dit doet men dan ook. Tegelijkertijd wordt er, na jarenlange overlast, een rechterlijke machtiging aangevraagd en toegekend, waarmee de buurman gedwongen kan worden opgenomen. De betreffende zorgverlener waarschuwt wel voor het feit dat de buurman snel weer terug kan zijn in zijn woning. Hoe men dit precies bedoeld, blijft onduidelijk.

Conclusie moet wel zijn dat de WvGGZ niet doet wat ie zou moeten doen, namelijk ingrijpen in situaties waarbij de omgeving onleefbaar wordt door een psychisch lijden van een individueel burger.

Ik wijt dat in deze casus vooral aan de betrokken zorgverlener. Want de behandelend psychiater kreeg bij een groot overleg meer als 150 klachten voorgelegd van de politie en de verhuurder, allemaal overduidelijk voortkomend uit het psychisch lijden van de betreffende buurman. Toch zag de psychiater geen reden de buurman gedwongen op te nemen. Dit terwijl zijn buren nul woongenot ervaarden. Ook het feit dat daardoor de kans op agressie in de richting van de buurman steeds sterker toenam, leek geen argument. Dat buurman totaal geen besef heeft wat hij zijn omgeving aandoet, evenmin. Dit terwijl de rechtbank midden Nederland op basis van die laatste 2 argumenten zonder enige terughoudendheid spoedmachtigingen afgeeft.

Waarom blijft de vraag. Waarom werd er niet voortvarender ingegrepen? Waarom werden het uithoudingsvermogen van zijn leefomgeving en het lijden van de buurman zolang genegeerd.

Daar gaan we hoogstwaarschijnlijk nooit achterkomen. Want de AVG verhinderd het delen van informatie met de klagers. Wel moet ik vaststellen dat waar ik eerst bang was voor de reikwijdte van de de wet, ik nu moet constateren dat het juist toepassen van de wet nog heel veel werk behoeft. Want ik hoop niet dat deze casus exemplarisch is voor de werking van de wet en het daarbij behorende netwerk van hulpverleners, maatschappelijke organisaties en overheden.

Inmiddels zit buurman gedwongen opgenomen en is het nu bijna een week rustig. Maar hoogstwaarschijnlijk wordt hij na 35 jaar uit zijn huis, zijn thuis gezet. En dat is een pijnlijke vaststelling, die had voorkomen kunnen worden. Als alle neuzen dezelfde kant op hadden gestaan.

Althans, dat vind ik.

VN ambassadeur rechten van de mens met een handicap en inclusieve samenleving, blogger en ontwikkelaar van het eerste VBHC concept voor in de WMO-bg thuisbegeleiding.
Geplaatst op

We moeten er bang van worden, anders gaan we ons nooit aan de regels houden

Hoogleraar klinische psychologie Jan Derksen is er duidelijk over: We moeten allemaal bang worden van het coronavirus, anders gaan we ons nooit aan de regels houden, zo laat hij optekenen door het AD

Voer hieronder je e-mailadres in en ontvang dit blog voortaan per mail als het verschijnt. Gegarandeerd zonder dat wij uw gegevens verkopen of uw mailbox vol spammen.

Een op de tien houdt hart- of longklachten

Want een op de tien houdt blijvende hart- en longklachten over aan een Covid-19 infectie. Ook vindt hij dat we meer geconfronteerd dienen te worden met foto’s van kapotte longen en de ellende op de IC’s. Ook op social media.

Want alleen als we bang genoeg worden voelen we de noodzaak de regels te volgen.

Daar heeft hij denk ik wel een punt. Want maar weinig mensen voelen op dit moment de noodzaak de regels strikt te volgen. Als je zag hoe de nog geopende supermarkten vol liepen in de grote steden, omdat er drank moest worden ingeslagen voor thuis, dan weet je wel genoeg denk ik zo. En achter de voordeur handhaaft de sterke arm niet, tenzij er sprake is van overlast.

Pas nu, na veel maatschappelijke druk en na een weekend met drie diensten met telkens 600 gelovigen, gaan de kerken vrijwillig over op het beperken van bezoekers.

