In Den beginne was er niets.
Niets aan de hand bij het CDA, wordt daarmee bedoelt. Totdat iemand binnen de top van de partij bedacht dat het beter was hem op een onverkiesbare plaats op de lijst voor de aankomende verkiezingen te zetten. Vooral omdat heel kritisch zijn in politiek Den Haag je kansen op kabinetsdeelname ernstig verkleinde. En kritisch was hij geweest. De kiezers van het CDA kozen, na flinke ophef in de pers over de kwestie, echter anders. Omzigt kwam op voorkeursstemmen alsnog de kamer in.
A star is born.
Ook in de nieuwe periode maakt Omzigt furore als de pitbull parlementariër, die als een van de weinigen, doet wat een parlementariër behoort te doen: Zonder aanziend des persoons, partij of belang de regering kritisch controleren en aanspreken op hun verantwoordelijkheid. En met die werkwijze en in samenwerking met andere gelijkgestemden, weet hij de toeslagen-affaire bloot te leggen.
Dat werd hem, binnen het CDA, niet in dank afgenomen.
Sterker, die onverkiesbare plek op de kieslijst destijds, had hij nooit gekregen als hij zich netjes aan de fractiediscipline had gehouden en niet steeds de vuile was buiten had gehangen. Feitelijk werd hij dus afgestraft voor het te goed doen van zijn werk.
En smeerpijpen als dat het zijn, daar bij het CDA, bleven de anti Pieter viezerikken zagen aan zijn stoelpoten binnen de partij. Natuurlijk konden ze niet om de beeldvorming rondom de nieuwe politieke Messias heen, en dus voerde ze voorstellen van zijn hand door, mits ze niet ingingen tegen de dubbele agenda die de partij voerde. Want was dat wel het geval, dan besliste men op het allerlaatste moment toch net anders, zonder Pieter Omzigt daarover te consulteren. Ook werd hij, zo las ik in zijn CDA opheffingsmemo, van cruciale overleggen en beslissingsmomenten uitgesloten. Dat, in combinatie met de Rutte doctrine en de roddel en achterklap binnen de partij over hem, sloopte zijn draagkracht en incasseringsvermogen. Resultaat: Burnout.
Ook de partijleidersverkiezingen, waarvoor hij werd gevraagd door de leden, werden door de partijtop zo gemanipuleerd dat zijn kansen zo klein mogelijk werden gemaakt.
Hugo en Mona wel ondersteunen waar Pieter het zelf maar moest uitzoeken, met gelikte video’s is daar maar 1 voorbeeld van.
En ik ben ervan overtuigd dat ook de uitslag niet de werkelijke keuze van de partijleden weergaf. Notabene mevrouw Omzigt stond geregistreerd als stemmer op Hugo de Jonge. Dan probeer je het niet eens meer te verbergen, zeg maar. Dan geef je de beheerder van het CDA messenblok een carte blanche, om zoveel mogelijk messen te douwen in de rug van je populairste politicus. Bang als de ratten zijn, volgende regeerperiode niet meer Teflon Don Mark zijn hielen te mogen likken. Want ze krijgen er zulke fijne gevoelens in hun kleine slappe pikkies van, aan de macht zijn, daar bij het CDA.
De basis van dit corrupte en smerige spelletje vind zijn oorsprong in het voormalig CDA bolwerk Limburg.
Daar is zo met je macht, medeburgers, tegenstanders en de wet omgaan dagelijkse praktijk. Omdat die Limburgers denken, ze verstaan ons toch niet, denken ze ook dat ze alles maar kunnen flikken. De schandalen zijn niet meer te tellen. En dat klopt, we verstaan er ook geen zak van. Maar dat domme volk was even vergeten dat ze het wel allemaal in goed Nederlands op papier dienen te zetten. En dat verstaan we in de rest van het land prima. En dus kwamen de meeste schandalen uit. En toen dat eindelijk tot het gekneusde volk (schudden ze niet, dan lopen ze wel onder) was doorgedrongen, was het CDA ook meteen grootste partij af in het maffiabolwerk Limburg.
En nu Pieter Omzigt het ook zat is en daadwerkelijk vertrekt, krijgen de CDA ratten de rekening gepresenteerd.
En die blijkt dodelijk hoog te zijn. Koste wat het kost vasthouden aan de macht en criticasters uit eigen gelederen proberen te sensibiliseren, komt met de ultieme prijs: Namelijk een dodelijke leegloop van kiezers richting de nagelnieuwe Pieter Partij. Dat is nog niet alles. Onderzoek van EenVandaag wijst uit dat de Pieter Partij potentieel genoeg heeft voor een absolute meerderheid in het Nederlandse parlement. Hij trekt links en rechts massa’s kiezers weg bij de splinters die nu de tweede kamer bevolken.
“En wat hebben we nu geleerd, spelende vrouw?” zou meneer Kaktus vragen.
Dat je niet met vuur moet spelen als je in een kruitvat zit. En ook dat integriteit een werkwoord is. En er hele enge viezerikken in het centrum van de macht rondglibberen. En die zien er uit als normale mensen. Maar, zo blijkt maar weer, al polijst je een drol, het blijft een drol. En in het geval van het CDA zo’n dampende stinkerd die niet bepaald naar bloemetjes ruikt.
Dat het CDA mag rusten in vrede.
Althans dat vind ik.
