Elke jeugdzorgprofessional heeft na het lezen van bovenstaande titel, de stoom alweer op druk, om bijna via de oren af te laten vloeien, maar ik meen het zo langzamerhand wel. Want dit blog gaat keihard opsommen welke misstanden ik zie, in dossier heb of heb gehad. Ook zaken die mij ter oren kwamen omdat iemand er bij mij aandacht voor vroeg, neem ik hier mee. Want de ellende stapelt zich razendsnel op.
“Omdat ik de macht heb dat te doen”.
Een GI, dat is in het beste geval degene die vanuit de jeugdzorg het beste moet zien te realiseren voor het kind waar het over gaat, uit het midden van het land, adviseerde de rechtbank aldaar een bepaalde richting te kiezen. De rechter beslist anders, namelijk dat er zo snel mogelijk omgang met de ouder moet starten, en als dat goed gaat er heel snel uitbreiding van de uren moet worden gerealiseerd, teneinde de band tussen ouder en kind zoveel mogelijk te herstellen, ondanks dat de eenzijdige vechtscheiding, dus door 1 vd ouders gevoerd, nog volop gaande is. Zoals u leest, noem ik niet het geslacht van kind danwel ouders, alleen naar de rechtbank kan geraden worden. Dat gezegd hebbende, wijst de rechtbank iemand uit mijn organisatie aan om die ouder kind omgang te monitoren. Daartoe stellen wij een summier voorstel op, maar botsen acuut op weerstand van de G.I. Omdat wij in overleg met de ouders willen blijven, komen we de G.I. zover mogelijk tegemoet. Als die echter na 1x ouder kind omgang de vechtende ouder steunt, tegen de uitdrukkelijke schriftelijke aanwijzing van de rechter in, in het verzet een volgende omgang te laten plaatsvinden, en vervolgens ook minne praktijken hanteert om ook ons in diskrediet te brengen en de hele uitvoering van de uitspraak op die manier saboteerde, wisten wij niets anders meer te doen dan de rechter van onze bevindingen en waarnemingen op de hoogte te stellen. Brief wordt niet gelezen door de rechter. Een rechter, ook als die jou heeft aangesteld, dient te worden benaderd via de advocaat van een van de ouders. Dat alleen al is in mijn optiek een gotspe en zou moeten veranderen. Lang verhaal kort: Ouderverstoting is gaande met grote psychische schade bij het kind als gevolg en een ouder die alle ruimte krijgt om de andere ouders in diskrediet te brengen, zonder enig bewijs, zelf nergens aan mee te werken en in samenspel met de G.I. zelfs onze duidelijke verslagen te framen als een onderbouwing van het standpunt van de G.I.. Dit laatste feit laten we echter corrigeren middels een brief via de advocaat aan de rechter. Maar dit dossier sleept zich nu alweer 2 jaar voort en ons bereikte een tip van een van de buren waar het kind woont, die ons zo verontruste dat wij ons ernstige zorgen maken, en dat is zacht uitgedrukt. Na het debacle zijn we nog op evaluatiegesprek geweest. Toen de vraag op tafel kwam waarom de G.I. zo gehandeld had kwam die met de uitspraak “Omdat ik de macht heb om dat te doen”. Onze tegenwerping dat het totaal tegen het belang van het betreffende kind inging, behoefde geen reactie vond de G.I..
Toen hadden wij er alle registers al voor open gehad, dit enorme onrecht te stoppen. Geen enkel resultaat heeft het opgeleverd. En u mag aannemen dat we elke mogelijkheid hebben benut.
Inmiddels bewezen de onderzoeken waaraan de ene ouder wel en de andere ouder niet had meegewerkt dat de meewerkende ouder prima in staat zou moeten zijn goed voor het kind te zorgen, terwijl het gedrag van de andere ouder alsmaar meer zorgen baart. De rechter doet niets als pappen en nathouden. Uit vragen aan experts, eigen ervaring en gewoon boerenverstand, maken wij op dat het betreffende kind met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, onherstelbare schade zal overhouden aan wat er is en nog gebeurt. En dat doordat één mederwerker jeugdzorg die op zijn pik is getrapt als de rechter zijn advies niet overneemt. Ik kan niet onder woorden brengen hoeveel woede dat bij mij oproept. Om over de verstoten ouder maar helemaal te zwijgen. Die is kapot gemaakt. Volledig onterecht kapotgemaakt.
In een ander dossier dat speelt ten zuiden van de grote rivieren, wordt op basis van een valselijk rapport van de jeugdzorginstelling, spoed uithuisplaatsing gevorderd en uitgevoerd. 30 dagen later draait de rechter dat terug. Maar toen was het kwaad al geschied.