Want grondwettelijk is het belijden van je godsdienst gewaarborgd. Waar mij dat steekt is bij het artikel dat zegt dat burgers in Nederland, in gelijke gevallen ook gelijk behandeld dienen te worden. En dan is het beperken van bezoekers voor theaters en het verbieden van publiek bij het voetbal, natuurlijk een gotspe te noemen. De gelijkheid zit ‘m in dit geval in het onbeperkt mogen toelaten van gelovigen in een weliswaar grote, maar wel gesloten binnenruimte. Maar datzelfde bij theaters en stadions niet toestaan.

Maar zo kan ik nog tientallen voorbeelden noemen van ondermijnende communicatie en het bagataliseren van zaken.

Ondermijnende communicatie is communiceren dat je mondkapjes moet gaan dragen, waarna het RIVM laat weten geen enkel bewijs te hebben dat dat ook werkt. Ook een minister president die voor tv wordt gevraagd of in de tweede kamer geen mondkapjespplicht geldt, en daar vervolgens geen antwoord op heeft, om dan ook nogeens een wegwerpproduct te tonen na de vraag of hij er ook een bij heeft, werkt bagataliserend. Zo krijg je mensen inderdaad niet mee in je streven het virus in te dammen.

En kies nou toch eens; groepsimmuniteit of indammen en uitroeien

Want wil je indammen en uitroeien dan zul je keihard moeten ingrijpen op elke brandhaard die opduikt en inkomend internationaal verkeer, via lucht- en gewone havens 100% moeten controleren op COVID-19. Een periode van quarantaine instellen en iedere brandhaard uittrappen. Ga je alsnog voor groepsimmuniteit dan zul je plannen moeten maken hoe je dat wil bereiken zonder dat dat massale sterfte onder ouderen en kwetsbaren veroorzaakt. En op de koop toe moeten nemen dat er een hele grote groep mensen levenslang klachten zal overhouden aan je beleid.

Dan het accepteren van doden door deze maatschappij.

Een andere arts maakte zich een paar dagen eerder, in diezelfde krant kwaad over het feit dat we wel 19.000 doden per jaar accepteren, die door roken omkomen, maar de 10.000 dodelijke coronaslachtoffers totnutoe, bestrijden met draconische en alles ontwrichtende maatregelen. Dat weet de arts aan het feit dat de accijnsinkomsten de kosten voor de behandeling van rokers gigantisch overstijgen. Kortom, een smerige kwestie van regeren met de portemonnee ipv met een hart voor je burgers. En dat verwacht je als de Vaak Veroordeelde Democraten (VVD) in de regering zitten. Maar dit valt ook de regeringen hiervoor aan te rekenen.

Als zorgverlener zie ik vereenzaming, druggebruik, huiselijk geweld en kapotlopende relaties toenemen.

In de dagelijkse praktijk zie ik vereenzaming toenemen, vooral uit angst voor het virus, en het verspreiden van desinformatie via social media. Daardoor nemen zaken als drugs- en alcoholgebruik onder mijn doelgroep toe. Maar bijvoorbeeld ook uitval waardoor dagbesteding en werk in gevaar komen. Door het samenspel van veel thuiszitten, discussies, en het niet meer kunnen afreageren middels sport, zie je ook toename in huiselijk geweld en het stuklopen van relaties. Er zijn ook signalen van meer seksueel geweld en misbruik. Daarom is het belangrijk dat de staat met de juiste maatregelen die zaken regelt die er geregeld moeten worden en liefst hard ingrijpt wanneer nodig maar ook zo snel het weer kan, de boel weer vrij laat. Want als we met halfslachtig beleid deze crisis blijven rekken is al snel de kuur erger als de kwaal met veel onherstelbare schade tot gevolg.

Althans, dat vind ik.

Geplaatst op

Nieuwe Start Ervaringswerk behaald in samenwerking met stichting KGVP, de runner-up titel van de VBHC Prize 2020

Nieuwe Start Ervaringswerk en stichting KGVP Kwaliteit Gezondheidzorg volgens Patiënten, behaalde dit jaar de runner up titel in de prestigieuze internationale VBHC Prize competition. Maar betekent dat eigenlijk? Een korte uitleg:

VBHC

VBHC staat voor Value Based HealthCare. In goed Nederlands, zorgverlening met toegevoegde waarde ten opzichte van de zorg die standaard geleverd moet worden. Maar wat betekent dat in de praktijk?

