Update: Na twee gesprekken met de huisarts is er een uitgebreide excuusbrief gekomen waarin wordt aangekondigd dat er een nieuw protocol ontwikkeld wordt om in de toekomst dit soort situaties te voorkomen. Ik ben tevreden met de brief, de inspanningen om te komen tot een oplossing en de excuses.
Afgelopen dinsdagavond, een uurtje of tien
Tijdens het maken van een midnight snack, krijg ik plots zo’n heftige buikpijn, dat als bevallen half zo zeer doet als de pijn die ik daar thuis, toen ervaarde, iedere vrouw een Nobelprijs verdiend heeft na de bevalling van haar eerste kind. Ik kon nog maar net mijn bed halen en heb sindsdien niet meer normaal helemaal rechtop kunnen lopen. Nog altijd kan ik me niet voluit bewegen zonder hevige pijn, ondanks de ondersteuning met 2 soorten Oxycodon. Zo’n pijn dus..
Als je kunt rekenen, dan reken er maar niet op.
Woensdagochtend, een uurtje of 10..
Zo’n 12 uur later, een uur of tien de volgende ochtend, app ik een maat van me, dat ie moet langskomen, want dat er iets nogal niet goed gaat met mij. Hij beloofd er rond half drie te zijn.
Ik laat hem komen omdat ik zeker weet dat ik tenminste huisartsenzorg nodig heb, dat ik er zelf sowieso niet ga komen, en het in mijn ervaring nog niet meevalt om voorbij de assistente te komen, en überhaupt hulp aan huis te verkrijgen. En omdat ik in veel pijn verkeer, en daar verbaal nogal agressief van wordt, kan ik maar beter iemand anders laten bellen met de huisarts.
Woensdagmiddag, een uurtje of drie…
Mijn maat, de rust zelve in bijna iedere situatie, raakt zichtbaar geïrriteerd terwijl hij de doktersassistente ervan probeert te overtuigen dat er een arts moet langskomen. Dat ie geschrokken is van wat ie bij mij thuis aantrof, en dat ie op de fiets is, en er dus geen vervoer is om mij naar de huisartsenpraktijk te brengen. En na alle argumenten die de assistente had aangedragen, waarom het beter was toch naar de praktijk te komen, kwam die ene zin die en mijn vertrouwen in het systeem van huisartsenzorg voorgoed vernietigde, en bij mij de nauwelijks te onderdrukken neiging een moordopdracht uit te vaardigen, bracht: “Dat meneer geen vervoer heeft, is voor ons geen reden een visite te rijden”. De woede die de houding van en de doktersassistente en daarna de arts bij mij opwekte, zijn niet in woorden te beschrijven. Als mijn maat niet met veel kunst- en vliegwerk mij alsnog bij de dokter had gekregen, was ik er nu wellicht niet meer geweest. Vandaar mijn hierboven geponeerde stelling: Als u kunt rekenen, dan reken er maar niet op dat u als alleenstaande geholpen wordt in geval van nood..
Deze huisarts mag van geluk spreken dat ik ben wie ik ben, en hem slechts met wat klachten om zijn oren sla. Want ik geef u eerlijk toe, dat ik hem liever met een honkbalknuppel te lijf ga.
Want ik lig momenteel in het ziekenhuis, met een geperforeerde darm, en een flinke darm ontsteking.
Stel je nou voor dat ik alleen was geweest, geen hulp had kunnen inroepen en zelf in discussie had gemoeten met de doktersassistente? Dan was ik er wellicht vandaag niet meer geweest. Wat nu wordt ik intraveneus volgepompt met antibiotica, zodat mijn lichaam de kans krijgt de perforatie eigenhandig dicht te maken zonder dat de onsteking die inmiddels was ontstaan, dat verhinderde. Ter bestrijding van de pijn krijg ik 2 soorten Oxycodon, wat u wellicht kent onder de naam morfine, de Amerikanen kennen als de meest verslavende pijnstiller ooit, en voormalig polygebruikers zoals ikzelf kennen als: “poehee, goei spul man!”.