Want tijdens de zitting na 30 dagen, komen de leugens uit het rapport waarop de uitspraak was gebaseerd, uit tot grote woede van de rechter. Ik heb nog nooit een rechter zo zien ontploffen tegen iemand als toendertijd. Dossier ligt een eind in het verleden. Maar toen was jammer genoeg het kwaad al geschied. Want in de periode van 30 dagen is een van de twee kinderen seksueel misbruik in het pleeggezin waar het verbleef. De betreffende instelling stuurde na de vernietigende uitspraak gewoon dezelfde medewerker naar de ouder en de kinderen als gezinsvoogd. “En dan mag ik zo iemand niet de hersenen inslaan als ze aan de deur staat.” aldus de betreffende ouder destijds.
Misbruikgeruchten, verhalen en vermoedens komen ook opvallend veel voor.
Met een landelijk netwerk van collega’s verzamelen en delen we alles wat ons bereikt waar het het misbruiken van kinderen betreft. Alles wat ik hoor geef ik door, al dan niet geanonimiseerd, aan een collega elders in het land. En wat die mij terugkoppelt is veel, eng en voor de gemiddelde mens niet te bevatten. Voor mij wel, want mij is het wel duidelijk dat we eigenlijk gewoon beesten zijn. En beschaving slecht een flinterdun laklaagje is. De betreffende collega bezweert mij dat alle bevindingen met de politie en justitie worden gedeeld zodra dat kan of nut heeft. Opvallend is daarbij dat in nagenoeg alle meldingen staat dat er een vorm van jeugdzorg is ingesteld. Dat verbaasd mij helemaal niks, daar ik zelf binnen ons, door jeugdzorg begeleidde gezin, volledig over het hoofd ben gezien, met nog altijd dramatische gevolgen voor mij. Met heel hard vechten ben ik er nog, en ik ga er enorm trots op dat ik niet zelf in het daderschap ben beland en me nu sterk mag maken voor de kinderen in dezelfde situatie zitten, als ik in mijn hele jeugd.
De toeslagenaffaire, waarbij ouders hun kinderen kwijtraakte omdat de Staat hen het onmogelijk maakte nog goed voor hun kinderen te zorgen, geeft precies weer waar het fout gaat in dit land.
Want maakt 80 euro niet over en je mag als fraudeur aangemerkt worden en tienduizenden euro’s aan terugvorderingen ophoesten, maar de ambtenaren, jeugdzorgprofessionals, bewindslieden, rechters en noem maar op, die kapitale blunders combineren met gedrag dat grenst aan het criminele, zijn niet aan te pakken. En ik heb van een officier van justitie geleerd hoe dat komt: ” Wij maken in ons land mensen verantwoordelijk voor zaken, en soms maken die fouten. En heel soms met gigantische gevolgen en schade. Dat dat kan gebeuren, moeten we accepteren anders kan de maatschappij niet functioneren.”. Maar wat als de controlerende en corrigerende machten niet of onvoldoende hun werk (kunnen) doen? Wat moet je dan als burger in de vermorzelaar van vadertje Staat? Ik zie toeslagen ouders in miljoenen stukjes uit de vermorzelaar komen en zich hervatten, zover, dat zij nog reëel het belang van hun kind voorop kunnen stellen. En ik zie doden vallen. Letterlijk. En levens in de knop onherstelbaar afbreken. En alles wat er tussenin zit.
Als laatste een voorbeeld van een werkend klachtensysteem met een duidelijke uitspraak dat de klager geheel in zijn gelijk staat en dat er voortaan anders gewerkt moet zorgen.
Een klachtencommissie van een regionale Veilig Thuis vestiging hier in Brabant, spreekt duidelijke taal: De klagende ouder is benadeeld en onterecht onheus behandeld en die werkwijze moet stoppen. Leuke brief met meer excuses als ik ooit in een officieel schrijven van een jeugdzorginstelling heb gelezen. Maar meer is het niet. Want er veranderd exact niks aan de houding en werkwijze van de betreffende veilig thuis organisatie. Totale verbijstering viel de klager ten deel. Ik heb wel geleerd hoe je nagenoeg iedere veilig thuis brief over een melding in de kiem kunt neutraliseren. Maar ik maak u niet wijzer als u al bent zonder dat ik er zeker van ben dat uw probleem op niets gebaseerd is.
Als we niet over de hele linie komen met een systeem van checks en balances dat zich er niet bij neerlegt, maar ook gewoon pijn doet als jij als professional faalt, zie ik het nooit meer goedkomen.
Als voorbeeld de G.I. uit het eerste voorbeeld: Die verdiend een tik op zijn vingers, om eens understatement te gebruiken. Maar ook de rechterlijke macht mag hierop aangesproken worden. En dat kan nu niet. De rechter vertrouwd blind op de producties van jeugdzorg. En dat kan ook niet anders omdat de rechtspraak anders vastloopt. Toch zit er een fundamenteel probleem, met soms dodelijke consequenties, die je niet kan inperken met een vaccinatie of lockdown. En met een pistool of knuppel mag niet, al zouden veel van de benadeelden dat dolgraag willen. En die gedachte achter het gevoel van machteloosheid is heel begrijpelijk.
Althans, dat vind ik.