Thuisbegeleiding voor mensen met een psychisch lijden

Nieuwe Start Ervaringswerk levert bovenstaande zorg. En bij het begeleiden van mensen thuis die psychisch kwetsbaar zijn, hanteren wij een zelfontwikkelde werkwijze. Die werkwijze is gebaseerd op de eigen ervaring van eigenaar Stefan Vlaminckx, met de GGZ (waaronder ook verslavingszorg valt), gecombineerd met een groot begrip voor wat de doelgroep of individuele cliënt drijft en bezighoudt. Ook zetten wij heel slim e-health toepassingen in, waaraan wij zelf hebben mee ontwikkeld danwel die de top zijn in de markt vandaag. Daarnaast vereist het werken volgens onze methode dat u werken zonder winstoogmerk voorstaat. Want geld voor de zorg dient ook te worden besteed binnen de zorg. Dat laatste zegt overigens niets over de bezoldiging van de individuele begeleider, want die ontvangt gewoon het marktconforme tarief dat gemeenten hebben vastgesteld voor deze vorm van zorgverlening.

Werken zonder winstoogmerk is wat anders als niet marktconform betaald krijgen.

Iedere ondernemer probeert middels het aanbieden van diensten of producten, die hij voor een lager bedrag inkoopt als verkoopt, winst te maken. Met die winst betaald hij kosten en belastingen. Als ie het dan goed gedaan heeft, blijft daarvan nog een bedrag over en dat noem je de nettowinst. Da’s dus niet het salaris of uitbetaling die de ondernemer uit zijn zaak haalt maandelijks om van te leven. Nee, dat bedrag blijft er over als alles betaald is. Werken zonder winstoogmerk betekent in dit geval dat u uw nettowinst niet uitkeert naar privé, maar dat u het opnieuw investeert in de door u te leveren zorg. U besteed extra uren aan uw cliënten, waarvoor u uw vaste vergoeding per uur ontvangt. U gaat zelf, of stuurt uw personeel naar een opleiding, bijscholing of andere leermogelijkheid. U organiseert een dagje uit voor uw cliënt, waarvan hij of zij nog wat opsteekt ook. U investeert in de hobby of vrijetijdsbesteding van uw cliënten, met een overstijgend project. Duizend en één mogelijkheden zijn er te bedenken. Uitgangspunt moet uw clientèle zijn. Als u daaraan voldoet, en dat binnen de regels weet uit te voeren, heeft u zonder winstoogmerk gewerkt. Binnenkort kan u bij de KvK ook uw bedrijf laten registreren als onderneming zonder winstoogmerk. Daar wordt een aparte categorie bedrijfsinschrijving voor opgetuigd.

E-health

Zoals hierboven beschreven, werken wij met een aantal e-health toepassingen die ons helpen de zorg maximaal te optimaliseren, professionaliseren en te managen. De eerste tool die wij daarbij gebruiken is de Mextra applicatie. Mextra is een patiënt volgsysteem waarmee wij gestructureerd kunnen werken aan het herstel en het verbeteren van de kwaliteit van leven van iedere cliënt. En samen met cliënt omdat die via een eigen app kan meekijken en schrijven in zijn eigen dossier, begeleidingsplan en rapportages.

Maar deze titel behaalde wij in samenwerking met KGVP, ontwikkelaar van de EasyRom app.

Met de EasyRom app meten wij het welzijn, lichamelijke conditie en sociaal functioneren van iedere cliënt. De resultaten die dat oplevert bied ons inzicht in niet alleen het functioneren van cliënt, maar bijvoorbeeld ook diens meest gunstige periode om hem of haar te belasten met taken. Daarnaast motiveert het cliënten hun scores te verbeteren. We hebben zelfs voorbeelden waarbij cliënt in depressie zich tot doel stelde zijn score op de depressie meting naar positief om te buigen. Dat zorgde voor een waar kantelpunt in zijn herstel, dat daarna een versnelling kreeg die een motivatiecoach niet had kunnen realiseren. Daarmee vult het onze aanpak aan, en kunnen wij, mits cliënt daarmee instemt, aan de financier van de zorg laten zien wat het geld heeft opgeleverd ten aanzien van cliënt’s welzijn, kwaliteit van leven en algehele gezondheid. Dat samen mag je Value Based Healthcare noemen, aldus de hooggeleerde jury van de VBHC Prize competition.