Omdat je niks hebt aan het stellen van alsdan vragen aan een arts, zullen we, en gelukkig maar, nooit weten wat er was gebeurd als…
Wel sta ik voor de vraag: Wat nu? Want of er nou excuses komen of niet, het zo nooit had mogen lopen of niet, dat maakt helemaal niet uit. Ik ervaarde het in 2005 met mijn moeder, ervaarde het nu voor de tweede maal bij mijzelf: Je zorgt er maar voor dat je jezelf weet te redden in geval van medische nood, want de tijd dat je daarvoor kon rekenen op je huisarts, ligt erg genoeg, achter ons. Das wär einmahl, zouden de oosterburen zeggen. Bij mij komt, vanwege mijn eigen kwetsbaarheden, vertrouwen op de rug van een trage slak, en gaat weer, per gechiptunede Chevron uit de allersnelste klasse sportautomobielen. En daar weet deze, sinds juli vorig jaar, nieuwe huisarts alles van. Want dat heb ik hem uitgebreid geprobeerd uit te leggen in twee dubbele consulten. Het heeft geen zak geholpen, moet ik nu constateren. Het maakt mij angstig. En dat betekent dat er in Nederland nog zo’n 100.000 mensen rondloopt, die er tenminste net zo bang van worden als ik. Dat getal klopt, dat mag u van mij aannemen.
Wat nu dan, meneer de patiëntenrechten activist en VN ambassadeur Rechten van de Mens met een Handicap?
Om het u eerlijk te antwoorden: Ik weet het niet. Vroeger ging ik met een bult verbaal geweld zo’n probleem te lijf. Maar daar schrikken de andere mensjes van, dus dat doen we niet meer. Maar wat ik dan wel als oplossing zie, kan ik u niet zeggen. Als jij als doktersassistente niet inziet dat iemand met verschrikkelijke pijn, een chronisch psychisch lijden en geen vangnet van jou afhankelijk is of ie wel of niet op de juiste manier geholpen wordt, dan houdt het een heel eind op.
Bij de intake vroeg mijn nieuwe huisarts, die ik uitgekozen had omdat ie vroeger als arts in een GGZ instelling had gewerkt, wat ie van mij kon verwachten als ik boos zou worden. Want hij had er inmiddels al een paar psychisch kwetsbare patiënten bij zitten in zijn praktijk, die met zoveel verbaal geweld en allerlei dreigementen zijn collega’s en assistenten de stuipen op het lijf hadden gejaagd, dat ie er daarvan niet nog meer bij kon hebben. Denk nu niet, wat een akelige opmerking van de man, want dan heeft u nog nooit in zijn schoenen of die van zijn collega’s of assistenten gestaan. Want wij kunnen er wat van hoor, vergis je niet. Dus heb ik hem uitgelegd dat hij van mij niet veel te vrezen zou hebben, want dat mijn modus operandi tegenwoordig bestond uit het dan maar gewoon wegblijven bij de betreffende zorgverlener. Dat zal helaas nu dan ook het geval zijn. Wel ga ik hem nog voorzien van een heel welgemeend en beregoed advies: Laat je collega’s en assistenten verbaal geweld niet omzetten in een ptss, maar laat ze ermee omgaan zoals het is: Angst. Niks meer, niks minder als angst. En in 95% van alle gevallen dat er iemand met een psychisch lijden heel hard tegen u begint te schreeuwen, is dat uit angst. En die andere 5%? Is het schreeuwen uit onmacht. Omdat u slecht of niet geluisterd heeft, terwijl zijn of haar argumenten wel de juiste zijn en dus kloppen, maar dat niet tot u door wil dringen omdat u maar vast blijft zitten in het vooroordeel dat wij “niet helemaal goed zijn”. Ik kan u vertellen dat dat enorm meevalt. Wij zijn alleen erg gevoelig voor zaken die niet goed gaan en ons rechtstreeks raken. En gaat het over leven en dood, dan zijn we nog een beetje gevoeliger. Net als u allemaal eigenlijk. Dus zo gek zijn we nou ook weer niet…
Althans, dat vind ik.