Wij danken partners KGVP, Bas Thuis en Dax Kho hartelijk voor de samenwerking en het partnerschap in ons streven naar het beste uit iedere cliënt halen.

Voor meer informatie neemt u contact op met:

Nieuwe Start Ervaringswerk

Stefan Vlaminckx

073-6994348 of 0623624630

nieuwestartervaringswerk@gmail.com

Geplaatst op

Wanneer opkomen voor iemands rechten niet wordt gewaardeerd

Al van het begin van mijn carrière, sta ik Ellie bij. Ellie heet eigenlijk anders, maar het is korter als Miranda of Natasja, en het beschermd haar privacy.

Ellie

Ellie dus. Ellie is een vrouw van middelbare leeftijd, bekend met zowel een LVB als een lichamelijke beperking, en een flinke depressie opgebouwd sinds drie jaar geleden haar beste vriend overleed. Al een jaar of acht help ik Ellie met problemen met het sociaal domein, justitie, begeleiding of bewindvoering. Samen met haar wijkagent ben ik een van de weinige die ze vertrouwt, en met wie ze graag samenwerkt. Ze belt me meestal ruim voordat de zaken totaal uit de klauwen escaleren… Meestal, als in niet altijd. En deze keer was ze echt aan de late kant…

24 uur voordat de deadline afliep.

Namelijk exact 24 uur voordat de deadline verstreek waarbinnen haar verhuizing naar een nieuwe woning gerealiseerd zou moeten zijn. En exact niets was er al gebeurd. Gesprekken met Ellie leverde als oorzaken op: Een conflict met de bewindvoerder, pas nieuw aangestelde begeleiders en het stilvallen van Ellie zelf. Ze ziet het allemaal niet meer zitten, en wil alleen nog maar dood. Nou ben ik van de praktische aanpak, dus laat haar weten dat ik dat heel goed snap, maar dat wij haar helemaal niet kunnen missen, en ik graag wil weten wat er allemaal precies speelt, en zo bekijken hoe we tot een oplossing kunnen komen.

We bekijken samen Onview, het portal waar mensen onder bewind hun gegevens kunnen inzien.

Bankafschriften, een budgetplan en al wat een bewindvoerder nog meer inzichtelijk wenst te maken, kun je terugvinden in Onview. In Ellies geval een budgetplan en afschriften van de verschillende bankrekeningen. Het budgetplan en afschriften roepen zo enorm veel vragen op, dat ik die vastleg in een mail aan de bewindvoerder. Een prima manier om erachter te komen waarom een bewindvoerder bepaalde keuzes maakt. En in dit geval bepaalde zaken juist niet doet. En toen maakte ik meteen mijn grootste fout in deze casus. Ik verstuurde die mail, uiteraard in goed overleg met Ellie, ook naar de bewindvoerder. Domme fout…

Want daar had ik beter mee kunnen wachten totdat alles rondom de verhuizing was geregeld.

Want vragen stellen is toch, in dit geval, een soort kritiek leveren. Want we vragen niet naar zaken die naar ons inzicht, goed lopen. Nee, juist de opvallende, afwijkende of ronduit foute zaken komen dan aan bod. En we kwamen nogal wat tegen, kan ik u melden. Nou, daar was de reactie van de bewindvoerder dan ook na: De luiken gingen dicht, met mij had bewindvoerder al helemaal niets te maken, en niets was meer mogelijk. Onview werd niet meer bijgewerkt en tijdens een gesprek met alle betrokkenen vandaag was de algehele consensus, althans het door de rest ingenomen standpunt dat ik Ellie in het conflict hield, waardoor er geen vooruitgang te boeken viel. Een niet zo slimme insteek die de hulpverleners daar namen. Want door mij op deze manier aan te vallen, terwijl ik met steun van Ellies advocaat slechts opkom voor Ellies basisrechten, in een conflict dat al gaande was toen mijn hulp werd ingeroepen, brak men het beetje vertrouwen dat Ellie probeerde te hebben in haar nieuwe begeleiders, acuut tot de grond toe af. Want ze weet precies wat goed en fout is, en dat ik al acht jaar precies zeg hoe het zit. Ook als Ellie veel liever iets anders hoort. Was bewindvoerder wel blijven communiceren, uitleg had gegeven, had ik weer argumenten gehad Ellie uit de ingenomen stelling te halen en was er vast meer vooruitgang geboekt als nu. Want nu voelt Ellie zich niet gehoord, noch serieus genomen en weggezet als lastig. Terwijl haar zorgen reëel zijn, haar vragen relevant en mijn inbreng hout snijdt. En dus is ze vandaag de gemaakte afspraken van tijdens het voornoemde gesprek, niet nagekomen. Gelukkig is ze wel iets anders relevants gaan doen rondom haar verhuizing.

Het aanvullende mensenrechten verdrag voor mensen met een handicap in de praktijk brengen is nog heel moeilijk.

Voor veel hulpverleners en zorgverleners van mensen met een handicap, is het moeilijk om het gestelde in het verdrag te vertalen naar de dagelijkse praktijk. Voor de bewindvoerder in deze casus lijkt het verdrag helemaal niet te bestaan. En wat erin staat, staat er niet zoals ik het uitleg. Nee joh, dat heb ik verkeerd gezien. Ben ik verder ook helemaal niet in opgeleid, over voorgelicht of staat volledig fout weergegeven in de documentatie die ik daarover aanhaal. En dat is niet alleen maar jammer, maar helaas. Nee, het zorgt ervoor dat verschillende van Ellies mensenrechten met voeten worden getreden. Maar dat is lastig om te horen en dus ligt het aan mij allemaal.. Tuurlijk.

Maar hoe krijgen we Ellie nu het best geholpen?

We hadden de discussie inmiddels alweer gestaakt, en ons geschikt naar de grillen van de bewindvoerder om maar niet nog langer stil te blijven staan. Maar blijkbaar krijgt Ellie het niet gedaan om volgens de instructies van de bewindvoerder te handelen, want ze heeft nu al vier keer toegezegd te gaan doen wat ervan haar verwacht wordt, maar alle vier de keren is ze die belofte niet nagekomen. Ook niet als ik haar zeg dat dat voor nu het beste is, het niets afdoet aan haar argumenten, en we het conflict in zijn geheel door de kantonrechter zullen laten beoordelen. Ze zit echt vast, en dat doet ook deze jongen pijn om dat te zien. In normale omstandigheden vraag je dan aan bewindvoerder of begeleiding om een kleine motivatie om de boel op gang te helpen, maar dat kan nu ook niet, gezien het feit dat men met het gezamenlijke standpunt dat het allemaal aan mij ligt, iedere fatsoenlijke communicatie de nek heeft omgedraaid. En Ellie alleen maar banger, bozer en verdrietiger gemaakt.

Uiteraard blijf ik in goed contact en gesprek met Ellie.

Maar ik heb dit nieuw ontstane probleem toch maar gewoon teruggelegd bij de begeleiding. Want ik zie ook niet meer hoe ik Ellie nog gemotiveerd moet krijgen. Ja, door wekenlang dagelijks met haar te praten over wat er nog meer is als de ellende waar ze midden in zit. Maar of en hoe ik haar geactiveerd kan krijgen, zodat ze nu gaat doen wat nu van haar verwacht wordt, weet ik ook even niet. En dus mogen daar de betaalde krachten zich nu op stukbijten.

Het begrip en de inzet voor de rechten van kwetsbare mensen, reikt zover als de bereidheid van de hulpverlening groot is.

Want komt het ongelegen, of niet op het juiste moment, dan wordt de inbreng van de kwestbare genegeerd of geparkeerd. Dan komen ze er nog op terug… ooit… Dit terwijl het verdrag nu al sinds 2016 in werking is, na de ractificatie door de Nederlandse overheid, inclusief beide kamers van het parlement. Je zou zo langzamerhand verwachten dat iedereen doordrongen is van de inhoud van het verdrag en welke implicaties dat heeft voor de individuele cliënt, patiënt of bewoner. Maar deze casus bewijst toch maar weer eens anders. En dat is pijnlijk te noemen, vier jaar nadat het verdrag in werking is getreden.

Althans, dat vind ik.